เรื่องสั้น The Editor แต่งโดย รางรถไฟ
ห้องรับรองเล็ก ๆ แต่เย็นจนหนาวแทบจะจับไข้
“ตรอกเล็กแคบ หนูตัวเท่าแมว ไฟหลอดสีส้มแสบตา เขียนเรื่องแบบนี้ เธอเคยมีอารมณ์กับตัวหนังสือของเธอไหม ?” คนถามอยู่ในชุดเสื้อแขนกุดบางเบาแต่งด้วยลูกปัดหลายสีกระโปรงบานสไตล์โบฮีเมียน
“ผมมีอารมณ์กับทุกฉากในเรื่องที่ผมเขียน มันทำให้ผมพรรณนาได้ไหลลื่น” ผมตอบเธอไปตามตรง
“ฉากเชือดคอไก่ ต้มน้ำถอนขนไก่ ล้างหน้าไก่ มันให้อะไรกับคนอ่านเหรอ ?” เธอสะบัดแขนมาตรงหน้าและยังคงก้มหน้าอ่านงานเขียนของผมอยู่เหมือนเดิม คำถามทำเอาผมนิ่งไปเพราะมันจี้ตรงใจดำเหลือเกิน ด้วยเคยถามตัวเองมาก่อนที่จะมุ่งหน้ามาที่นี่แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบสักหน เธอเงยหน้ามองผม เหมือนจะบอกเป็นนัยว่าฉันรอคำตอบของเธออยู่นะ ขณะที่กำไลและสร้อยหินเต็มแขนทั้งสองมันพร้อมใจกันประสานเสียงกุ๊งกิ๊งยามเธอขยับร่างบอบบางนั้นแม้เพียงเล็กน้อย
“ได้ไม่ได้มันเป็นเรื่องทีหลังครับ ผมไม่ได้ตั้งโจทย์มาเพื่ออะไรแบบนี้” เธอหยิบแก้วกาแฟเย็นที่ผมซื้อมาจากร้านบนตึกมาดูดเสียงดังแบบไม่เกรงใจ เธอดูดอีกสองครั้งติด ๆ แล้ววางแก้วที่ว่างเปล่าลงที่เดิม ผมเตรียมอ้าปากจะบอกเธอว่ากาแฟเป็นของผมและผมยังไมได้ดูดได้ดื่มมันเลยสักหยด
“เจ๋งดี พี่ชอบ” ดีตรงที่เธอเอ่ยปากชม ผมเลยหุบปากเสีย
“เรื่องสนุกมีความโดดเด่น มีสองสามเรื่องที่แหวกแนวไปจนน่าทึ่ง” เธอบอกขณะคืนต้นฉบับให้
“พี่ต้องไปแล้วนะ ดีใจที่ได้พบกัน” เธอลุกขึ้นสะพายกระเป๋าถักใบใหญ่
“ขอบคุณนะครับพี่” ผมเอ่ยขอบคุณ
“พี่นามปากกาอะไรเป็นนักเขียนเรื่องแนวไหนครับ” ร่างบางนั้นหันหน้ามายิ้ม ลักยิ้มเธอโค้งเข้าหาห่วงสีเงินที่เจาะอยู่ข้างจมูกอย่างเหมาะเจาะ “นามปากกาพี่เธอไม่อยากรู้หรอก เพราะพี่เขียนแบบส่งมาจากผู้อ่านทางบ้านเรื่องเปิดบริสุทธิ์ เรื่องเสียสาวคราวแรก เขียนมาสิบห้าปีแล้วนะ”
แล้วเธอก็เดินลงจากสำนักพิมพ์ไป ทิ้งผมไว้กับต้นฉบับปึกหนาและแก้วกาแฟที่มีแต่ก้อนน้ำแข็ง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
