เรื่องเล่าผ่านประสบการณ์ ครั้งที่ 1
เรื่องเด็กกำพร้า…
เรื่องเล่าต่อไปนี้จะเกี่ยวกับการให้กำลังใจ แชร์ประสบการณ์ชีวิต
เริ่มแรกคือ ตัวเรานั้นเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่เสียชีวิตตั้งแต่ยังเด็ก อยู่กับยายและน้องสาวอีก 2 คน การเรียนก็จะมีลุงคอยส่งเสีย ส่งเงินให้เรียน ทางบ้านฐานะค่อนข้างยากจน
ช่วงมัธยม ม.1 ลุงพาไปเรียนโรงเรียนกินนอน เป็นโรงเรียนหญิงล้วน ต้องได้ช่วยเหลือตัวเองตั้งแต่ยังเด็ก ซักผ้า ดูแลตัวเองทุกอย่าง ถ้าใครมอง ก็ต้องคิดว่าเด็กเกินไปที่จะทำอะไรด้วยตนเอง แต่ชีวิตต้องเดินต่อไป ในเมื่อเราไม่มีพ่อแม่เหมือนคนอื่นก็ต้องดิ้นรนเอง เพื่อให้มีีชีวิตที่ดีขึ้น พยายามจะไม่ด้อยค่าตนเอง
พอเราได้เข้าไปเรียนวันแรก ร้องไห้ 3วัน 3คืน คิดว่าครอบครัวเอาเรามาปล่อยรึเปล่า หรือเราเป็นภาระไหม
แล้ว ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อทางบ้าน เนื่องจากทางโรงเรียนไม่ให้ใช้โทรศัพท์ ถ้าจะใช้มีโทรศัพท์ตู้สาธารณะให้ ซึ่งกว่าจะได้ใช้ก็ต้องต่อคิวเป็นเวลานาน นักเรียน ม.1-ม.6 มีทั้งหมดเกือบ 400 คน โทรศัพท์มีแค่10 ตู้ ซึ่งก็ดีแค่5-6ตู้ เนื่องจากมีคนใช้เป็นจำนวนมาก
เรียนไปได้สักพักก็เริ่มชิน สามารถดูแลตัวเองได้ แต่ที่โรงเรียนจะไม่สามารถออกไปข้างนอกได้ ผู้ปกครองสามารถเยี่ยมได้เฉพาะวันเสาร์-อาทิตย์แค่นั้น ซึ่งตัวเราอยู่มาเกือบเทอม ไม่มีใครมาเที่ยวหาเลยเนื่องจากบ้านอยู่ไกล คนละจังหวัด เวลามีผู้ปกครองคนอื่นมาเยี่ยมลูกเขา ก็จะมีความอิจฉาบ้าง ตามประสาเด็กน้อย
วันนี้ก็ขอจบบทความไว้แค่นี้ก่อน เป็นเรื่องเล่าจากประสบการณ์จริงของเรา ที่อยากจะบอกเด็กทุกคนที่กำพร้า ไม่มีคนดูแล เราก็สามารถเป็นกำลังใจให้ตัวเองได้ คิดแง่บวกเข้าไว้ แต่ก็ใช่ว่าเราจะไม่ทุกข์เลย คิดได้แค่ไม่คิดจนทำร้ายตัวเอง มาต่อกับประสบการณ์ครั้งที่2 ในครั้งหน้า
ขอขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ🙏🏻
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
