ชีวิตคนเราก็เหมือนเกมยาวๆเกมหนึ่ง
ในแต่ละวันที่ผันผ่านไปของชีวิต บางทีมันก็เร็วเกินกว่าจะให้เราได้มีสมาธิจดจ่ออยู่กับปัจจุบัน อุปสรรคหลายหลากมากมายที่่ถาโถมเข้ามา เหมือนดั่งแรงเหยียบคันเร่งชีวิตเราให้พุ่งไปอย่างรวดเร็ว จากนาทีเป็นวัน จากวันเป็นเดือน เลื่อนผ่านเป็นปี สิ่งรอบข้างกายเราเลื่อนผ่านไป แต่ไม่ใช่หรอก เป็นเรานี่แหละที่ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่หยุดยั้ง ทุกสิ่งเลื่อนผ่านไปช้าๆ แต่แล้วก็เร็วขึ้น เร็วขึ้น เร็วขึ้นอีก
เร็วจนเราแปลความหมายของสิ่งรอบข้างไม่ทัน จิตใจจับจดอยู่กับเป้าหมาย ต้องได้เท่านี้ ต้องมีเท่านั้น ต้องเป็นที่ยอมรับ ต้องมีเงิน มีทอง มีชื่อเสียง ความทะเยอทะยานขับดันจิตใจ จิตใจขับดันร่างกาย เร็วเสียจนไม่รู้ว่าเราต้องการให้มันเร็วขนาดนี้มั้ย เร็วเสียจนไม่ได้ยินเสียงต่างๆอีกต่อไป เสียงจากคนในสังคม เสียงจากคนรอบข้าง เสียงจากคนที่เรารัก ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงของหัวใจตัวเอง...
...แต่สุดท้ายมันก็ต้องหยุด ใช่มั้ย? หยุดเพราะได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว หยุดเพราะเผชิญอุปสรรคที่ข้ามผ่านไปไม่ได้ หยุดเพราะพบทางใหม่ที่ดีกว่า หรือ...
หรือว่าหยุด... หยุดเพราะได้ยินเสียง... เสียงของความเงียบ เงียบเสียจนมีเสียง เงียบเพราะตรงนั้นเคยมีผู้คนมากมาย เงียบเพราะตรงนั้นเคยมีคนอยู่รอบกาย
เงียบเพราะตรงนั้นเคยมีคนที่เรารัก เงียบเพราะตรงนั้นเราเคยใช้เวลาด้วยกัน เคยกอดกัน เคยนั่งทานข้าวด้วยกัน เคยบอกรักกัน แต่มันไม่มีอีกแล้ว เงียบเพราะหัวใจของเรา หัวใจของเราคนนั้น คนที่เคยได้ยินทุกอย่าง รับรู้ทุกอย่าง เข้าใจทุกอย่าง มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นอีกต่อไปแล้ว...
...เสียใจ...
...เสียใจจนทุกอย่างมันระเหิดออกจากหัว เสียใจจนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว มันไม่ทันแล้ว ทุกอย่างมันเร็วเกินไป เราพ่ายแพ้ให้กับเกมนี้ เกมแห่งชีวิต เราลืมเก็บข้อคิดดีๆจากผู้คนมากมาย หลงลืมความห่วงใยจากคนรอบข้าง ละเลยความรักจากคนที่รักเราที่สุด ต่อให้วันนี้เรามีทุกอย่าง เราเดินทางมาถึงปลายทางของเกมชีวิตเราแล้ว แล้วไหนล่ะรางวัล? ไหนล่ะความสำเร็จ? ไหนล่ะสิ่งที่เราควรได้รับจากการชนะเกมนี้? ตกลงมันคือชัยชนะจริงๆหรอ? หรือจริงๆแล้วเราแค่หลงทาง
หลงอยู่ในวังวนของค่านิยม วังวนของความต้องการ ความต้องการไม่สิ้นสุด ในที่สุดก็พลาดสิ่งที่สำคัญที่่สุดไป พลาดไปตลอดกาล กลับไปไม่ได้อีกแล้ว แม้จะมีทุกอย่าง แต่ตอนนี้กลับรู้สึกเหมือนไม่เหลืออะไรอีกแล้ว เวลาของเราในเกมนี้กำลังจะหมดลง หมดลงไปโดยที่เราไม่เหลืออะไรเลย ไม่เหลือความสุข ไม่เหลือความทรงจำ ไม่เหลือมิตรภาพ ไม่เหลือแม้แต่รอยยิ้มที่อยากเห็นที่สุด รอยยิ้มที่จะยินดีให้กับเราในวันที่เราทำสำเร็จ...
...นี่หรือเกมแห่งชีวิต เกมแห่งคุณค่าจริง คุณค่าหลอก เกมที่ทำให้เราพร้อมสละทุกอย่างเพื่อเป้าหมาย แต่สุดท้ายสิ่งที่มีค่าที่สุด ก็คือสิ่งที่เราทำหล่นหายระหว่างทาง หากมีผู้เล่นคนไหน บังเอิญได้อ่านมาถึงตรงนี้ ขอให้ท่านอย่าลืมเก็บ achievement อันล้ำค่าระหว่างทาง จริงอยู่เป้าหมายนั้นสำคัญ แต่มันจะดีกว่ามั้ยถ้าเราได้ก้าวไปพร้อมๆกับทุกคน ได้พาเอาความรัก ความห่วงใย ความรู้สึกของทุกคน ใส่กระเป๋ากำลังใจไปด้วยกันจนจบเกม และที่สำคัญ อย่าเสียเวลาชีวิต
อย่าลืมว่าทุกดวงอาทิตย์ที่ขึ้นและลับขอบฟ้า คือเหรียญเวลาชีวิตของเราที่หมดไป เราไม่อาจเก็บเกี่ยวทุกอย่างไปได้ก็จริง แต่ขอแค่อย่างน้อยที่ปลายทาง ยังเหลือสิ่งที่เป็นหลักฐานได้ว่า ทั้งหมดที่เราเดินทางมานี้ มันไม่ได้สูญเปล่า มันได้มาเพราะความพยายามของเรา เพราะรอยยิ้มของเขา เพราะกำลังใจจากทุกคน
ทุกคนที่พร้อมใจทุ่มเทให้กับเรา เหมือนที่เราก็พร้อมจะทำแบบนั้นเช่นกัน ทำให้ทุกวินาทีที่ผ่านไปนั้นมีค่า มีความหมาย แน่นอนว่าตอนจบของแต่ละคนนั้นต่างกัน แต่มันจะดีแค่ไหน ถ้าตอนจบของเรา คือตอนจบที่เราวาดฝัน และมีทุกคนที่เรารักอยู่ในนั้นด้วย...
เพจหมอยาเดินไพร
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
