เกาะคอเขา – เกาะสวรรค์ที่หลับใหลกับฝูงปลากระบอกที่แหวกว่ายในจักรวาล
เกาะคอเขา เป็นเกาะที่นักเดินทางส่วนมากมักจะมองข้าม นั่นอาจจะเป็นเพราะที่นี่เป็นเกาะที่ไม่ค่อยมีสิ่งอำนวยความสะดวกสำหรับนักท่องเที่ยว หรือนักท่องเที่ยวทั่วไปอาจจะมีจุดหมายที่เขาหลักมาตั้งแต่ต้น
ผมมาเกาะนี้ครั้งแรกประมาณสองถึงสามปีหลังเกิดเหตุการณ์ภัยพิบัติสึนามิ 2547 หรือก็เกือบยี่สิบปีมาแล้ว ตอนนั้นเกาะนี้แทบไม่มีอะไรเลย ทั้งเกาะมีถนนลาดยางมะตอยเส้นเดียวที่เรียกว่าถนนดำ จำได้ว่าร้านอาหารมีแค่ตรงท่าเรือ พอลึกเข้าไปในเกาะก็เริ่มเข้าสู่เกาะที่เป็นธรรมชาติล้วนๆ มีบ้านชาวบ้านตั้งแยกตัวออกจากกัน มีรั้วลวดหนามกันคนบุกรุกที่
ผมสงสัยว่าอาจเป็นรั้วลวดหนามของพวกนักลงทุนที่มาจับจ้องจะซื้อที่ดิน ตอนนั้นมีข่าวว่าภาครัฐมีแผนจะใช้โอกาสหลังภัยพิบัตินั้นพัฒนาเกาะแห่งนี้ให้เป็นแหล่งท่องเที่ยว เหมือนเขาหลัก เหมือนภูเก็ต แต่ดูเหมือนการพัฒนานั้นจะไม่เคยเกิดขึ้น หรือเกิดขึ้นไปแล้วแต่ไม่ประสบผลสำเร็จอันนี้ผมก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน เพราะในวันนี้ที่นี่ก็ยังเหมือนเดิม
หลังสึนามิมีทั้งโครงการก่อสร้างสนามบินเล็กและโครงการสร้างสะพานข้ามจากฝั่งมายังเกาะ ถ้าสังเกตข้างทางดีๆจะพบป้ายสนามบินบนเกาะ แถมยังเคยมีข่าวเรื่องการสร้างสะพานข้ามจากบ้านน้ำเค็มมายังเกาะ ดูเหมือนทั้งสองโครงการนี้จะหายไปกับกาลเวลา
ผมมาเที่ยวหาชาวเกาะคนหนึ่งที่เพื่อนรุ่นพี่แนะนำมา พี่อุทิศคือเพื่อนชาวเกาะรุ่นใหญ่คนนั้น แกเป็นชาวบ้านที่อาศัยอยู่และหากินบนเกาะแห่งนี้ หากินด้วยการทำประมงด้วยวิธีพื้นบ้านและหาสัตว์น้ำอื่นๆบริเวณใกล้ฝั่ง หากจับได้ปลาที่ราคาตลาดดีอย่างปลากะพงขาวไซส์ยักษ์ก็จะนำไปขายที่บ้านน้ำเค็ม ถ้าปลาทั่วไปก็เอาไว้กินเอง แบ่งเพื่อนบ้าน หรือแบ่งขายราคาคนกันเองบนเกาะ แกหาปลาส่งลูกเรียนจนจบ และตอนนี้มีความสุขกับการเลี้ยงหลาน
แต่ถึงแม้พี่อุทิศจะมีความสุขกับการเลี้ยงหลานมากขนาดไหน ความสุขอีกอย่างของแกคือการออกทะเลจับปลา จับสัตว์น้ำหาวัตถุดิบเป็นกับข้าว ผมมาเที่ยวเยี่ยมแกทุกครั้งแกมักจะชวนผมออกจากบ้าน ส่วนจะไปจับอะไรก็แล้วแต่ ให้ฤดูกาล ทะเล และทิวสนเป็นผู้กำหนด
พี่อุทิศกับอวนใหญ่ตอนฤดูมรสุม
แมงพลัด – แมงที่มาตรงเวลาเสมอ… แม้จะมีเวลาบนโลกแค่ช่วงสั้นๆ แมงพลัดเป็นแมงที่มาตามฤดูกาล ไม่เคยขาดหายไปจากวัฏจักรชีวิตของชาวเกาะคอเขา พอปลายเดือนพฤศจิกายนซึ่งเป็นช่วงปลายฝนเหล่าแมงพลัดกลับมาอีกแล้วหลังจากหายไปเกือบปี แต่กลับมาทีก็แค่ 2-3 เดือน เป็นอย่างนี้อยู่ตลอดมา เป็นวัฏจักร เป็นสังสารวัฏ เป็นการเวียนว่ายที่เป็นวงกลม
แมงพลัดโดดเดี่ยว
เมื่อถึงฤดู พวกแมงพลัดจะเกาะอยู่ตามใบของทิวสนที่ขึ้นหนาแน่นริมหาด …หากเรายืนอยู่ในน้ำแล้วมองมาที่เกาะ เราจะเห็นทิวสนทอดเรียงไปตามแนวชายฝั่งที่แทบไม่มีคน
ทิวสนเมื่อมองจากทะเล
แมงพลัดบนใบสนบ้างก็เกาะเป็นกลุ่มเล็กๆ บ้างก็อยู่ตัวเดียว สายตาของพี่อุทิศจะมองไล่ไปตามยอดไม้ สองมือถือไม้ไผ่ด้ามยาวหลายเมตรเอาไว้ฟาดตีกิ่งสน หยดน้ำเล็กๆที่เกาะตามกิ่งแตกกระเซ็นร่วงกราวเมื่อถูกไม้ไผ่หวดตีพร้อมกับเหล่าแมงพลัดที่ตกใจกางปีกบินหนี
บางตัวกลับตัวตั้งหลักได้กลางอากาศก็กางปีกบินเหมือนหลงทิศ บางตัวหล่นตุ๊บลงเบื้องล่างและถูกรองรับด้วยผืนดินปนทรายที่อ่อนนุ่มของเกาะ พี่อุทิศเดินเก็บรวบรวมแมงบนพื้นใส่ถุงตาข่าย ตาก็เหลือบมองไล่ตามพวกที่บินหนีไป
แมงพลัดที่รวบรวมไว้ในขวดพลาสติก
ปลากระบอก - ปลาที่อยู่เป็นฝูง และโดนจับพร้อมกันยกฝูง สัตว์ที่อยู่เป็นฝูงบางทีก็ช่วยให้ปลอดภัยจากนักล่า แต่บางทีก็กลายเป็นเป้าขนาดใหญ่ได้เหมือนกัน
ปลากระบอกฝูงนั้นว่ายวนอยู่ใกล้ฝั่ง เมื่ออยู่ใกล้ผิวน้ำเกล็ดของพวกมันจะสะท้อนกับแดดระยับ เหมือนกลุ่มดาวกลางแจ้งที่เปล่งประกายระยิบท่ามกลางเวิ้งทะเลซึ่งก็ไม่รอดสายตาของพี่อุทิศบนหลังมอเตอร์ไซที่กำลังมองหาฝูงปลาเพื่อวางอวน สายตาของแกดีเหลือเกิน แสงแดดก็จ้า ผิวน้ำก็จ้าเมื่อโดนแสงแดดแต่แกก็ยังสามารถมองเห็นเจ้าปลากระบอกฝูงนั้น
แกจอดมอเตอร์ไซแล้วเริ่มเตรียมอวน สายตาเฝ้ามองเจ้ากลุ่มแสงระยับฝูงนั้น ถึงพวกผมจะยังอยู่บนบกแต่พวกมันคงสัมผัสได้ถึงการมาถึงของพวกผม … เพราะผิวน้ำเริ่มกระเซ็น พวกมันก็เริ่มว่ายแบบระส่ำระส่าย ส่วนพี่อุทิศไม่ละสายตาจากผิวน้ำ แกคงกำลังคำนวณทิศทางการว่ายน้ำของพวกมันเพื่อที่จะได้ลงน้ำล้อมอวนอย่างถูกตำแหน่ง
ปลากระบอกฝูงเท่าอะตอมของเม็ดทรายเมื่อเทียบกับขนาดของท้องทะเล การที่เราพบเจอพวกมันคงเป็นเรื่องบังเอิญของบังเอิญของบังเอิญ คงเหมือนชีวิตคนที่ในช่วงหนึ่งของชีวิตเราอาจมองไม่เห็นโอกาสใดๆแต่ถ้าพยายามมองหาก็อาจจะหาเจอโดยไม่ทันตั้งตัว เหมือนการได้พบกับปลากระบอกฝูงน้อยแหวกว่ายในจักรวาลมหาสมุทร
ฝูงปลาโดดดีดกันพรึบพรับเมื่ออวนค่อยๆถูกลากเข้าสู่น้ำตื้น ผิวน้ำแตกกระเซ็นกระซ่าน บ้างก็ดีดตัวหนีข้ามอวน บ้างก็มุดออกใต้อวน แต่เกือบทั้งฝูงไม่ได้โชคดีแบบนั้น ส่วนมากจะติดอวน ออกแรงดิ้นกันเต็มที่พักหนึ่งก็อ่อนแรง เหมือนจะเริ่มยอมรับว่าถึงปลายทางของมหาสมุทรแล้ว การเดินทางจบแล้ว … เมื่ออวนถูกลากขึ้นฝั่ง ปลาทุกตัวก็สงบนิ่ง
ปลากระบอกในอวน
เพรียงทราย – ไส้เดือนยักษ์ที่มีผืนทรายเป็นโลก อาหารการกินของคนที่นี่ไม่ได้จำกัดอยู่แค่ในทะเลหรือบนต้นไม้ ใต้ผืนทรายก็มี สิ่งที่เราไม่เห็นตัวไม่ได้หมายความว่ามันไม่มีอยู่ มันอาจแค่อยู่เหนือการรับรู้ของเราและไม่เคยเห็นตามตลาดเท่านั้นเอง
น้ำทะเลเริ่มลด รอสักพักถึงจะเริ่มหาเพรียงทรายได้
เพรียงทรายตัวเหมือนไส้เดือนยักษ์ คนทั่วไปมักไม่ค่อยเห็นตัว นั่นก็เพราะมันเป็นสัตว์ที่อาศัยอยู่ในทรายเกือบตลอดเวลา พวกมันออกหากินผิวหน้าทรายแค่ช่วงน้ำขึ้น พอน้ำลดก็กลับลงไปอยู่เงียบๆใต้ผืนทราย เพรียงทรายเป็นอินโทรเวิร์ตที่ดูน่าจะมีความสุขแบบเพรียงๆดีพิลึก
ถึงจะรู้ว่ามันอยู่ใต้ทรายแล้วก็ใช่ว่าจะหามันเจอ โอกาสเจอแบบสุ่มขุดแทบเป็นไปไม่ได้ ขุดผิดจุดมันก็มุดทรายหายไปแล้ว ต้องขุดเป็น รู้จังหวะ และมีอุปกรณ์ พี่อุทิศย่องเหยียบบนทรายอย่างแผ่วเบา แกบอกว่าถ้าทรายกระเทือนนิดเดียวมันก็ไปแล้ว ถึงเจอรูแต่ตัวมันก็ไม่อยู่แล้ว
โฟกัสไว้ ไม่งั้นมันจะหนีไป จะเสียเวลาเปล่า
เพรียงทรายที่ถูกขุดขึ้นมา
การจับสัตว์น้ำทุกอย่างมีวิธีของมัน มีขั้นตอน เร่งไปก็เท่านั้น ผ่อนไปก็ไม่ดี อย่างเพรียงทราบเราต้องโฟกัสกับร่องรอยบนผืนทราย ร่องรอยที่มันเหลือไว้บนผิวโลก ต้องรู้จักเวลาของน้ำทะเล กระแสน้ำทะเล ถ้าเผอิญมองเห็นรูของมันในอีกหลายก้าวข้างหน้าก็อย่าเพิ่งรีบ เพราะมันอาจจะไม่ใช่รูของมันก็ได้
งานบางอย่างเราโฟกัสแค่เบื้องหน้าก็พอ ถ้ามั่นใจแล้วก็เสียบแท่งนี้พรวดลงไปในรูเลย ถ้าโดนตัวมันแล้วต้องรีบขุด ไม่งั้นมันจะคายทรายออกมาและตัวแข็ง ล้างยังไงทรายก็ไม่ออก กินไม่ได้ เสียของเปล่าๆ เสียเวลาเปล่าๆ
เมนูเพรียงทรายยำซีอิ๊ว
การเดินทางแบบทวนน้ำไปดูชีวิตคนอื่นเพื่อย้อนดูตัว บางทีการพบเห็นสิ่งที่ไม่ได้สวยงามก็ช่วยปรับสายตาเราให้เห็นโลกชัดกว่าเก่า บางเส้นทางเปลี่ยนโลกของเราไปเลย บางเส้นทางก็อาจแค่ยึดโยงเรากับโลกนี้เอาไว้
วิธีไปเกาะคอเขา
1. ขับรถไปเอง สามารถเอารถข้ามแพไปเกาะได้เลย
2. รถสาธารณะ หากมาจากรุงเทพฯให้ลงรถทัวร์ที่ขนส่งตะกั่วป่าแล้วหารถรับจ้างไปท่าเรือ ท่าเรือไปเกาะคอเขาจะอยู่ที่บ้านน้ำเค็ม
พิกัดท่าเรือบ้านน้ำเค็ม https://goo.gl/maps/VfEtrNBWpsqefE8H7
แนะนำจองที่พักไปก่อนนะครับ
- 20
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
