เชิญร่ำสุรา (6 เล่มจบ)
ถังจิ่วชิง เขียน
กอหญ้า แปล
นิยายวายจีนวางโครงหลักการเมืองการปกครอง กลยุทธ์ชิงขุนศึกเขมือบดินแดน ภายใต้กลียุคผู้ปกครองสกุลหลี่เสื่อมอำนาจ ขุนนางเลือดใหม่เฟ้นหาสายสกุลที่จะคานอำนาจกับแปดสกุลสูงศักดิ์และขุมอำนาจเก่า ท่ามกลางฝุ่นควันเทาทึบ ยังซ่อนไส้ศึกต่างแคว้น กลอุบายในวังลึก การผงาดขึ้นมาของบัณฑิตผู้ต้องการเปลี่ยนแปลงแว่นแคว้น โดยมีความรักที่เริ่มต้นด้วยความเกลียดแค้นนำหน้าสอดแทรกในระดับซ่านซาบ ทั้งคู่หลัก คู่รอง คู่ยูริ (หญิงรักหญิง) และคู่รองยิ่งกว่า
ว่ากันว่านี่เป็นนิยายวายจีนที่ดีที่สุดในปี 2565 เราอ่านกลางปี 2566 ก็ยังยกให้เป็นนิยายวายที่ดีที่สุดเท่าที่เราเคยอ่าน แม้จะเพิ่งแตะวงการนี้ได้ไม่กี่เรื่องก็ตาม ความเข้มข้นของเนื้อเรื่องเริ่มขึ้นตั้งแต่หน้าแรกของเล่มแรก จนกระทั่งหน้าสุดท้ายของเล่มจบในตอนพิเศษ ไม่มีช่วงแผ่ว ไม่มีช่วงหายใจยาวๆ ไม่มีช่วงผ่อน มีแต่ความลุ้นระทึก หักเหไปมา ได้แต่กุมมือคำนับ อัศจรรย์ใจในฝีมือนักเขียนเป็นที่สุด
บทแรกเริ่มเรื่องด้วยจงปั๋วหกโจวถูกประเคนยกให้แก่ศัตรูต่างแคว้น เสิ่นเจ๋อชวน นายเอก บุตรอนุลำดับแปดของเสิ่นเว่ย แม่ทัพผู้ทรยศ ทำให้ทหารสามหมื่นนายถูกฝังกลบในหลุมยุบฉาสือ ถูกคุมตัวมายังเมืองหลวงชวี่ตู ถูกประณามหยามเหยียดจากทุกคน
เซียวฉือเหย่ พระเอก บุตรชายคนรองของแม่ทัพหมาป่าหลีเป่ยสุดเกรียงไกรได้ข่าว ก็มิร้องขอให้ผู้ใดลงมือแทน
หมายมั่นจะเตะเสิ่นเจ๋อชวนให้กลายเป็นคนพิการด้วยตนเอง แต่ใครจะรู้เล่าว่าเจ้าคนอ่อนแอขี้โรคนี่จะแว้งกัดเขาจนเลือดสาด และนั่นคือจุดเริ่มต้นความแค้นระหว่างชายหนุ่มทั้งสองที่จำต้องฉีกทึ้งกันทุกครา
ยามเผชิญหน้ากัน
กองทัพหลีเป่ยคว้าชัยโดดเด่นในศึกที่เสิ่นเจ๋อชวนกลายเป็นลูกกบฏ ก่อคลื่นลมในราชสำนักจนต้องบีบบังคับกลายๆ ให้เซียวจี้หมิง พี่ชายพระเอก ส่งตัว เซียวฉือเหย่ มารับตำแหน่งไร้ความสำคัญเพื่อเป็นตัวประกันในเมืองหลวง
เสิ่นเจ๋อชวน สุนัขคลุ้มคลั่งที่ถูกความแค้นกดทับ ถูกขังลืมในวัดร้างกับอดีตอาจารย์รัชทายาทผู้ฟั่นเฟือน เซียวฉือเหย่ ลูกหมาป่าดุร้ายที่ถูกล่ามโซ่ ฉากหน้าแสดงตัวตนไร้สาระไปวันๆ ภายในสะสมความบ้าดีเดือดรอวันปะทุ สองฝ่ายฉีกทึ้งกันกลางสายฝนในชวี่ตู กลิ่นคาวเลือดแผ่กระจายในโพรงปากแต่ละฝ่าย ร้อนรุ่มประหนึ่งถูกเผาอยู่กลางกองเพลิง
ชวี่ตูหลอมเสิ่นเจ๋อชวนกับเซียวฉือเหย่เข้าด้วยกัน พวกเขาเป็นดาบและโล่ที่หันหลังชนกัน ทั้งยังเป็นความปรารถนาที่หันหน้าเข้าหากัน
ความฉลาดของนักเขียนคือวางปมให้เราตามหาตั้งแต่จุดตั้งต้น เสิ่นเว่ยเป็นแม่ทัพทรยศจริงหรือ เสิ่นเจ๋อชวนเป็นบุตรอนุจริงหรือ เหตุการณ์ในหลุมยุบฉาสือเป็นฝันร้ายของนายเอกที่ตามมาหลอกหลอนไม่รู้จบ แต่ก็เป็นความค้างคาใจ มีหลายเหตุผลที่ต้องถามหาที่มา การตามหาทีละคำตอบโยงไปสู่เกมการเมือง ฉากหลังที่ฟอนเฟะ ศัตรูคู่อาฆาต ต่างเชื่อมต่อกันเป็นใยแมงมุม จนไปถึงบทสรุปที่ต้องปรบมือให้
ความยากของเรื่องคือมีตัวละครเยอะมาก ตัวละครเหล่านี้มีทั้งชื่อหลักขื่อรอง เรียกกันไปมาจนคนอ่านต้องค่อยๆ ตั้งสติ ความยากอีกเรื่องคือที่ตั้งแว่นแคว้น เมืองรายรอบ ขั้วอำนาจ เขตแดน อย่างจงปั๋วหกโจวก็มีชื่อหกเมือง หลีเป่ยมีหลายด่าน ชื่อต่างกันไป มีทางส่งเสบียงเชื่อมต่อระหว่างโจวนั้นกับโจวนี้ ไหนจะฉี่ตงห้าจวิ้น ไหนจะคนในสกุลต่างๆ ไหนจะทหารแต่ละหมวดหมู่ เหล่าขันที ฯลฯ
มีผู้อ่านทำแผนที่ทั้งหมดนี้ให้เข้าใจง่าย หาได้ในอากู๋ เราดูแล้วขอชื่นชมมากๆ แม้จะจำชื่อค่อนข้างยาก อ่านไปมีสับสนไป คนนี้ใครนะ แต่ไม่ลดทอนความสนุกชวนติดตามชนิดวางไม่ลงของเนื้อหาเลย
เนื้อหามีความสมจริงชนิดเจ็บจริง ตายจริง โกงจริง ย้ายฝ่ายจริง เจ้าเล่ห์จริง แพ้จริง ไม่มีเอาใจคนอ่าน หวังสวรรค์บันดาลยังไงก็ต้องเป็นไปตามเหตุและผล การบรรยายฉากสู้รบ หลั่งเลือด ล้อมสังหาร ร่างชโลมดินพลีเพื่อแผ่นดิน วิธีวางกลยุทธ์ชิงไหวชิงพริบของแต่ละฝ่ายคือละเอียดลออ แยบคาย คมกริบ เชือดเฉือน
ไม่มีตัวละครใดขาวสะอาด ไม่มีตัวละครใดดำมืด ต่างมีความจำเป็น ต่างมีอุดมการณ์ ต่างมีปมในใจ ต่างมีความคิดเป็นของตัวเอง ทุกตัวละครต่างเติบโตเปลี่ยนแปลงเมื่อสถานการณ์พลิกผัน สามารถพลิกฟ้าคว่ำสัจจะวาจาได้เพื่อผลประโยชน์ เช่นเดียวกัน อาจเคยเจ้าคิดเจ้าแค้นแต่สามารถปรับเปลี่ยนเพื่อส่วนรวมได้
บางตัวละครเคยคิดว่าต้องมีสายสนกลในเป็นแน่อย่าง ฮวาเชียงอี แท้จริงเมื่อถึงเล่มปลาย กลับเป็นแม่นางที่ฉลาดเฉลียวงดงามน่านับถือคนหนึ่ง ความสัมพันธ์กับแม่ทัพหญิงชีจู๋อินไม่โฉ่งฉ่าง แต่คนอ่านสัมผัสความหวานแผ่วๆ นั้นได้แจ่มชัด
เจ๋งไปกว่านั้นคือมีตัวละครเยอะแยะ ย้ำว่าเยอะแยะจริงๆ ทว่านักเขียนสามารถสร้างบุคลิกให้ทุกคนแตกต่าง มีเสน่ห์ โดดเด่น ทำให้เราเข้าใจเขาและเอาใจช่วยอย่างแรง เช่น เหยาเวินอวี้ เฉียวเทียนหยา เซียวจี้หมิง เฟ่ยเซิ่ง ติงเถา กู่จิน กระทั่งเซวียซิวจั๋วก็ตาม
ดังนั้น ชื่อเรื่อง เชิญร่ำสุรา สำหรับเราน่าจะหมายถึงสามสิ่ง
สิ่งแรก ยิ่งอ่านยิ่งมึนเมาในชื่อที่เยอะแยะมากมายจนจำไม่หวาดไม่ไหว
สิ่งที่สอง ตัวละครในเรื่องมักใช้สุราเพื่อบดบังความรู้สึก ความคิดนึก การกระทำแท้จริง ร่ำเพื่อให้ฮึกเหิม โรมรันสู่ชัยชนะ ร่ำเพื่อหลั่งน้ำตาย้ำเตือนความสูญเสีย ความหมดหวัง
สิ่งที่สาม ปมที่หนึ่งนำไปสู่อีกร้อยเงื่อนปม อ่านไปคิดไปวิงเวียนไปราวร่ำสุรา
ส่วนพระเอกนายเอกเรื่องนี้แม้จะเริ่มต้นด้วยความชิงชังชนิดลูกถีบของพระเอกเกือบจะเอาชีวิตนายเอกไป หากคงต้องยกโปรยหลังปกเล่มจบของสำนักพิมพ์ที่ว่า บทสรุปของเกมการเมืองและความรักที่แบ่งบานอย่างเงียบงันท่ามกลางสงคราม วันแรกไร้ความหวาน ทรมานจนปางตาย แต่ตอนนี้สิ่งที่คว้ามาได้กลับมีค่ามากมายยิ่งกว่าแผ่นดิน
สำนวนแปลสละสลวยมาก อ่านราบรื่น ไม่มีสะดุดเลย ชอบการแปลจดหมายส่งความคิดถึงระหว่างหลันโจวกับเช่ออัน น้อยแต่มาก เขียนสั้น แต่ลึกซึ้งยิ่ง ผู้แปลถ่ายทอดภาษาได้ละเอียดอ่อนมาก น่าจะเป็นนิยายแปลจีนที่สำนักพิมพ์ในเครืออมรินทร์แปลได้ดีที่สุดเรื่องหนึ่ง
แม้จะไม่ใช่สายวายแต่ชอบนิยายเนื้อหาชิงไหวชิงพริบเข้มข้น ทุกอย่างมีเรื่องราวรองรับ ไม่อ่านแล้ว เอ๊ะๆๆ แนะนำเรื่องนี้อย่างแรง แค่หยิบไหแรก รับรองว่าไหที่สอง สาม สี่ ห้า หก จะตามมาโดยพลัน
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
