ขออนุญาตยกตัวอย่างเกาหลีใต้ ซึ่งเด็กกำพร้าเยอะมาก ทั้งๆที่อัตราการเกิดติดลบ (เกิดน้อยกว่าตาย) แต่กลับทิ้งเด็ก ไม่ก็พ่อหรือแม่เสียชีวิต เลี้ยงไม่ไหว พามาไว้ที่บ้านเด็กกำพร้า ฯลฯ
ศูนย์พักพิงหรือบ้านเด็กกำพร้า ไม่ได้มีแค่ปัจจัยสี่ แต่ยังให้เรียนหนังสือ ฝึกอาชีพ ภายใต้ทุนงบประมาณของรัฐและเงินบริจาคจากเอกชน มีกฎหมายรองรับที่อนุญาตให้ชาวต่างชาติขอรับเด็กไปเลี้ยงเป็นบุตรบุญธรรม มีการลงทะเบียน DNA เผื่อในอนาคตเด็กอยากจะตามหาพ่อแม่ เป็นต้น
ระบบจะดีแค่ไหนก็ใช่ว่าจะไม่มีปัญหา การทารุณกรรมเด็กและตกเป็นเหยื่อแก๊งค้ามนุษย์เป็นเรื่องที่พบได้บ่อย
เด็กที่เป็นพี่น้องกัน ถูกจับแยก ถูกส่งตัวไปอยู่คนละที่ สำหรับเด็กที่โดนทิ้ง เรื่องแค่นี้ก็ปวดใจมากๆแล้วสำหรับพวกเขา ปัจจัยสี่หรือการเรียนหนังสือแทบจะไม่มีความหมายเลยเมื่อเทียบกับสิ่งที่เด็กๆต้องเผชิญในวัยเพียงเท่านี้
โรงเรียนประจำ ศูนย์พักพิง บ้านเด็กกำพร้า สถานรับเลี้ยง หรือจะเรียกว่าอะไรก็ตาม มีก็ย่อมดีกว่าไม่มี แม้จะไม่ได้แก้ปัญหาได้ทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็ช่วยผ่อนหนักเป็นเบาได้บ้าง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
