เมื่อเด็กไม่อยากไปโรงเรียนตอนที่ 3
ต่อจากตอนที่แล้วน่ะค่ะ หลังจากที่เราโดนผลักตกบันได เพื่อนในห้องก็เริ่มคุยกับเรามากขึ้น คนเราแม้จะหลอกตัวเองว่าฉันอยู่คนเดียวได้ แต่พอมีเพื่อนมาคุยด้วย ก็รู้สึกดีน่ะค่ะ รุ่นพี่ก็เริ่มแกล้งเราน้อยลง แต่การแกล้งน้อยลงไม่ได้หมายความว่าเลิกแกล้ง แต่มันเหมือนคลื่นลมสงบก่อนพายุใหญ่จะมา ซึ่งการแกล้งเล็ก ๆ น้อย ๆ เราเริ่มชิน อยากแกล้งก่อแกล้งไป ถามว่าทนได้ไหม ทนไม่ได้แต่ก่อต้องทน เพราะไม่รู้จะทำยังไง
บอกครู ก็ไม่มีประโยชน์กลับจะทำให้เราโดนแกล้งมากขึ้น บอกพ่อแม่ พ่อกับแม่ก็บอกว่าเราไม่มีความอดทน ตอนนั้นเรากลายเป็นพูดน้อย จากเดิมที่พูดน้อยอยู่แล้วก็แทบจะไม่พูดกับใคร เราอยู่กับตัวเอง อ่านหนังสือ เราอ่านหนังสือทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาตรงหน้า วรรณคดี นิยายต่าง ๆ ในห้องสมุด เรายืมมาอ่านเกือบหมด
แล้ววันหนึ่งก็เกิดเหตุอีกจนได้ เราโดนขังไว้ในห้องเรียนคนเดียว วันนั้นเราเป็นเวรทำความสะอาดห้องเรียนกับเพื่อนอีกกลุ่มนึงในห้อง ตอนเย็นหลังเลิกเรียนแล้วจะต้องขึ้นไปกวดห้อง ทำความสะอาด ทิ้งขยะ ปิดหน้าต่าง ปิดประตูห้องให้เรียบร้อย เราขึ้นไปทำเวรตามปกติ แต่วันนั้นเพื่อนที่อยู่เวรเดียวกันกับเรา ขึ้นมาทำเวรก่อน เขาให้เราเอาขยะไปทิ้ง หลังจากที่เราเอาขยะไปทิ้งแล้วเอาถังขยะกลับขึ้นมาไว้ในห้องเรียน จังหวะที่เรากำลังจะเดินออกห้องเพื่อล็อกประตู เราโดนรุ่นพี่ผลักเข้าไปในห้องแล้วล็อกประตูขังเราไว้
เขาตะโกนอยู่นอกห้องว่า ลองนอนโรงเรียนดูสักคืนน่ะว่าน่ากลัวแค่ไหน เรากลัวมากเพราะตอนนั้นเป็นช่วงฤดูหนาว ซึ่งจะมืดเร็วมากเราร้องไห้ตะโกนให้เขาเปิดประตูให้ แต่เสียงพวกเขาเดินหัวเราะเดินลงบันไดกันไป เราเปิดหน้าต่างตะโกนลงไปให้คนมาช่วย แต่ด้วยความที่เป็นฤดูหนาว คนในโรงเรียนกลับบ้านกันหมดแล้ว เรากลัวมาก จะกระโดดหน้าต่างก็ไม่ได้เพราะห้องอยู่ชั้นสาม เราตะโกนอยู่ตรงหน้าต่างเป็นชั่วโมง ก็ไม่มีใครได้ยินเพราะห้องเรียนเราเป็นอาคารที่อยู่เกือบด้านหลังโรงเรียน
สมัยนั้นไม่มีโทรศัพท์มือถือ ติดต่อผู้ปกครองไม่ได้ ไม่มีใครรู้ว่าเราโดนขังอยู่ในห้อง เรานั่งร้องไห้ตลอดเวลา เรากลัวมาก ปกติหลังเลิกเรียนเราจะไปเรียนพิเศษแล้วจะกลับบ้านถึงบ้านประมาณสองทุ่มครึ่ง ซึ่งถ้าสองทุ่มครึ่งเราไม่ถึงบ้าน พ่อกับแม่เราก็จะรู้ว่าเราหายไป ซึ่งเขาคงจะเริ่มออกตามหาเราตอนนั้น คืนนั้นกว่าพ่อแม่เราจะรู้ว่าเราโดนขังอยู่ในห้องเรียนประมาณสี่ทุ่ม พ่อกับแม่มาตามหาเราที่โรงเรียน แต่ครูเวรบอกว่าในโรงเรียนไม่มีนักเรียนแล้ว
แต่แม่เราลางสังหรณ์แม่นมากว่าลูกต้องอยู่ในโรงเรียน เพราะปกติเราเป็นคนที่ไม่ไปไหน เราจะไปแค่ที่เรียนพิเศษแล้วก็กลับบ้าน ซึ่งก็กลับบ้านตรงเวลาทุกวัน แม่ขอครูเวรเข้าไปเดินดูในโรงเรียน แล้วเห็นห้องเรียนเราเปิดไฟ เปิดหน้าต่าง เขาเลยเดินขึ้นมาดู แล้วเจอเราโดนขังในห้องเรียน แต่เหตุการณ์ก็คล้าย ๆ เดิม ห้องปกครองที่เดิม ครูที่ปรึกษา ครูปกครอง แล้วก็กลุ่มรุ่นพี่ที่แกล้งเรา ครูให้รุ่นพี่ที่แกล้งเราพักการเรียน แล้วก็ขอโทษพ่อแม่เรา
แล้วทางโรงเรียนก็ขอร้องให้พ่อแม่เราไม่เอาความกับเรื่องที่เกิดขึ้นโดยบอกว่าเป็นการแกล้งกันของเด็ก ๆ ที่สำคัญที่สุดคือกลัวชื่อเสียงโรงเรียนเสียหาย เราขอแม่ย้ายโรงเรียน แต่ตอนนั้นยังไม่จบปีการศึกษา ทำให้ยังย้ายโรงเรียนไม่ได้ เราก็ต้องอดทน ตามที่ครู พ่อแม่บอก เราร้องไห้กับความยุติธรรมที่เราได้รับ เราโกรธพ่อแม่ โกรธครู โกรธโรงเรียน โกรธทุกอย่าง ทำไมเราต้องโดนกระทำแบบนี้ เราผิดอะไร ทำไมต้องแกล้งเรากันขนาดนี้ แต่คำถามพวกนี้ก็อยู่แค่ในใจ ไม่ได้เอ่ยออกมา
การแกล้งกันในโรงเรียนส่งผลมากมากกับชีวิตเราจนถึงปัจจุบันค่ะ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน่ะค่ะ ติดตามตอนต่อไปค่ะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
