กระนั้น
หลังจากมือมนุษย์ผ่านพ้น
ความสมานเป็นหนึ่งเดียวมาถึงระหว่างสองสหาย
มีชีวิตในความกลมเกลียวอันสมบูรณ์
ย่างก้าวสั้นๆ ไร้เสียงอึกทึก งามกว่าของมนุษย์
เธอเจริญขึ้นในความเห็นใจและความนับถือ
ลำพังเธอเท่านั้นที่สามารถเปิดใจให้แก่ความเจ็บปวด
ของผู้ได้สูญเสียรากของตน
โดยร่วมกัน
ทั้งสองได้เรียนรู้ที่จะเข้าใจความหมายของชีวิต
และรู้ว่าความสมัครสมานนี้
คือความอ่อนโยนซึ่งผูกพันทั้งสองตลอดไป
เพื่อเกิดใหม่ในชีวิต