เรื่องเล่า ตกผลึกจากหน้าต่างเครื่องบิน
ตอนเราเริ่มทำงานใหม่ๆ มีอยู่วันนึง สิ้นสุดการทำงานเป็นวันพัก นั่งเครื่องกลับกรุงเทพฯ จากการทำงานที่เหนื่อยยับเยิน มีความเครียดสะสมจนแค่นั่งนานๆ ยังหงุดหงิด
เราลุกไปยืนเหยียดตัวที่ประตูเครื่อง บ่นกับตัวเองกระปิดกระปอย มองออกหน้าต่างเห็นเกาะเล็กๆ เล็กนิดเดียว บนความสูง 30,000 ฟุต++
ซึ่งเกาะนั้นจริงๆ มันก็ไม่เล็กนะ มนุษย์เราซะอีกตัวเล็กกกกกกกกกกกระจิ๊ดริด เมื่อมองจากมุมนั้น จากหน้าต่างเครื่องบิน
มองๆ ไปแล้วก็ได้คิด ยังมีคนอีกมากมายบนโลกใบนี้
มีชื่อสถานที่อีกมากมายที่เราไม่รู้จัก มีชื่อเมนูอาหารมากมายที่เราอ่านไม่ออก มีคนที่ฉลาดกว่าเรา เกิดก่อนเรา ประดิษฐ์+สร้างเครื่องบินที่เรานั่ง บินโดยนักบินมากประสบการณ์ ดูแลโดยช่างซ่อมอากาศยานที่ทำงานเต็มที่ มีความรับผิดชอบสูง
….ที่ญี่ปุ่น ฝนตกแดดออก พายุเข้า หิมะตก ถ้าเครื่องออกได้ เราจะได้เห็น Machanic ซัง ยืนเรียงแถวโบกมือส่งเราข้างเครื่องบิน ตอนเครื่องถอยออกจากจุดเทียบอาคารผู้โดยสารเสมอ ไม่ว่าสภาพอากาศเป็นยังไง ยอมใจ🥹
คือ พวกเค้าทำงานของตัวเองเต็มที่ในเวลางานของเค้า ทำเอาเราที่จริงๆ ก็แค่คนๆ นึง ตัวเล็กนิดเดียวบนโลกใบนี้ ไม่ได้ว่าเก่งเหนือมนุษย์ วิเศษกว่าใคร จะมัวมาโอดครวญกับเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ของตัวเอง อย่างกับโลกจะแตกตรงหน้า อายที่จะถามตัวเองว่า ทำส่วนของตัวเองให้ดีเต็มที่รึยัง
จากนั้น บ่นน้อยลง เรียนรู้ที่จะทำตัวเล็ก ให้เท่ากับขนาดจริงของตัวเอง เห็นโลกอย่างที่มันเป็น เรียกร้องให้น้อยลง ตัวเราก็เท่านี้จะอะไรมากมาย
รับผิดชอบส่วนของตัวเองให้ดีขึ้น หายใจให้สบาย ทำใจให้ว่าง อย่าให้ตัวเราใหญ่คับใจ จนตามองไม่เห็นใคร ใจไม่มีที่ให้รู้จักขอบคุณ+หวังดีกับคนอื่น
-----
เป็นความรู้สึกเหมือน ลืมตาตอนได้ยินเสียงลิฟต์เปิดดัง ติ๊งง
เห็นแสงสว่างจ้าาบนท้องฟ้า🌞(หน้าต่างเครื่องบิน) แทงตา จนสติเราที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมาเลย
//บางครั้งคนเรา ตัวตื่นแล้ว แต่สติเพิ่งตื่น🔆
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
