บางทีเราต้องเรียนรู้ที่จะ ทิ้งความกังวลในบางช่วงเวลา
แด่คนขี้กังวลทั้งหลาย… แม้หลายครั้งเราจะเรียนรู้ว่าความกังวลถึงอนาคตที่ยังไม่เกิดขึ้น มักจะเว่อร์กว่าความเป็นจริง เช่น กังวลว่าจะเกิดปัญหาการทำงานหนักมาก แต่ความจริงมันอาจไม่ได้ร้ายแรงขนาดนั้น
ถึงกระนั้นเราก็ยังเลิกกังวลไม่ได้ ทำให้เราเหนื่อยกับการหาวิธีตั้งรับมันเว่อร์กว่าความเป็นจริงด้วย แน่นอนว่ามันช่วยป้องกันความผิดพลาด แต่ถ้ากังวลกับทุกเรื่องในชีวิตเลยก็เหนื่อยครับ
ในหนังสือ “I Decided to Live as Myself” เขียนโดย คิมซูยุน เธอเล่าให้ฟังว่าตอนที่เธอเดินทางคนเดียวครั้งแรก เธอกังวลมากว่าการเที่ยวคนเดียวจะต้องลำบาก ต้องเจอนั่นเจอนี่ที่คาดไม่ถึงมากมาย
เธอจึงเอาของใช้ติดตัวไปเต็มเลยครับ ทั้งที่หนีบผม ม้วนผม หนังสือ เสื้อผ้ามากมาย สิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ จนต้องแบกกระเป๋าใบใหญ่ไปถึง 2 ใบ
แต่หลังจากเที่ยวได้แค่ 1 สัปดาห์ เธอก็เหนื่อยมากกับการต้องแบกกระเป๋าไปด้วยทุกที่ กลายเป็นว่าสิ่งอำนวยความสะดวกต่าง ๆ ที่ติดตัวมา กลายเป็นภาระของเธอไปด้วย และทำให้เธอไม่สนุกกับการเดินทางเลย
ระหว่างอยู่สนามบินเพื่อต่อเครื่องไปที่หมายต่อไป เธอเลยตัดสินใจทิ้งของที่ไม่จำเป็นออกครับ ยอมลำบากขึ้นอีกนิดแลกกับความสุขที่เพิ่มขึ้นระหว่างทางมันก็คุ้ม แล้วคิดว่าถ้าเกิดต้องการอะไรขึ้นมาจริง ๆ ก็ค่อยไปหาเอาหน้างาน เช่น เสื้อขาดก็ถือโอกาสไปซื้อเสื้อใหม่ในย่านที่ของขายเยอะ ๆ ไปเลย
คราวนี้เธอสนุกขึ้นมากครับ ไม่ต้องแบก (สัม) ภาระอะไรมากมาย กลายเป็นว่าเธอได้บทเรียนสำคัญของชีวิตเลยครับว่า บางทีชีวิตเราก็เหมือนการเดินทางไกลนั่นแหล่ะ เราต้องทำให้จิตใจของเราเบาที่สุดเพื่อที่จะได้มีแรงเดินต่อ
เพราะถ้าเรามัวแต่แบกสัมภาระต่าง ๆ มากเกินไป เช่น ความกังวลกับเรื่องที่ยังไม่เกิด ความเขินอายเวลาทำอะไรได้ไม่ดี ความต้องการที่ไร้ประโยชน์ เราจะเหนื่อยและไม่สนุกกับชีวิตเลยครับ ลองนั่งคิดดูดี ๆ ว่าสัมภาระทางใจอันไหนที่เราทิ้งได้ ลองคัดทิ้งไปบ้างก็ได้นะครับ
ข้อคิดที่ผมต่อยอดออกมาได้จากบทดังกล่าวก็คือ “บางทีเราต้องเรียนรู้ที่จะทิ้งความกังวลในบางช่วงเวลา”
ผมเข้าใจดีว่าการบอกให้เลิกกังวลไปเลยมันยาก คนที่ทำได้ก็ดี แต่คนที่ทำไม่ได้ยังไงมันก็ไม่เลิกกังวลสักที แล้วก็ไม่ใช่ว่าวิธีที่เขาแนะนำกันมาจะใช้ได้กับทุกคนเสียด้วย เอาเป็นว่าผมแชร์วิธีที่ผมใช้แล้วได้ผลแล้วกันครับ
สำหรับคนที่สุขง่าย แต่เครียดง่ายกว่าอย่างผม เทคนิคนึงที่ผมใช้แล้วดีคือ “ทิ้งความกังวลไปบางช่วงเวลา” ครับ คือในช่วงเวลาสำคัญ ๆ เช่น อยู่กับคนรัก อยู่กับครอบครัว หรือหลังเลิกงาน ถ้าเริ่มเกิดความกังวลปุ๊ป ก็ให้บอกตัวเองว่า “เห้ย ช่างมันก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้พอถึงเวลาต้องเครียด ค่อยเครียด” หรือ “งานอ่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ได้ทำแน่ ค่อยเครียดตอนนั้น”
เหมือนพอสมองมันรู้ว่าเรามีแผนสำรอง เดี๋ยวจะมีเวลาได้กลับไปแก้มันแน่ ๆ ก็จะทิ้งความกังวลได้ชั่วขณะจริง ๆ แล้วเราก็มีความสุขกับช่วงเวลาปัจจุบันได้เต็มที่
ย้ำอีกครั้งว่านี่อาจไม่ใช่วิธีที่ได้ผลสำหรับทุกคน แต่ผมว่ามันไม่เสียหายที่จะลองดูครับ
ชื่อหนังสือ: I Decided to Live as Myself
ชื่อสำนักพิมพ์: #Jamsai
#igotthisfromthatbook #ฉันได้สิ่งนี้จากหนังสือเล่มนั้น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
