การให้อภัย
การอโหสิกรรม
เป็นเมตตาธรรมอย่างหนึ่ง
เมตตาต่อผู้อื่น
และเมตตาต่อตนเอง
เพียงแต่
การให้อภัย และอโหสิกรรม
ไม่ได้เกิดจากการสั่งสมอง
สั่งกาย วาจา ให้ปัดตก
ให้ลืมเลือนความไม่พอใจ
ความแค้น ความขุ่นเคืองนั้นทิ้งไป
เราอาจเริ่มฝึกจากเช่นนี้ได้
แต่สุดท้าย
หากจะให้อภัย อโหสิกรรมอย่างแท้จริง
จะต้องเกิดจาก
ความตื่นรู้และเข้าใจ
เข้าใจในความเป็นจริง
ของตัวเขา ตัวเรา
ของสัตว์ บุคคลทั้งหลาย
ว่าแท้จริงเป็นเพียงสมมติ
มีเพียงเรื่องที่กระทำ
ไม่มีสัตว์ผู้กระทำ
เมื่อเป็นเช่นนี้
สรรพชีวิตจะเท่าเทียมกัน
จิตใจจะกว้างใหญ่
โดยมิได้ปรารถนาให้กว้างใหญ่
จิตใจจะคลาย
จากความยึดถือในตัวตน
เมื่อไม่ยึดถือในตัวตน
ก็จะไม่มีบุคคลให้ขุ่นเคือง
เคียดขึ้ง พยาบาท
แม้ปรารถนาจะโกรธเคือง
ก็ไม่สามารถโกรธเคืองได้อย่างแท้จริง
แม้อยากจะจดจำ
ก็ไม่มีสาระใดให้น่าจดจำอีกต่อไป
ท้องกว้างใหญ่ ใจกว้างขวาง ท่องทั่วหล้า
ไร้ตัวตน ทุกข์นานา ไม่เศร้าหมอง
จิตมุ่งตรง มรรควิถี ตามครรลอง
เกื้อกูลผอง มวลชีวี เสมอกัน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
