# เรื่องเล่าจากเวียดนาม #
ตอนที่ 31 ภาษาพาสนุก
ผมมาอยู่เวียดนามที่เมืองโฮจิมินโดยการชักชวนของบอย
ซึ่งบอยทำอาชีพขายของตามงานอีเว้นท์ในเวียดนาม ซึ่งมีทั้ง
ในเมืองโฮจิมิน และตามเมืองต่างๆด้วย ผมอยากจะบอกว่าผมพูดและฟังภาษาเวียดนามไม่ได้เลย สิ่งแรกที่คิดคือต้องเรียนภาษาเวียดนาม บอยมีลูกน้องสามคนทั้งสามคนมีหิ่ง
ที่พูดได้เยอะกว่าคนอื่น ผมจึงคิดว่าน่าจะเรียนภาษากับหิ่ง
โดยในช่วงแรกก็ถามสิ่งที่จำเป็นต้องใช้งาน กินข้าว น้ำ เงิน
อะไรทำนองนั้นครับ เพราะจำเป็นต้องใช้บ่อยๆ โดยผมจะมีสมุดโน๊ตติดตัวตลอด เมื่อถามแล้วก็จดกันลืม
การได้ถามได้พูดคุยกันผมพยายามถามและให้น้องหิ่งออกเสียงให้ฟังเพื่อผมจะได้ออกเสียงตามให้ถูกต้องหรือให้ใกล้เคียงมากที่สุด ซึ่งบางคำพูดนั้นออกเสียงได้ยากมาก เช่น
คำว่า เพื่อน บาร์น ขึ้นต้น บานลงท้ายบาร์ ซึ่งไม่ชินการออกเสียงสองเสียงในคำ กว่าผมจะชินก็ใช้เวลาเป็นปีเลยครับ
ในการเรียนภาษาพาให้ผมรู้ความคิดของคนเวียดนามมาก
ขึ้น ความเชื่อบางเรื่องก็เป็นเรื่องที่ยากที่จะทำความเข้าใจ
เช่น ในเทศกาลตรุษจีนทุกคนต้องกลับบ้านหากไม่กลับเหมือนคนอกตัญญู ซึ่งถือว่าแรงมาก
ในการเรียนภาษาของผมนั้นไม่มีอะไรมาก แค่อยากจะรู้อะไร
ก็แค่ถามเฉยๆและก็ให้น้องเขาออกเสียงให้ฟัง แล้วก็จดในความเข้าใจของผมเองครับ พอก่อนนอนทุกคืนผมจะทบทวน
ว่าวันนี้เรียนอะไรบ้างทำอย่างนี้เรื่อยๆ พอผ่านไปหลายเดือน
ก็เริ่มสนุกและสามารถออกเสียงได้มากขึ้นกว่าเดิม ในปีแรก
ผมพูดเป็นคำๆ ในปีที่สองผมเริ่มพูดเป็นประโยค ผมเริ่มสนุก
กับการเรียนภาษาแต่ก็ต้องกลับมาเมืองไทย สรุปผมอยู่เวียดนามได้สองปีครับ
#เรื่องเล่าจากเวียดนาม#
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
