เรื่องสั้นหน้าเดียว : ลืม ไม่ลืม โดย รางรถไฟ
ชายหนุ่มผมยาวในเสื้อลายสก๊อตผลักประตูบานกระจกเข้าไปในร้านกาแฟ อุณหภูมิเย็นฉ่ำ
“สวัสดีคะ รับอะไรดีคะ” บาริสต้าและเจ้าของร้านสาววัยต้นสามสิบกล่าวทักทาย ชายหนุ่มหย่อนเป้ใบใหญ่วางข้างเท้า ขยับกระเป๋ากล้องแนบกับราวสแตนเลสหน้าเคาน์เตอร์เครื่องชงกาแฟทันสมัย เขาสบตาเจ้าของเสียงน่ารักแล้วส่งยิ้มตอบเธอที่ยืนเบี่ยงตัวให้เขามองป้ายเมนูเครื่องดื่มและรูปภาพของมัน
“เอ่อ ผมขอชาอังกฤษ แบล็คทีและน้ำเปล่า 1 ขวดครับ”
“ลองกาแฟที่เป็นซิกเนเจอร์ของที่ร้านดูไหม วันนี้ลูกค้าไม่มากนัก รอไม่นานคะ”
“ไม่ดีกว่าครับ ผมไม่ดื่มกาแฟ” หญิงสาวทำหน้าแปลกใจ
“พี่ครับผมขอถ่ายรูปร้านและขอใช้ไวไฟเขียนงานสักนิดครับ” เธอผายมือให้เขาเป็นเชิงอนุญาตพร้อมยื่นชาร้อนที่โชยกลิ่นหอมแตะจมูกในแก้วเซรามิคสีน้ำทะเล ขนมทานเล่น 3-4 ชิ้นและน้ำเปล่า
“60 บาทคะ พาสเวิร์ดอยู่ในสลิป” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง
เขาหยิบเงินจากซอกกระเป๋ากล้องยื่นให้ ร่างสูงนั้นหมุนตัวไปนั่งทำงานของเขาเงียบ ๆ ที่โต๊ะชายคาข้างนอกร้าน สลับกับเดินมาเก็บภาพลูกค้าและบรรยากาศ เสียงชัตเตอร์ของเขาทำงานเบา ๆ เธอมองชายหนุ่มคุยและถ่ายรูปลูกค้าของเธอหลายโต๊ะด้วยท่าทีสุภาพ ใกล้หนึ่งทุ่มเขาเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างลงเป้ เธอเดินถือกาชาไปเติมในถ้วยที่ว่างเปล่าให้เขาเป็นรอบที่เท่าไหร่เธอไม่ทันนับ “เอาไปดื่มพี่ให้ ที่ร้านนานๆ จะมีคนสั่งสักครั้ง”
เธอวางชาดำ 1 กล่องบนโต๊ะ ก่อนที่ทั้งสองนั่งจะคุยกันจนเสมือนเป็นลูกค้าคนสุดท้ายของร้าน
“แล้วผมจะมาใหม่” ชายหนุ่มบอก... เดือนเศษจากนั้น ในวันที่ร้านเนืองแน่นไปด้วยลูกค้าตลอดทั้งวัน หญิงสาวได้รับหนังสือหนึ่งเล่ม ที่ภายในมีเรื่องราวและภาพของร้านกาแฟเล็ก ๆ ของเธอรวมอยู่กับร้านกาแฟชื่อดังทั่วประเทศ มีโน้ตเล็กๆ แทรกอยู่ในนั้นมีข้อความว่า
“ขอโทษพี่ด้วยครับที่ผมไม่สามารถรับชากล่องนั้นไปด้วยได้ ผมกำลังเดินทางและหัดดื่มกาแฟอยู่ แล้วพบกัน”
***หกเดือนต่อมา
“พี่มินต์ ตอนส่งการ์ด ผมมาถึงแผ่นดินแคชเมียร์แล้วสามวัน รู้สึกรักแสงแดดเมื่อเดินทางมาถึงดินแดนที่หนาวเย็นแบบนี้จังเลย ทุ่งมัสตาร์ดเหลืองราวทองคำเหมือนที่พี่บอก เสาร์ที่แล้วอนันมาพบผมที่เดลลีเขาดูแลและจัดการหลายอย่างให้และเป็นมิตรที่ดีมาก
เขาฝากความคิดถึงมาให้พี่ด้วย นี่ถ้ารวมกับความคิดถึงของผมการ์ดใบนี้คงเต็มปรี่ไปด้วยความรู้สึกรักและคิดถึงจากชายต่างชาติรูปงามและชายไทยมอมแมมคนนี้มาถึงพี่อย่างน่าอิจฉาที่สุด ผมกำลังไปร้านกาแฟที่พี่แนะนำครับ ปล.ตัดผมสั้นแล้วพี่ มันสะดวกดีเวลาไม่อาบน้ำหลายวัน พี่คงไม่รักผมน้อยลงนะ...จากหมอก”
หญิงสาวอ่านข้อความที่อัดแน่นมาในโปสการ์ดหลายเที่ยว เธอนั่งจมอยู่ที่โต๊ะมุมร้าน เงยหน้ามองลูกค้าขาประจำที่มาสั่งกาแฟ ยิ้มทักทายพวกเขาเหมือนหุ่นยนต์ที่ถูกตั้งโปรแกรมไว้แบบนั้น แต่เธอจำชื่อลูกค้าไม่ได้เลย สมองของเธอมีแต่อนันเจ้าหน้าที่การทูตชาวปากีสถานที่เป็นยิ่งกว่าเพื่อนสนิท ครั้งเมื่อเธอไปเรียนที่เดลลีเกือบสิบปีที่แล้ว หญิงสาวเปิดไอแพดส่งไลน์ถึงอดีตหนุ่มผมยาว
“หมอก พี่ได้รับโปสการ์ดแล้ว รู้ไหมแคชเมียร์และอนันคือรักแรกของพี่นะ แต่ตอนนี้ระยะทางใกล้หรือไกลห่าง หมอกจะผมสั้นหรือยาว พี่มินต์ก็จะไม่รักหมอกน้อยลง take care”
เธอระบายยิ้มกว้างรู้สึกตัวว่าปัจจุบันกาลของเธอกลับมาแล้ว หุ่นยนต์เจ้าของร้านกาแฟตัวนั้นหายวับไป
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
