4 ก.ค. 2023 เวลา 09:17 • ท่องเที่ยว
Phuket,Thailand

“ลอยตุ๊บป่องอยู่กลางมหาสมุทรอันดามันที่ลึก 30 เมตร แบบคนว่ายน้ำไม่เป็น”

ประสาท ?
ทะเลจะเยียวยารักษาฉันเอง
ฉันเบื่อที่จะอยู่บนเรือ จึงเดินไปถามไกด์สาวว่า
“พี่ หนูลงไปในน้ำได้เปล่า แล้วว่ายไปจุดโน้นที่ตื้น ๆ
อยากยืนบนหาดนั้น แต่ว่ายน้ำไม่เป็นนะ ใส่ชูชีพ
ลอยคลำ ๆ ไปเอา ”
ไกด์สาวตอบกลับว่า :
“ น้ำลึก 30 เมตรนะพี่ ระยะทางมันดูใกล้
แต่ที่จริงมันไกลพอสมควร ถ้าพี่ไหวนะ ไปเลย ”
ใช่ เราทั้งสองต่างเรียกกันและกันว่าพี่
เพราะฉันจะไม่ยอมแก่กว่าเป็นอันขาด
เธอก็คงคิดเช่นนั้นเช่นกัน
ชายหนุ่มผู้ทำหน้าที่ทอดสมอเรือเข้ามาคุยกับฉัน
เขายินดีที่จะพาฉันไป พร้อมกับยิ้มแฉ่งให้
ฉันลอยตัวอยู่บนมหาสมุทรอันดามันเหนือความลึก
30 เมตร ผิวสัมผัสกับความเย็นของน้ำพร้อม ๆ ไปกับไอแดดของแสงอาทิตย์ รอบล้อมไปด้วยภูเขาหินปูนที่มีสีเขียวจากต้นไม้แซมมากระทบกับแดด
จำได้เพียงว่ามันสบาย
ฉันสลัดความประสาทแดกภายในใจได้ครู่หนึ่ง
ล่องลอยไปบนผิวทะเลน้ำลึก
จากตามองว่าสวยงาม
ทั้งน้ำทะเลสีเขียวมรกต แสงแดด ท้องฟ้า
เขาหินปูนที่ล้อมรอบ แถมคนยังน้อย
แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าข้างล่างลึก 30 เมตรนั่นน่ากลัวเพียงใด
อีกอย่างฉันว่ายน้ำไม่เป็น
แต่ในใจรู้สึกชอบแบบแปลกๆ
มีทั้งความคิดที่ว่านี่คือสวรรค์บนโลกของฉัน
พร้อมๆกับสลับนึกไปถึงความมืดและอันตรายเบื้องล่าง 30 เมตรนั่น
.
ฉันมันประสาท
ฉันมักนึกถึงเรื่องชีวิตของเศรษฐีกับชาวประมงที่ว่า
เราทำงานหนักเพื่อจะได้ทำสิ่งที่เราต้องการ
เพื่อชีวิตที่ดีตามใจชอบหลังเกษียณ
เราต้องทำงานใช้ชีวิตวุ่นๆ เพื่อที่จะมี ”เงิน”
ที่สามารถพาเราไปพักผ่อนที่ทะเล ชิลๆ สบายๆ มองดูพระอาทิตย์ตกดิน
หากแต่ในขณะเดียวกัน
นี่เป็นวิถีชีวิตที่ชาวประมงนั้นได้ใช้ในทุกๆวัน
.
ฉันไม่ปฏิเสธว่า “เงินเป็นสิ่งจำเป็นในการดำรงชีวิต” (Sad but true) เพราะโลกเราดำเนินไปด้วยระบบทุนนิยมนี่นา
มากไปกว่านั้นสิ่งที่ฉันชื่นชอบ ไลฟ์สไตล์ที่ฉันอยากเป็นมันต้องใช้เงินนี่สิ
มีคำกล่าวที่ว่า “มันง่ายสะยิ่งกว่าที่จะนึกถึงจุดจบของโลกมากกว่าจุดจบของทุนนิยม” ฉันไม่รู้ต้องให้เครดิตคนพูดอย่างไรเพราะฉันลืมไปแล้วว่าไปอ่านมาจากที่ไหน เอาเป็นว่ามันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ
อยากจะลีฟอินแฟนตาซีจริง ๆ
ปล. ลาออกแล้วค่า ฟ้าลาแล้ว เตะฝุ่นยั่ว ๆ
หาปลาประทังชีวิต
โฆษณา