วัยเยาว์ การเติบโต และความคิดถึง
สิ่งวิเศษที่เรียกว่า “ความคิดถึง”
พาเรากลับมายืนอยู่ตรงนี้
by me before sunset
สังเกตไหมว่า หลายครั้งที่เหนื่อยล้า เราจะนึกถึงสิ่งที่ทำให้รู้สึก “ปลอดภัย” หรือ “อบอุ่นใจ”เสมอ
สำหรับเราแล้วสิ่งที่ทำให้รู้สึกแบบนั้นได้ก็คือ “อ่างแก้ว”
สถานที่ที่มีเรื่องราวมากมาย หลากหลายความทรงจำ และทำให้ห้วนนึกถึง…
“ใครบางคน”
ไม่ว่าจะตอนที่ยิ้มได้กว้างที่สุดเพราะสอบผ่าน หรือตอนที่เศร้าที่สุดเพราะไม่สมหวังในความรัก สถานที่แห่งนี้ก็กักเก็บความทรงจำและเรื่องราวเหล่านั้นไว้เสมอมา
“และอาจตลอดไป”
แน่นอนว่า พอเติบโตขึ้นหลายสิ่งก็เปลี่ยนไป เราไม่ได้มานั่งอ่างแก้วทุกครั้งที่เหนื่อยหน่ายกับชีวิต ไม่ได้มาเดินเล่นเวลาที่อยากพักจากเรื่องที่หนักอึ้งในใจ ไม่ได้มานั่งปรับทุกข์หรือแบ่งปันเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับใครสักคนเหมือนเดิมแล้ว…
“เพราะทุกสิ่งล้วนเติบโต”
เข้าสู่วัยทำงานอย่างเต็มรูปแบบ เรียนรู้ ปรับตัว และเป็นตัวเองในเวอร์ชันที่โตขึ้น แต่ไม่น่าเชื่อว่า ระยะเวลาสิบเดือนหลังจากนั้นความเหนื่อยล้าก็มาเคาะประตูแบบไม่ทันตั้งตัว เสียงเคาะประตูดังขึ้นในใจเรื่อย ๆ และตัวเราอีกคนที่คอยตั้งคำถามว่า “ตอนนี้ทำอะไรอยู่” “ที่ทำอยู่มีความสุขแน่ใช่ไหม” … นั่นสินะ
“มีความสุขแน่ใช่ไหม”
พอเริ่มตั้งคำถาม สิ่งที่เรานึกถึงกลับไม่ใช่คำตอบ แต่เป็น “สถานที่ที่ปลอดภัยทางความรู้สึก” สถานที่ที่เหมือนบ้านหลังที่สอง สถานที่ที่เราทิ้งความทุกข์ในใจไว้ได้แบบที่ไม่ต้องรู้สึกผิด สถานที่ที่โอบกอดเราไว้โดยไม่ต้องมีคำพูดใด ๆ
และความคิดถึง… ก็พาเรากลับมายืนอยู่ตรงนี้ ;-)
Until we meet again
- 7
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
