สามีของชั้น
กนกวรรณ และ วีรยา เป็นเพื่อนสนิทกัน
พอเรียนจบจากมหาวิทยาลัยชั้นนำ ทั้งคู่ก็แยกย้ายทำงาน ไม่เคยพบปะหรือกระทั่งโทรหากันมากว่าห้าปี
กนกวรรณ ได้ข่าวจากเพื่อนอีกคนว่า วีรยา ย้ายมาทำงานที่ชิคาโก ซึ่งกนกวรรณย้ายมาที่นี่และเปิดร้านอาหารไทยแห่งหนึ่งอยู่ก่อน เธอเลยอยากจะติดต่อวีรยา เพื่อนเก่าอีกครั้ง
พอกนกวรรณได้เบอร์โทรของวีรยามา เธอจึงนัดวีรยาให้ออกมาพบที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่ง
“ต๊าย ตาย ยายวี ไม่ได้เจอกันนาน สวยขึ้นเป็นกอง” กนกวรรณทักทายเมื่อเห็นวีรยาเดินมา ก่อนตรงเข้าไปกอด
“ไม่นึกเลย จะได้เจอเธออีก ตอนอยู่เมืองไทย ไม่เจอกันเลย ไม่นึกว่าจะได้เจอเธอที่นี่ สวยขึ้นเหมือนกันนะเธอ” วีรยาตอบ พร้อมกับเอามือจับตัวเพื่อนราวกับกำลังสำรวจหาสิ่งที่ขาดหาย
ทั้งสองสอบถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสาคนเคยสนิทสนม
“เออ วี เธอมีสามีหรือยัง” กนกวรรณถาม
“มีแล้วจ้า” วีรยายิ้มบางๆ
“เป็นฝรั่งเหรอ”
“เปล่า เขาเป็นคนไทย เป็นนักธุรกิจนำเข้าสินค้าไทยมาขายที่นี่”
“แล้วเธอล่ะ กนก มีหรือยัง” วีรยาย้อนถามกนกวรรณบ้าง
“แหม มีแล้วสิ ฉันเปิดร้านอาหารไทย เขาเป็นลูกค้ามาทานอาหารที่ร้าน เกิดปิ๊งกับฉัน แล้วเราก็ลงเอยกัน” กนกวรรณพูดถึงสามีอย่างภูมิใจ
“เป็นฝรั่งเหรอ”
“เปล่า เป็นคนไทยเหมือนกัน หน้าตาหล่อพอประมาณ ผิวขาวกว่าฉันอีก สูงราวๆ ร้อยเจ็ดสิบห้า”
“ต๊าย โชคดีจัง เขามาทำอะไรล่ะ” วีรยาถามต่อ
“เขาเป็นนักธุรกิจ ส่งสินค้าที่นี่ไปขายเมืองไทย จำพวกของใช้ในบ้านนั่นแหละ แต่เขาดีนะ เจียดเวลามาอยู่กับฉันอาทิตย์ละสามวัน ที่เหลือเขาขอฉันไปดูสินค้าและเจรจาธุกิจที่ต่างเมือง”
“เหรอเธอ ดีจังเลยนะ สามีเธอขยันจัง”
“จ๊ะ เขาขยันสุดๆ กลับมาจากเจรจาธุรกิจทีไร เห็นเขาเพลียกลับมาทุกที” กนกวรรณยิ้ม “แล้วสามีเธอล่ะ วี”
“สามีชั้นนะเหรอ จะว่าไป เขาก็ขยันไม่แพ้สามีเธอหรอกนะ เขาอยู่กับฉันอาทิตย์ละสี่วัน สามวันที่เหลือเขาขอฉันไปขลุกกับเอเย่นต์ที่นี่เพื่อคัดสินค้าไทยมาขาย กลับมาบ้านทีไรท่าทางอิดโรยยังกับไม่ได้นอน”
“ดีนะสิ” กนกวรรณว่า “เราได้มาเจอกันที่นี่ แถมได้สามีดีขยันทำงานทั้งคู่ เธอว่าไหม”
“จ้าแม่กนก” วีรยาเอื้อมมือมาหยิกแขนกนกวรรณเบาๆ “เราควรนัดกินข้าว พาสามีมาด้วย จะได้รู้จักกัน ดีมั้ย”
“ดีจ้า วันไหนดีล่ะ”
“ศุกร์นี้เป็นไง สามีฉันอยู่พอดี”
“ไม่ได้วี สามีฉันไม่อยู่”
“งั้นเอาวันว่างของสามีเธอมาเทียบกับสามีฉันดู” วีรยาเสนอแล้วเปิด Google calendar จากไอโฟน ส่วนกนกวรรณ ก็เปิดไอโฟนของเธอ
พอทั้งสองตรวจสอบหาวันว่างได้ครู่เดียว
ต่างคนต่างประหลาดใจที่วันว่างของสามีของพวกเธอไม่ตรงกันเลย สับหว่างในแต่ละช่วงพอดิบพอดี
“ว้า ไม่ตรงกันเลย” วีรยาร้อง
“นั่นสิ” กนกวรรณตอบ “แต่ฉันว่าแปลกๆ นะ”
สาวสวยทั้งสองนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนชี้หน้าและพูดเกือบจะพร้อมกัน “ขอดูรูปสามีเธอหน่อย”
ต่างคนต่างเปิดรูปในโทรศัพท์ แลกให้อีกฝ่ายดู
“ต๊ายตาย นี่มันสามีชั้นนี่” กนกวรรณ และ วีรยา ร้องเสียงหลง
ก่อนที่วีรยาพูดว่า “ฉันจะไปฆ่ามัน”
กนกวรรณ พูดบ้าง “ฉันด้วย แหมที่เพลียกลับมาบ้านนึกว่าทำงานหนัก ที่แท้…ฮึ่ม”
……
สามารถซื้อหนังสือของผมได้ที่
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
