เงื้อมเงาเงื่อนเหงา
"รูปธรรมของความเฉา
เดาได้ว่าหงอยเหงา
นามธรรมของความเศร้า
คือเงาของคนเหงา"
ครั้นหมาเห่า เฉาสะดุ้งเผ่นผลุง
หรือทุกหนที่โดนเห่า มันเห็นว่าเราเหงา หรือมันต่างหากที่อับเฉา
หน้าไม่ทันล้าง ฟันไม่ทันสี "ขยี้ตาไถฟีด"
ทุกโพสต์ที่เลื่อน เคลื่อนพลิ้วอาศัยนิ้ว
ฤา เคลือบเร้นความเหงาด้วยคลายเหงา
ไม่หรอก เลื่อนเช็คตามเคยชิน
ยินดีที่ได้ไถ ไถ่ถอนความปรารถนา
คำถามคือเคยชิน หรือคลายเหงา?
ผู้เขียนเองเช็คตน นี่เรากำลังเหงาไหม!?
ไม่เชิงความเหงา คู่กรณีคือ "หมากะอาม่า"
เท่าที่ประสบ มันเป็นหมาที่ไม่มั่นคงทางอารมณ์
บ้างเห่าเหมือนไม่เคยเห็น บ้างเงียบงันเหมือนปากหาย
ฟากอาม่าเข็นตัวเองด้วยเครื่องพยุง พาดผ่านหน้ามันทุกวี่วัน
ฉากเย็นวานมันเห่าระงม อาม่าบันดาลโทสะเขย่ารถเข็น(ถี่รัว)
กระทั่งวางสะโพกลงเครื่องพยุง สายตาสองคู่ประสานเสียงเซ็งแซ่
"ลูกพลันถาม อาม่าเป็นอะไร?"
"อาม่า กำลังอบรมหมาน่ะค่ะ"
เงื้อมเงาหมาเหงา เห่าจำเพาะวันเฉา
หรือห้วงนึงเราต่างประคองความเหงา
(ในใจ นัยราคาวันเหงา)
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
