เรื่องสั้น สุข (า) ของนักอ่าน แต่งโดย รางรถไฟ
การเป็นคนชอบเขียน ย่อมเกิดจากนิสัยที่รักการอ่านมาอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ที่ผมสงสัยคือบรรยากาศแบบไหนกันที่ทำให้คนนั่งอ่านหนังสืออยู่ได้นานๆ บางคนว่า ร้านกาแฟแนวย้อนยุคกรุ่นกลิ่นกาแฟคั่วบดสดหอม บางคนว่าริมทุ่งลมโชยเห็นข้าวตั้งท้องไหวลู่ลม บางคนอาจว่าเป็นชายทะเลต่างหากแจ๋วที่สุดเพราะมีละอองคลื่นขาวอวดประชันกับผืนทรายเม็ดละเอียด
แต่ทั้งหมดนั้นมันดูหรูหราและสวยงามเกินกว่าที่ความสามารถทางการเงินและปัญญาจะผลักดันผมไปทำแบบนั้นได้ นึกถึงในวัยเรียน หอพักของนักศึกษาหนุ่ม ห้องส้วมดูจะเป็นที่เหมาะที่สุดสำหรับการอ่านหนังสือของผม ถ้าจะมีใครถามว่าแววกวีของผมมันเริ่มพรายเพริศมีที่มามาจากที่ไหน ผมคงจะตอบว่าส้วมอย่างสุภาพและมีไมตรี
ตอนนั้น วัยนั้น ผมทำหลายอย่างพร้อมกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ ลิ้นรับรสกาแฟดำ จมูกพ่นควันกรองทิพย์ฉุย ก้นแน่วแน่เพลินจ่อมจ๋อมปล่อยของเสียลงส้วมทรงชักโครกชนิดต้องตักน้ำราด แต่พิเศษสุดคือสายตาผมอ่านหนังสือวรรณกรรมชั้นครูอย่างมีความสุข ไฟหลอดไส้สีส้มฉายแสงผ่านควันบุหรี่ดุจหมอกในป่าสมบูรณ์แห่งเมืองเหนือ ขี้บุหรี่หล่นในหนังสือผมแค่ขยับหน้ากระดาษเบา ๆ เจ้าเศษขี้เถ้ายาสูบนั้นก็มากองตรงต้นขาอย่างว่าง่าย
“มึงเข้าไปตายรึไง กูมีสอบเช้ามึงออกมาได้แล้ว กูปวดขี้” มันเป็นเสียงของไอ้บอมเพื่อนร่วมห้องหนึ่งในสามของผมเองที่มายุติการงอกงามแห่งสติปัญญาของผมในยามเช้า
ผมปิดหนังสืออีกมือคล้องหูแก้วกาแฟและหูกางเกงนอนเดินออกมาจากส้วม มันเดินสวนเข้าไปอย่างเร็วพร้อมเพ็ญพักต์เล่มใหม่ล่าสุด
“กูต่อนะ” ผมบอกเพื่อนร่างยักษ์ที่โกหกผมแต่หัววันแต่เสียงตอบดันมามาจากร่างผอมที่นุ่งกางเกงในตัวเดียวนอนเหยียดยาวเหมือนเปรตวัดสุทัศน์
“มึงคิวสามต่อจากกู” ไอ้ต้นเพื่อนร่วมห้องอีกคนของผมชี้แจงทั้งที่ตายังไม่ลืมด้วยซ้ำ ผมเก็บหนังสือวรรณกรรมเล่มสุดรักเข้าชั้นข้างฝา นอนลงข้าง ๆ ไอ้ต้นที่หลับตาคอยฟังเสียงประตูส้วมเปิดเหมือนผม ไอ้สองตัวนี่ใช้ห้องน้ำอ่านหนังสือไม่นานเท่าผมหรอก ผมปลอบใจตัวเองและยอมรับในเช้าวันนั้นบรรยากาศในส้วมเปลี่ยนไปกว่าทุกวัน แต่ที่แน่ ๆ คิวที่สามมันนานเหมือนล้านปีแสง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
