86. ดนัย...ไอ้ซื่อบื้อ
เด็กชายตัวเล็กๆดำๆกับนัยตาสวยแต่เศร้า ต้องบอกว่าเศร้ามาก...ดนัยอยู่กับพ่อ แม่ทิ้งไปหลายปีแล้วหอบน้องสาวเล็กๆไปด้วย ดนัยเรียนไม่เก่ง มาเรียนบ้างไม่เรียนบ้างที่ไม่มาคือไม่มีเงิน ดนัยเรียนช้ากว่าเพื่อนๆภาษาอังกฤษนี่เป็นวิชาที่เขาไม่ชอบเลย ตอบอะไรไม่เคยได้ ไม่เคยถูก เพื่อนๆแอบบอกก็ยังตอบไม่ได้อีก เขาไม่ได้โง่ แต่เด็กไม่มีแก่ใจจะเรียน
ดนัยมีน้ำใจชอบช่วยเหลือ ทำเวร เทขยะ ยกของ หิ้วลำโพงฯลฯ ดนัยทำให้เพื่อนเสมอ เพื่อนก็จะแบ่งขนมให้กิน มี"ไอ้แสบ" ประจำห้องชอบใช้ดนัยให้ทำโน่นทำนี่ให้ เรียกหา"ไอ้ซื่อบื้อ"ตลอด ดนัยไม่มาโรงเรียนทั้งสัปดาห์ ห้องเรียนเหงาไม่มีเสียงหัวเราะจากเด็กๆ ครูไปตามหาที่บ้าน ไปกับไอ้แสบนั่นแหละ บ้านของดนัยเป็นเพิงพักเจ้าของที่เขาให้ปลูกอยู่ท้ายสวน สะพานไม้ทอดยาวเข้าไปในสวนลึก คำว่ายากจนกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว
พ่อไปรับจ้างตัดหญ้าให้ม้ากินที่ปากช่อง ดนัยไม่มีเงินมา รร.
ครูเอาเงินยัดใส่มือดนัยไว้ไม่กี่ร้อยบาท ไอ้แสบกลับบ้านแบบหงอยๆและกลับมาอีกทีพร้อมของกินมาฝากเพื่อน
"พรุ่งนี้มึงต้องไปโรงเรียนนะ"
ดนัยสอบผ่านอย่างกระท่อนกระแท่น ดิฉันตามไปสอน ม.2 ชีวิตดนัยไม่มีอะไรดีขึ้นและทำท่าจะออกจากโรงเรียน พอดีกับดิฉันไปสอนพิเศษลูกชายมหาเศรษฐีแถวบางนา-ตราด ร่ำรวยมากมีทั้งสนามเทนนิส สนามฝึกกอล์ฟ สระว่ายน้ำ เล่าความยากจนของดนัยให้ท่านฟัง นึกเอาเองว่าท่านคงเมตตาให้เงินเด็กได้เรียนต่อ
กลับกลายเป็นว่าท่านให้ดนัยไปเรียนแล้วตอนเย็นมาเก็บลูกกอลฟ์ ลูกเทนนิสฯลฯ ให้มีรายได้ มีที่ให้อยู่ มีข้าวให้กิน ให้พ่อของดนัยมาเป็นคนทำความสะอาด ดนัยสบายขึ้นอย่างเห็นได้ชัด รูปร่างสูงขึ้น หน้าตาหล่อขึ้น ลูกตาสวยวิบวับขึ้น ดนัยเรียนแค่ม.3แล้วออกไปรับจ้างที่สนามกอล์ฟเป็นเรื่องเป็นราว ครูก็ได้แต่บอกว่าอย่าทิ้งการเรียน สมัยนี้มีให้เลือกเรียนเยอะ ดำรงชีวิตด้วยความซื่อสัตย์อดทนนะ
เราสองคนไม่ได้เจอกันหลายปี จวบจนวันงาน "เมษาคารวะ" ซึ่งเป็นการนัดหมายมาพบปะกันระหว่างครูใหม่ ครูเก่าและลูกศิษย์หลายรุ่น
ดนัยมากราบครูพร้อมพวงมาลัยที่คัดสรรมาอย่างดี เล่าว่าผมเรียนจบม.6แล้วครับ กำลังเรียนรามฯ ผมไม่ได้ทำงานที่สนามกอล์ฟแล้ว ตอนนี้มีหน้าที่ดูแล"ท่าน" (เศรษฐี ที่ดิฉันเล่า) ตอนนี้ท่านแก่มากเดินไม่ไหวแล้วครับ ดิฉันถามถึงลูกชายที่เคยไปสอนพิเศษให้ที่บ้าน ดนัยบอกว่าไปเมืองนอกแต่งงานกับฝรั่งมีครอบครัวคงไม่กลับแล้ว ส่วนทางนี้มีลูกสาวคนเล็กดูแลกิจการ ครูยิ้ม..นึกออกเลยลูกสาวคนเล็กเปรี้ยวขนาดไหน ไม่รักเรียน ไปเรียนเมืองนอกก็ไม่จบ กลับมาก็จับทำอะไรไม่เป็นตามประสาลูกคนรวย
ห่างหายกันไปหลายสิบปี ถึงวันงานเมษาคารวะปีนี้ ดนัยเป็นชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ จำหน้าตาเค้าความหล่อของเขาได้ ดนัยหอบข้าวของพะรุงพะรังมาให้ครู จนต้องดุว่าเอาอะไรมามากมาย ดนัยกราบครูที่เท้าต่อหน้าคนอื่นแบบไม่อายใคร น้ำตารื้นทั้งครูทั้งลูกศิษย์
"ครูให้ชีวิตผม...ข้าวของพวกนี้ทดแทนไม่ได้หรอกครับ"
แล้วดนัยก็ค่อยๆเล่าให้ฟังว่าเขาเรียนจนจบปริญญาโท กำลังจะเรียนต่อ ป.เอก เพราะต้องดูแลรร.เอกชนที่"ท่าน"ให้สานต่อ
ดนัยแต่งงานกับลูกสาวของท่านหลังจากที่เธอประสบอุบัติเหตุต้องตัดขาทั้งสองข้าง(ตอนจบของนักแข่งรถไงคะ)
"คุณท่านเสียหลายปีแล้วครับตอนนี้ผมเป็นคนดูแลกิจการ" ดนัยไม่ได้บอกว่ากิจการทั้งหมด คุณท่านยกให้ดนัยแต่ไอ้แสบเป็นคนบอก...
ตอนนี้ไอ้แสบเป็นพันตำรวจโทแล้วและยังเป็นเพื่อนกัน....
"Richy"
21พฤษภาคม2566
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
