“บนดวงจันทร์ที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของ (We Have Always Lived in the Castle)”
✨✨ Disclaimer: รีวิวนี่มีถ้อยคำไม่สุภาพ + มีเนื้อหา Spoil!!!!!
บนดวงจันทร์ที่ไม่มีใครเป็นเจ้าของ
We Have Always Lived in the Castle
Shirley Jackson เขียน
โสภณา เชาว์วิวัฒน์กุล แปล
สำนักพิมพ์ Merry Go Round
200 หน้า
“ดาร์ค โหด หลอนสาสสส (ขอใช้คำไม่สุภาพเพราะไม่ไหวแล้วววว)”
ระยะเวลาการอ่าน: 07 May 17 (วันเดียวจบ บอกเลย ไม่งั้นนอนไม่หลับ)
.
เรื่องของเรื่องก็คือ มีสองพี่น้องคู่หนึ่ง
คอนสแตนซ์ กับ แมรี่ แคทเทอรีน ‘แมร์ริแคท’ แบล็กวูด
พวกหล่อนอาศัยอยู่กับลุงจูเลี่ยนที่ป่วยต้องนั่งรถเข็นและมีอาการเพ้อเป็นครั้งคราว
ก่อนหน้านี้ครอบครัวเคยมีความสุขอยู่ด้วยกันหลายคน แต่หลังจากเกิดเหตุการณ์ฆาตกรรม
คนในบ้านโดนวางยาเบื่อหนูระหว่างมื้อเย็น ทำให้สมาชิกในบ้านเสียชีวิต 4 คน
มีเพียงสามคนที่รอด ในคืนนั้นคอนสแตนซ์เป็นผู้ทำอาหาร เธอจึงตกเป็นแพะก่อนเลยคนแรก
แต่หลังๆมาก็พ้นข้อกล่าวหา ส่วนแมร์ริแคทโดนกักตัวไว้ในห้องนอนคืนนั้นเลยไม่ได้กินข้าวเย็น
คนในเมืองนี้เกลียดคนในบ้านนี้ ชิงชัง การพูดจาดูหมิ่นทำร้ายจิตใจเกิดตลอดเวลาที่แมร์ริแคทไปตลาด
แมร์ริแคทเองก็ไม่ต่างกัน เธอเกลียดพวกมัน
อยากจะวางยาพวกมันให้ตายแล้วเธอจะเดินข้ามศพพวกมันทีละคนๆ
โดยเฉพาะกับคอนสแตนซ์ที่โดนสังคมตราหน้า เธอจึงมีบุคลิกที่เปราะบาง
แต่ก็ดูมีความสุขกับการทำอาหารมุ้งมิ้งไปคนเดียว
และแล้ววันนึง ญาติหนุ่มนามว่า ชาร์ลส์ ปรากฏตัวขึ้น
แน่นอนแมร์ริแคทรู้สึกไม่ดีกับตาญาติคนนี้เช่นเดียวกับชาร์ลส์
เขาเข้ามาเปลี่ยนแปลงหลายๆอย่างในบ้าน
แต่การเปลี่ยนแปลงนั้นนำไปสู่หายนะในที่สุด
…..ต่อไปนี้จะมีสปอยล์ละนะ
💋💋💋💋 Spoiled Alert !!!!
คือ หลังจากที่เราอ่านจบในวันเดียว เราก็เขวี้ยงหนังสือทิ้งทันที
โอ๊ยยยย หนังสือหอกอะไรฟระ ฆ่าเราชัดๆ ! คือเอาจริงมันไม่ได้มีความซับซ้อนอะไรเบอร์นั้น
แต่อิเด็กเปรตแมร์ริแคทเป็นคนเล่าเรื่องจนบางครั้งเราก็นึกสงสารนางและยัยผู้พี่
แต่หารู้ไม่ว่าตอนจะหักมุมก็หักมุมมาดื้อๆ และเป็นการหักที่โคดดดอึดอัด
จนต้องกลับไปอ่านหน้าต้นๆอีกครั้งเพื่อรำลึกรายละเอียด
รู้สึกเหมือนอ่านหนังสืออยู่ริมทะเลแล้วจู่ๆฝนตกคลื่นซัดเข้าพาเราลงทะเลจมน้ำบุ๋งๆๆ
คือ ไม่กะให้คนอ่านตั้งตัวแต่อย่างใด แค่คำพูดเดียวของตัวละคร ถึงกับทำเราเฟลแรงมาก
ว่าด้วยเรื่องแรงจูงใจของตัวละคร ตอนแรกหลอกเราให้เราหลงคิดไปว่า
ยัยคอนสแตนซ์มันจิตรึเปล่าที่แอ๊บเนียนฆ่าครอบครัวตัวเอง
ตอนนางคุยนั่นนี่กับตาลุงจูเลี่ยนนั่น ก็แอบคิดว่าวันนึงนางจะใส่ยาพิษให้ตาลุงเด๊ดสะมอเร่ไปอีกคนมั้ย
นางมีแรงจูงใจอะไรให้ทำ หรือนางเป็นแพะ แล้วใครเป็นฆาตกร
เราไม่ได้นึกถึงยัยเด็กผีผู้น้องเลยจริงๆ จนกระทั่งยัยผู้พี่เฉลย โอ๊ยยยยย อยากจิบร้าาาาา
สรุปคือนางนั่นเองที่ใส่ยาเบื่อหนูในน้ำตาลของมื้อค่ำนรกนั่น แล้วตัวนางก็อยู่บนห้อง
คอนสแตนซ์บอกว่ารู้ตั้งแต่ตอนนั้นแล้วแต่นางก็ปกป้องยัยน้องนี่มาตลอด เป็นแบะแบะก็ยอม
สุดท้าย บ้านโดนไฟไหม้ ลุงตาย ชาร์ลส์หนีไป พวกนางก็อยู่กันในบ้านที่มันไหม้ๆนั่นแหละ
บ้านก็จะพังมิพังแหลก็ยังไปสรรหาสารพัดมาประทังชีวิต
คืออ่านพาร์ทนี้โคดดดอึดอัด คือพวกเมิงออกไปนอกบ้านง่ายกว่ามั้ย เอดอกกกก
เพื่อนบ้านดีๆเมิงมีเมิงก็ไม่สนพวกเขา ทำเงียบทำเฉยทำเป็นกรูอยู่กันได้ไรงี้
คือเราอ่านแล้วคืออยากจะให้ไอ้บ้าสักคนมาเอาขวานจามประตูหน้าบ้านให้มันพังเลยจะได้ออกมากันซักที
แต่พวกนางจะก้าวข้ามชื่อเรื่องไปคงไม่ได้ เพราะชื่อเรื่องนี้คือ
“We Have Always Lived in the Castle” ตรงตัวสุดๆเลย ว่ามั้ย
สรุปคือ เกลียดอิเด็กเวรสองพี่น้องนี้มากกกกก คือมันไม่ได้ชวนขนลุกเพราะมีผีอะไรหรอก
แต่มันขนลุกเพราะความคิดตัวละคร บรรยากาศชวนอาเจียน
ความรักๆใคร่ๆของสองพี่น้องที่…เอ่อ โทษนะ บางครั้งเราก็คิดว่ามันจิตพอกันแหละถึงอยู่กันได้
คืออ่านจบ อารมณ์ไม่จบ คิดวกไปวนมา จนต้องไประบายกับเพจของสำนักพิมพ์นู้นเลยย
สุดท้าย ไม่เอาละ พอ ปล่อยพวกหล่อนไป ชั้นพอละ บัยยยยย เกลียดดดดดด
😜😘😂😊😁😍
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
