ใช่เกลียดตะวัน มันแสบตา
โดยคุณผาด พาสิกรณ์
สำนักพิมพ์คเณศบุรี
พิมพ์ครั้งที่ 1 สิงหาคม 2554
“ใช่เกลียดตะวัน มันแสบตา
เป็นเพียงปลา ที่ไม่ประสา...ความเปียก”
เพียงถ้อยสั้นๆ ที่เพียงพอแล้ว
ที่จะทำให้กระหาย กระวนกระวาย ที่จะเปิดอ่านเรื่องราวในหนังสือ
ผมได้รับการป้ายยาจากที่คั่นหนังสือ
แต่ก็เพิ่งได้หนังสือมาอ่านเมื่อไม่นานมานี้ (หลายเดือนแล้ว ฮ่าๆ)
เป็นเล่มที่อ่านจบแล้ว จะมีความคิดวนเวียนจมดิ่งอยู่ในนั้น
ตอนนั้นยังไม่รู้ว่าจะเขียนสรุปสิ่งที่ประทับใจหลายๆ อย่าง ในหลายๆ บท ออกมาอย่างไร
ผมเริ่มอ่าน
“บทสนทนาว่าด้วยชีวิตและวรรณกรรมกับผาด พาสิกรณ์” ก่อนบทอื่น
พอได้อ่านไม่กี่หัวข้อ ก็เหมือนจะมีอะไรบางอย่างดึงให้เราอยากกลับไปเปิดอ่านอีก
หนังสือเล่มกะทัดรัด วางใกล้มือเป็นต้องหยิบมาลูบคลำ
ตั้งใจไว้ว่าเดี๋ยวค่อยอ่าน ก็เป็นอันกระหาย จนต้องอ่านจนจบ
ประโยคบางประโยคลึกเข้าไปในสมอง
จนต้องไตร่ตรองซ้ำแล้วซ้ำเล่า
หยิบหนังสือมาพลิกอ่านประโยคนั้นวนอยู่บ่อยๆ
“คุณคิดเห็นเช่นไรกับคำวิจารณ์เพชรพระอุมาหรือกระทั่งงานเขียนของคุณเอง”
“ปกติผมไม่ค่อยได้อ่านงานวิจารณ์ เพราะผมรู้สึกว่าผมโตมาในสายของคนสร้างงาน”
ในความรู้สึกผม...เล่มนี้เป็นหนังสือที่มีคุณค่ามาก
ทั้งแง่คิด มุมมอง ทัศนะ ทั้งความเฉียบคมแบบไม่บาด
แต่กลับกรีดมุมแคบๆ (ในหัวผม) ให้กว้างขึ้นต่อการพิเคราะห์
แต่ละเรื่องมีแง่คิดหลากหลายให้ขบคิด
บางเรื่องก็อ่านเพลินๆ จบเรื่องได้เนื้อหา ได้มุมมองดีๆ เข้าสมอง
ส่วนบางเรื่อง...เช่นบท “เมื่อวิญญาณ...เต็มดวง”
กลับเป็นบทที่ผมชอบสำนวนเป็นพิเศษ
รู้สึกถึงคำแต่ละคำที่ละเมียดละไมชอนไชเข้าไปในความหลังเก่าๆ ของผู้อ่าน
ดึงประสบการณ์ให้คล้อยไปตามแต่ละวรรค
ไล่เรียงกันไปยังแต่ละประโยค แล้วก็ผ่านไปยังอีกบทอีกตอนหนึ่ง
อ่านจบแล้ว ถ้ายังอยากอ่านอีก ก็กลับไปสู่เวิ้งนั้นอีกรอบ
ราวกับว่างานเขียนของคุณผาดมีทำนองสวยงามบางอย่างคลอไปกับความเงียบ (ยามอ่าน)
ผมเชื่อว่าผู้อ่านแต่ละคน ยามที่เขาได้อ่าน การรับรู้คงไม่เหมือนกัน
ครั้งแรกที่ผมอ่าน ครั้งที่สองที่ผมอ่าน ก็อาจรับรู้ไม่เหมือนกัน
แต่ทุกๆ ครั้งที่อ่าน จะมีทำนองและตัวอักษรร้อยเรียงละเมียดเช่นนี้อยู่เสมอ
ผมไม่เคยรู้เลยว่า บางประโยคที่ผมพลิกไปเห็นโดยบังเอิญ
อย่างเช่น “กาโม่มนุษย์กายสิทธิ์มันไม่มีรูจมูก”
จะอยู่ในเรื่องราวที่แสนอบอุ่นในบท “นักประพันธ์ในห้องชั้นล่าง”
ยิ่งอ่านแล้ว... ยิ่งรู้สึกว่า...
ไม่ว่าคุณจะเป็นนักอ่านหรือไม่ใช่
คุณก็ควรจะได้สัมผัสเรื่องนั้นด้วยตัวคุณเอง
ผมอ่านรอบแรกรู้สึกดีอีกแบบ
อ่านรอบสองก็รู้สึกงดงามไปอีกแบบ
หากวกไปอ่านบทนี้รอบที่สาม ผมก็คงจะได้ความรู้สึกดีๆ อีกรูปแบบ
สุดท้ายแล้ว...ผมดีใจที่ผมได้อ่านเล่มนี้จริงๆ ครับ
(หากผิดพลาดหรือล่วงเกินผู้ประพันธ์และงานเขียนประการใด
ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยครับ)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
