๒๙ มิถุนายน ๒o๒๓ วาระครบรอบ ๑๒๓ ปีชาตกาล อ็องตวน เดอ แซ็งแต็กชูว์เปรี
ตอนนี้ก็ผ่านไปแล้ว ๖ ปี...ผม่ไม่เคยบอกเล่าเรื่องราวนี้แก่ใคร เพื่อนฝูงก็ตะลึงที่เห็นผมยังมีชีวิตรอดกลับไป ผมเศร้า แต่ก็บอกพวกเขาไปว่า "ฉันเหนื่อย..."
ตอนนี้ความเศร้าโศกของผมบรรเทาไปบ้างแล้ว จะว่าไป...ก็ไม่ทั้งหมด แต่ผมรู้ว่าเจ้าชายน้อยได้กลับไปยังดวงดาวของเขาแล้วจริง ๆ เพราะไม่พบร่างของเขาในตอนรุ่งสาง ไม่ใช่ร่างที่หนักอะไรเลย...และตอนกลางคืนผมจะชอบฟังเสียงดวงดาว ผมรู้สึกราวกับระฆังใบเล็กร้อยล้านใบ...
แต่มีเรื่องพิเศษเกิดขึ้นเรื่องหนึ่ง...ตอนที่ผมวาดตะกร้อครอบปากให้กับเจ้าชายน้อย ผมลืมวาดสายหนังสำหรับรัดปลอกให้ด้วย เขาคงใช้มันครอบปากแกะของเขาไม่ได้ ดังนั้นตอนนี้ผมได้แต่เฝ้าสงสัย : เกิดอะไรขึ้นบนดาวของเขาอยู่นะ บางทีแกะตัวนั้นอาจกินดอกไม้ของเขาไปแล้ว...
บางครั้งผมจะพูดกับตัวเองว่า : "ไม่หรอกน่า! เจ้าชายน้อยเอาโดมแก้วครอบดอกไม้ของเขาไว้ทุกคืน และเขาก็คอยดูแกะของเขาด้วยความระมัดระวัง..." คิดได้ดังนั้นผมก็จะมีความสุข และเสียงหัวเราะจากดาวทุกดวงก็จะดังไพเราะ
แต่บางครั้งผมก็จะพูดกับตัวเองว่า : "บางครั้งคนเราก็หลงลืมกันได้! เย็นบางวันเขาอาจลืมเรื่องโดมแก้ว หรือแกะอาจแอบออกไปตอนกลางคืนเงียบ ๆ ..." และจากนั้นระฆังน้อย ๆ พลันเปลี่ยนเป็นหยดน้ำตา
และนี่คือความลับอันยิ่งใหญ่ สำหรับคุณที่หลังรักเจ้าชายน้อยเช่นกัน และสำหรับผม ไม่มีอะไรในจักรวาลนี้ที่จะเหมือนเดิมอีก เพราะที่ไหนสักแห่ง ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าที่ไหน...จะมีแกะที่เราไม่เคยเห็นกำลีงกินดอกกุหลาบดอกนั้นอยู่ หรืออาจไม่ได้กินก็ได้...
ลองแหงนขึ้นมองท้องฟ้า ถามตัวคุณเองว่า : แกะกินดอกไม้ไปแล้ว หรือยังไม่ได้กินกันนะ แล้วคุณจะเห็นเองว่าทุกสิ่งทุกอย่างได้เปลี่ยนไป...
และจะไม่มีผู้ใหญ่คนไหนเข้าใจว่านี่ล่ะคือเรื่องสำคัญมาก!
ที่มา: เจ้าชายน้อย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
