หน้าไปรษณีย์กลาง นาฬิกา ROLEX / และโรงพักบางรัก
“พี่ พี่ คุณน่ะแหละ ผมมีอะไรจะให้ดู”
อาคารไปรษณีย์กลางบางรัก ค่ำมืดของคืนวันศุกร์ ฉันนั่งคอยเพื่อนที่นัดกันไว้ตรงบันไดขึ้นลงทางเข้าออกของอาคาร
ฉันหันไปทางเสียงเรียก เป็นชายอายุสัก 40 เศษ ใส่เสื้อสีฟ้าคล้ายกับเสื้อที่พวกขับรถรับจ้างใช้กัน
“ผมมีของให้ดู.. นาฬิกาโรเล็กซ์ของแท้แน่นอน” ฉันมองไปรอบ ๆ และหยุดมองเขาเฉยไม่ตอบอะไรสักคำ ไกลออกไปด้านซ้ายอาคาร ชายหนุ่มสองคนมองมาที่ฉันเหมือนไม่ใส่ใจ
“อ้ายฝรั่งขี้เมาขึ้นนั่งรถค่าโดยสารไม่ให้ ยังดีได้นาฬิกาที่มันทำหล่นไว้ เรือนนี้คงแพงน่าดู ของร้อนผมปล่อยให้พี่ห้าพัน" ฉันยังมองเขาเฉยเมย
“ถ้าห้าพันมันแพงไป.. ผมเอาสองพันก็ได้” ฉันนั่งนิ่ง “พันเดียวก็ได้.. ผมให้พี่” เขาพูดฝ่ายเดียว
“อย่าพูดเงินพันเลย.. ทั้งตัวพกอยู่แค่สองสามร้อย..” ฉันพูดปัดเพื่อให้เขาไปพ้น ๆ
“สองร้อยก็ได้พี่.. เอ้านี่.. นาฬิกา..” เขายัดนาฬิกาเรือนเบาโหวงเหวงใส่มือฉัน
“เฮ้ย.. สก๊อต..” เขาอุทานดังเสียงตกใจ ผลุนผลันหันหลังวิ่งออกไป นาฬิกาเรือนนั้นอยู่ในมือของฉันขณะที่ร่างกำยำสองนายปราดเข้ามาคว้านาฬิกาและกระชากคอเสื้อฉัน
“ของกลางคาหนังคาเขา เสียดาย.. หลุดไปคนนึง อ้ายพวกต้มตุ๋นทำของปลอม” (สก๊อต.. หมายถึงตำรวจนอกเครื่องแบบ เขาเฝ้าด้อมมองอยู่นานแล้ว)
แขนของฉันถูกคล้องกระชับคนละข้างด้วยแขนสก๊อตสองคน รถกระบะมีไฟแดงวับวาบเลี้ยวเข้ามาเชิงบันได ฉันถูกผลักขึ้นนั่งบนกระบะด้านท้าย “อย่าหนีนะ.. ม่ายงั้นโดนหนัก”
รถเคลื่อนออกขณะที่เพื่อนของฉันเดินเข้ามาเห็นเหตุการณ์พอดี
ฉันต้องเล่าเรื่องที่มีคนเอานาฬิกามายัดใส่มือให้ร้อยเวรฟังสองรอบสามรอบ เพื่อนสองคนตามมายืนยันเรานัดกันหน้าไปรษณีย์กลาง
กว่าจะออกจากโรงพักบางรัก กว่าร้อยเวรจะเข้าใจว่าฉันไม่ใช่นักต้มตุ๋นก็เกือบเช้าวันใหม่
“เริ่มต้นนัดกันไปฟังเพลงที่ Balcony แถวถนนเจริญกรุง แต่ต้องมาเป็นผู้ต้องหาที่ ‘โรงพักบางรัก’ คนเราบทมันจะมีเรื่องนั่งเฉย ๆ มันก็มีเรื่อง” ฉันรำพึงหงอย และเซ็ง
“เฮ้ย.. ยินดี โรเล็กซ์สักเรือนไหม” เพื่อนทำตลก แต่ฉันไม่ตลกด้วย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
