ได้ ขึ้นอยู่กับความเป็นครูที่อยู่ในใจ มีเรื่องเกี่ยวกับ"ความเป็นครู"ที่แท้
"ชายหนุ่มพบชายสูงอายุแล้วถามว่า"ท่านจำผมได้ไหม" ชายสูงอายุตอบว่า"ไม่ได้" จากนั้นชายหนุ่มบอกว่าตัวเขาเคยเป็นลูกศิษย์ของเขา และครูชราก็ถามว่า “คุณทำอะไร?” ชายหนุ่มตอบว่า: "ผมเป็นครู"
“อา ดีจัง เหมือนฉันเลย” ชายสูงอายุตอบ
“ก็ใช่ครับ ที่จริงผมมาเป็นครูเพราะคุณเป็นแรงบันดาลใจให้ผมเป็นเหมือนคุณ” ชายชราถามชายหนุ่มที่เขาตัดสินใจเป็นครู ชายหนุ่มเล่าเรื่องให้เขาฟัง:
“วันหนึ่ง ในชั้นเรียนเพื่อนของผมซึ่งเป็นนักเรียน พกนาฬิกามาด้วย และผมอยากได้ จึงขโมยมัน จากกระเป๋าของเขา สักพักไม่นาน เพื่อนของผมรู้ว่านาฬิกาของเขาหายไปจึงไปบอกคุณ
จากนั้น คุณพูดกับชั้นเรียนว่า "นาฬิกาของนักเรียนคนนี้ถูกขโมยระหว่างเรียนวันนี้ ใครขโมยไป โปรดส่งคืนด้วย" ทุกคนนิ่ง
คุณปิดประตูห้องเรียนและบอกให้พวกเราทุกคนยืนขึ้นและเข้าแถวเรียงเป็นวงกลม
คุณพูดว่าจะค้นกระเป๋าของพวกเราทีละใบจนกว่าจะพบนาฬิกา แล้วคุณบอกให้พวกเราทุกคนหลับตา คุณเดินค้นกระเป๋าจนถึงกระเป๋าผม คุณพบนาฬิกาและหยิบมันขึ้นมา แต่คุณยังค้นหากระเป๋าของคนอื่นไปจนครบและเมื่อเสร็จแล้วคุณก็พูดว่า "ทุกคนลืมตาได้ เราพบนาฬิกาแล้ว’
คุณไม่พูดอะไรเลย ว่าใครเอาไป ถึงตอนนี้คุณไม่เคยบอกว่าใครขโมยนาฬิกาเช่นกัน วันนั้นคุณช่วยกู้ศักดิ์ศรีของผมอย่างมาก มันเป็นวันที่น่าละอายที่สุดในชีวิตของผม ผมตัดสินใจที่จะเป็น ครูเหมือนคุณ ที่ให้บทเรียนทางศีลธรรมแก่ผม ผมต้องขอบคุณ คุณทำให้ผมเข้าใจว่าครูที่ดีจริงๆ ต้องทำอะไร
“คุณจำตอนนั้นได้ไหมศาสตราจารย์” อาจารย์ชราตอบว่า "ใช่ ฉันจำเหตุการณ์นาฬิกาที่ถูกขโมยซึ่งฉันค้นในกระเป๋าของทุกคนได้ แต่ฉันจำคุณไม่ได้เพราะฉันหลับตาขณะค้นกระเป๋าด้วย"
นี่คือสาระสำคัญของการสอน: หากต้องการแก้ไขปัญหา คุณต้องไม่ให้มีการ "อับอาย" ถ้ามีแสดงว่าคุณไม่เข้าใจการเป็น"ครู"
Cr:facebook
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
