"ตอนแรกไม่กล้าทัก คุณต้องเสปคสูงแน่เลย"
"ทำไม หน้าเราบอกขนาดนั้นเลยหรอ"
"ก็เปล่าหรอก คุณแค่ไม่ได้มองไปทางอื่นเลย จ้องอยู่แค่แก้วเหล้ากับนักดนตรี"
"เราสายตาสั้น มองใครก็ไม่เห็นหรอก"
"ผมรู้ตั้งแต่ตอนคุณหรี่ตามองคนที่นักดนตรีแซวแล้วล่ะว่าคุณสายตาสั้น" เขาหัวเราะเยาะ
ฉันยิ้ม ยกแก้วชนกับเขา อันที่จริงก็รู้สึกแปลกดีที่มีคนสังเกตสังกาฉันขนาดนั้น ทั้งที่โดยปกติแล้ว ฉันแทบจะกลายเป็นอากาศธาตุสำหรับคนทั่วไป เพราะฉันเลิกมองและเลิกยิ้มมานานแล้ว
"คุณพักกับใคร" ฉันถาม
เขามองหน้า "น้อง" เขาตอบสั้นๆ
"น้องหรือแฟน" ฉันถามตรงประเด็น อันที่จริง ในใจก็แอบรู้อยู่แล้วว่า ถ้าเขาตอบว่าน้อง นั่นแปลว่า แฟน
"แหม ถามแบบนี้" เขาเปลี่ยนสีหน้า "แฟนครับ"
"แล้วคุณล่ะ" เขาถามกลับ
"คนเดียว" ฉันตอบ
"ยังอยากคุยอยู่ไหม" เขาถาม
จะให้ฉันตอบว่าอย่างไร ถ้าตอบว่าอยากคุย ฉันจะดูเหี้ยนกระหือรือเกินไปหรือไม่ แต่ถ้าตอบว่าไม่อยากก็จะกลายเป็นทำร้ายน้ำใจคนตรงหน้า เป็นคำถามที่ไม่สมควรเกิดมาบนโลกนี้จริงๆ
"คุยได้" ฉันตอบ "ไปคุยต่อที่ห้องฉันไหมล่ะ กำลังจะกลับพอดี"
"เช็คบิล สองโต๊ะ" เขาเรียกเด็กเสริฟ
อย่างน้อยๆ วันนี้ในชีวิตของฉันก็ไม่ต้องรู้จักคนขี้โกหกเพิ่มอีกคน
ฉันนับเป็นเรื่องราวดีดี
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
