เรื่องสั้นหักมุมจบโดย วินทร์ เลียววาริณ | โอกาสที่สองของ รังสรรค์ ริทธิ์บรรลือ
รังสรรค์ ริทธิ์บรรลือ เดินเข้าไปซื้อของในห้างสรรพสินค้า มาร์ท แอนด์ มอลล์ ทั้งปีทั้งชาติเขาไม่เคยไปซื้อของที่นั่นหรือที่ศูนย์การค้าใดๆ แต่วันนี้เป็นวันครบรอบแต่งงานสิบปีของเขากับรินดา เขารู้สึกว่าเป็นหน้าที่ที่เขาควรเอาใจภรรยาสักครั้ง
รังสรรค์นึกอยู่นานว่าจะซื้ออะไรให้รินดา เขาไม่คุ้นเคยกับการเดินซื้อของในห้างสรรพสินค้า สินค้ามีมากมายเหลือเกินจนเขาตาลาย สำหรับเขา การซื้อของในห้างเป็นความทรมานอย่างหนึ่ง มันยากกว่าการคำนวณตัวเลขสักร้อยหลักเสียอีก ครั้งสุดท้ายที่เขาซื้อของขวัญให้หล่อนคือตอนแต่งงานครบปี
รังสรรค์ทำงานเป็นนักบัญชีในสำนักงานแห่งหนึ่ง เขาใช้ชีวิตอย่างสมถะ ไม่เคยออกไปดูหนังฟังเพลง หรือเที่ยวชายทะเล ไม่ว่าภรรยาจะชวนอย่างไร ในที่สุดหล่อนก็เลิกชวนเขา ชีวิตของเขาเหมือนอาหารที่ไม่ใส่เครื่องปรุง หากเป็นการเดินทาง ก็เหมือนการโดยสารเกวียนอย่างเชื่องช้า ไม่มีเรื่องน่าตื่นเต้น ไม่มีความแปลกใหม่ ปลอดภัยแต่จืดชืด
เขามีลูกชายหนึ่งคน แต่ไม่เคยเล่นกับลูก หากมิใช่เพราะเขาเป็นสามีที่มีความรับผิดชอบต่องานและครอบครัว ภรรยาของเขาก็คงขอเลิกกับเขาไปนานแล้ว หล่อนรู้ดีว่าเขาไม่มีผู้หญิงอื่น ไม่ติดอบายมุขใด ๆ ไม่ดื่มเหล้า ไม่สูบบุหรี่ ไม่เสพของมึนเมา ไม่เล่นพนัน เมื่ออยู่บ้าน เขาขลุกกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ทำงานที่ไม่มีวันจบของเขา ไม่เคยเล่นเกมคอมพิวเตอร์ใด ๆ ชีวิตของเขามีแต่งาน
หล่อนปลงใจแล้วว่าหล่อนเป็นภรรยาคนที่สอง ภรรยาคนแรกของเขาคืองาน
รังสรรค์เดินหันรีหันขวางตามแผนกต่าง ๆ ที่ชั้นหนึ่งของห้าง จนพนักงานสาวคนหนึ่งชวนเขาคุย รังสรรค์ถามคนขายเรื่องของขวัญที่ผู้หญิงชอบ คนขายแนะนำให้เขา และในที่สุดเขาก็ตัดสินใจซื้อน้ำหอมสองขวดจากหล่อน เขาไม่รู้ความแตกต่างของทั้งสองขวด แต่คนขายยืนยันว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ชอบ
พนักงานขายใส่กล่องน้ำหอมในถุงสวยงาม รังสรรค์ชำระเงินแล้วเดินออกมาจากแผนกนั้น วินาทีนั้นเองเสียงครืนครั่นลั่นเลื่อนราวโลกแตกอย่างปัจจุบันทันด่วน อาคารศูนย์การค้าถล่ม ฝังร่างของทุกคนไว้ในนั้น
รังสรรค์มีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เขารู้ว่าขาซ้ายของเขาถูกทับจมในกองหิน จนท่อนล่างชาด้าน แต่เขายังไม่ตาย รอบตัวเขาคือความมืดสลัว แต่ยังสว่างพอเห็นชายกระโปรงของพนักงานขายน้ำหอม หล่อนแน่นิ่งไม่เคลื่อนไหว เขาเชื่อว่าหล่อนเสียชีวิตแล้ว
รังสรรค์ได้ยินเสียงคนร้องระงมรอบตัว เขารู้ว่าหากจะรอดจากสถานการณ์นี้ ต้องตั้งสติให้ได้ เขาเป็นคนที่ระวังสติของตนเองเสมอ จึงไม่แตกตื่น เขาเชื่อว่ามีทางออกหากเขาคิดให้ดี เป็นระบบอย่างหนึ่งที่เขาปฏิบัติเสมอมาเมื่อเจอวิกฤติ
แผนกน้ำหอมอยู่ที่ชั้นหนึ่งของห้าง ดังนั้นจึงมีซากอาคารอีกเจ็ดชั้นอยู่เหนือเขาขึ้นไป วูบหนึ่งเขารู้สึกทอดอาลัย เขาเคยดูภาพยนตร์สารคดีอาคารถล่ม คนที่ถูกฝังชั้นล่างมีโอกาสรอดต่ำ
เวลาผ่านไปนานเท่าไร เขาไม่รู้ตัว คอแห้งผาก เสียงคนร้องระงมค่อย ๆ เงียบไป ในที่สุดเขาก็ไม่ได้ยินเสียงของใครอีก แต่ความเงียบอาจจะเป็นประโยชน์กับเขา เขารู้ว่าหน่วยกู้ภัยกำลังทำงานอยู่ข้างบน พวกเขาต้องการความเงียบเพื่อจะฟังเสียงของคนที่ถูกฝังอยู่
เขานึกอะไรบางอย่างได้ เขาควานหาถุงกระดาษนั้น ดึงกล่องน้ำหอมออกมา เขาจำได้ว่าฝาขวดน้ำหอมขวดหนึ่งเป็นโลหะ เขาหมุนจุกขวดออก ใช้จุกโลหะนั้นเคาะกำแพง มันส่งเสียงกังวาน
เขาเคาะผนังต่อไป
เขาอาจเป็นคนเดียวที่รอดชีวิตในจุดนี้ก็ได้ แต่เขาไม่สิ้นหวัง เขาต้องการกลับไปใช้ชีวิตของเขา ใช้ชีวิตจริง ๆ ไม่ใช่ชีวิตแบบที่เขาละลายไปตลอดสี่สิบปีที่ผ่านมา ถ้าเขารอดไปได้ เขาจะกอดรินดา กอดลูก บอกลูกเมียว่าเขารักพวกเขาแค่ไหน เขาจะขอโทษที่ทำตัวเหินห่างจากครอบครัว เขาจะเปลี่ยนชีวิตของเขาใหม่
รังสรรค์เริ่มสูญเสียพลังงานและสำนึกของเวลา เขาหลับ ๆ ตื่น ๆ ระหว่างความเป็นกับความตาย เมื่อรู้สึกตัวก็เคาะกำแพงต่อไป เมื่อเหนื่อยมากก็หลับตา บางครั้งเขามองซากศพของพนักงานขายน้ำหอมอย่างสะทกสะท้อน หล่อนอาจจะโชคดีกว่าเขา...
น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างสุดกลั้น ความเครียดความกลัวที่เขาพยายามกดทับภายในระเบิดออกมา เขาร้องไห้โดยไม่มีเสียง สะอื้นเหมือนเด็ก ๆ ที่ไม่ได้ของที่ต้องการ
นานเท่านาน เขารู้สึกดีขึ้น น้ำตาละลายความเครียดให้จางลงไปบ้าง เขาตั้งสติรอบใหม่ ครุ่นคิด และเคาะจุกขวดน้ำหอมต่อไป เขาต้องทำจนกว่าเขาจะสิ้นใจ เขายังตายไม่ได้ เขาอยากพบครอบครัวอีกครั้ง
เวลาผ่านไปนานเท่าไร เขาก็บอกไม่ได้ ในที่สุดเขาก็ได้ยินเสียงคนร้องว่า “ผมได้ยินคนเคาะ ๆ...”
เขาชะงักกึก หยุดเคาะชั่วคราว และได้ยินเสียงคนเดิมพูด “มีคนรอดอยู่ในนี้...”
กำลังใจแผ่ท่วมขึ้นทันที เขาเคาะจุกขวดน้ำหอมถี่ขึ้น นานเท่านาน แสงสว่างลำหนึ่งสาดเข้ามา เขารู้ทันทีว่าเขารอดชีวิตแล้ว
ผ่านไปอีกนานเท่าไรเขาไม่รู้ เขาสัมผัสความอบอุ่นของร่างหนึ่งที่กอดเขา เสียงหัวเราะผสมร้องไห้ของรินดา น้ำตาของเขาไหลอาบแก้ม เขาพึมพำซ้ำ ๆ กันว่า “รินดา ต่อไปนี้ผมจะเปลี่ยนเป็นคนใหม่”
รังสรรค์ ริทธิ์บรรลือ ใช้ชีวิตหลายสิบปีต่อมาอย่างคนมีความหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างรอบตัวเขากลายเป็นของมีค่า
เขากับครอบครัวท่องเที่ยวไปทั่วประเทศและทั่วโลก เขาเป็นอาสาสมัครทำงานเพื่อสังคมทุกรูปแบบ เขาช่วยคนแก่ ช่วยเด็ก ยามว่างเขาสอนหนังสือให้แก่นักเรียนที่มีปัญหาเรื่องการเรียน เขารักษาสุขภาพของเขาอย่างดี เขาหัวเราะบ่อยขึ้น
ภรรยาของเขาตั้งครรภ์อีกสองครั้ง รังสรรค์เลี้ยงลูกทุกคนอย่างดีที่สุด ทุกคืนเขาตั้งใจอ่านนิทานให้ลูกฟัง เขาทำการบ้านกับลูก ทะนุถนอม ทุก ๆ นาทีในชีวิตที่ได้รับคืนมา ทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้นคือโบนัสชีวิต เขารอดตายจากใต้ตึกนั้นมาได้อย่างปาฏิหาริย์ เขามองเห็นว่ามันมีความหมายบางอย่างที่ยิ่งใหญ่
เขาเลี้ยงลูกจนเติบใหญ่ ลูกทั้งสามเรียนจบมหาวิทยาลัยด้วยคะแนนดี เก่งทั้งวิชาการและสังคม ลูกทั้งสามแต่งงานกับคู่ครองที่ดี เขามีหลานห้าคน หลานชายสอง หลานสาวสาม เขามีความสุขอย่างยิ่ง เขาคิดว่ามันเป็นโบนัสที่สุดแสนวิเศษ
รินดาจากเขาไปเมื่ออายุเจ็ดสิบแปด เขายังไม่ยอมเกษียณ เขาทำงานต่าง ๆ เวลาผ่านไปอีกหลายปี เขาอายุเก้าสิบสาม และป่วยหนัก แต่เขาก็ยังมองโลกด้วยความสำนึกในบุญคุณที่โลกให้โอกาสที่สองแก่เขา
วันหนึ่งหมอบอกรังสรรค์ว่า เขามีเวลาเหลืออีกไม่นาน อายุขัยของเขาเดินทางมาถึงที่สุดแล้ว เขายิ้ม เขามีชีวิตที่ดี ทุกอย่างเป็นโบนัส...
ในวันสุดท้ายของชีวิต รังสรรค์ ริทธิ์บรรลือ นอนบนเตียงนอนของเขาในบ้านของเขาเอง ลูกหลานรายล้อมรอบตัว เขาไม่รู้สึกเจ็บปวด เขาสั่งเสียลูกหลานเป็นครั้งสุดท้าย ลมหายใจของเขาแผ่วจางลง เขายิ้มแล้วหลับตาด้วยความเหนื่อย
มันเป็นชีวิตที่ดี...
คนงานกู้ภัยดึงซากไร้ชีวิตทั้งหมดขึ้นมาได้ครบ ศพสุดท้ายเป็นชายวัยสี่สิบ บัตรประชาชนบอกว่าชื่อ รังสรรค์ ริทธิ์บรรลือ คนงานกู้ภัยรู้สึกแปลกใจที่เห็นริมฝีปากศพนั้นมีรอยยิ้มอาบอยู่...
จากรวมเรื่องสั้น ร้อยคม / วินทร์ เลียววาริณ มีจำหน่ายในเว็บ winbookclub.com
- 11
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
