จากความตั้งใจจะไปเที่ยวคนเดียวครั้งแรก สู่การตัดสินใจลาออกครั้งแรกในชีวิต
บทที่ 1 การออกเดินทางคนเดียวครั้งแรกหลังจากทำงานอย่างหนักมาตลอดหลายปี ที่กลายเป็นจุดเปลี่ยนชีวิตตลอดกาล
ปีนี้เรียนรู้ว่าบางการตัดสินใจในชีวิตที่ดูเล็กน้อยและง่ายดาย กลับเป็นการตัดสินใจที่เรียกร้องความกล้ามหาศาลจากตัวเราเอง
"ถ้าต้องจ้างให้เลิกทำงานสักวัน ต้องจ้างเท่าไรหรอ" พี่สาวแท้ๆ ของเราถามด้วยแววตาเหนื่อยล้า ที่เห็นพิมพ์งานดึกดื่นและออกไปถ่ายงานเกือบทุกวันตลอดหลายปี
นั้นสิ เมื่อไรกันนะ ที่เราไม่รักตัวเองขนาดนี้
การไปญี่ปุ่นคนเดียว 10 วันนั้นอาจดูเป็นเรื่องง่ายสำหรับหลายคน พี่ชอบถามว่าติดอะไรหรอ เงินก็ไม่น่าใช่ ทำงานหนักขนาดนี้ บริษัทก็ให้ลาไปไหนได้ไม่จำกัดวันลาไม่ใช่หรอ มันติดตรงไหน ไหนบอกว่าเป็นความฝันตั้งแต่ตอนเรียนว่าที่ทำงานแทบตายเพราะจะไปญี่ปุ่นให้ได้ ไม่เห็นไปสักที พี่สาวถามเราอยู่บ่อยๆ
เรานั่งลงคิดกับตัวเองครู่ใหญ่ ว่ามันมีอะไรใต้พรมที่เราซ่อนไว้กันแน่ ทำไมนะ ทำไมเราไม่ยอมไปสักที
"เธอเคยมีฝันในหัวที่สวยงามมากๆ ไหม ฝันที่หอมหวาน ฝันที่เราคิดไว้ว่างดงามมากแน่ๆ มันสวยงามจนเราไม่อยากให้เกิดขึ้นจริง เพราะกลัวความเป็นจริงจะไม่สวยแบบในฝัน เราเลยเลือกจะให้มันเป็นแค่ฝันแบบนั้นต่อไป"
เจ้าก้อนความรู้สึกนี้เป็นปัญหาใหญ่
นี่คงเป็นอีกครั้งที่เราใช้ความกล้ามหาศาลสลัดความรู้สึกใต้พรมออก เราไม่รู้หรอกว่าญี่ปุ่นจะสวยงามแบบที่เราใฝ่ฝันไหม แต่เราก็ขอปล่อยใจไปแบบสบายๆ ละกัน จะพัง จะแย่ จะเด๋อแค่ไหน มันก็คือทางที่เราเลือกจะมาเอง ขอให้ 10 วันนี้เราได้อยู่ในโลกที่เราจินตนาการมาตลอดเกือบ 10 ปีเถอะนะ อย่าให้มีเรื่องทุกข์ใจอะไรมาแทรกเลย ให้สมกับที่เราได้รวบรวมความกล้ามาทำลายโลกความฝันตัวเองเถอะ
แล้วเจอกันที่ญี่ปุ่น
เป็นการเดินทางคนเดียวครั้งแรก ก็เลือกเป็นที่ญี่ปุ่นเลย
บทที่ 2 ฉันหลง ฉันพัง ฉันหวัง ฉันเพิ่งได้หยุดฟังเสียงตัวเอง
การนั่งเครื่องบินกว่า 6 ชั่วโมงนั้นช่างแสนสั้นนักเพราะใจเราแทบไม่ได้อยู่กับตัวเลย และในตอนแรกที่เกริ่นไปว่าจะมาคนเดียว พี่สาวที่รู้จักเราดีกว่าเรารู้จักตัวเองเชื่อมั่นว่าเราคงไม่มีทางมาเที่ยวคนเดียวครั้งแรกได้ โดยเฉพาะปลายทางที่เลือกคือญี่ปุ่นแล้ว พี่เราเลยตัดสินใจส่งเพื่อนของพี่มาเป็นเพื่อนในช่วงครึ่งแรก และที่เหลือครึ่งหลังเราต้องลุยเอง
ทันที่ที่ได้มาที่โตเกียวและเห็นโตเกียวทาวเวอร์ เราน้ำตารื้นออกมาเอง บ่อยครั้งที่เราน้ำตาไหลเพราะความเสียใจ แต่ครั้งนี้น่าจะเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้ง ที่มันคือน้ำตาแห่งความปิติที่ตัวเองตัดสินใจมาที่แห่งนี้สักที
บางความฝันก็ควรลงมือทำสักที จะได้รู้ว่ารู้สึกดีอย่างสุดหัวใจมันเป็นอย่างไร
อากาศเย็น ๆ เมืองสวยสะอาดตา ของกินนานาชนิด และชีวิตผู้คนอันเร่งรีบ ส่วนผสมอันลงตัวของญี่ปุ่นทำให้เราเชื่อตั้งแต่วินาทีแรกว่า ที่เขาว่าใคร ๆ ก็รักญี่ปุ่นนั้น ไม่ใช่คำเกินจริง
เราใช้เวลากว่า 10 วันกินดื่มไปกว่า 45 ร้าน ใช้เงินร่วมแสนกับการเที่ยวครั้งนี้ น่าตลกสิ้นดีที่เราเคยคิดว่าจะเสียเงินเที่ยวไปทำไมนะ เสียดายเงินเปล่า ๆ เที่ยวแล้วก็ลืมไป เอาเงินไปซื้อของดีกว่า ได้เป็นชิ้นเป็นอันด้วย แต่เมื่อเราเดินทางมาเที่ยวแบบปล่อยใจสุด ๆ ครั้งนี้ เราได้เรียนรู้ว่ามันมากกว่าเที่ยว แต่เราได้เจอตัวเองที่เราไม่เคยรู้จัก เราได้รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร พอเราเอาตัวเองไปโดนน้ำแรง ๆ เราถึงเพิ่งรู้ว่าชีวิตเรามีแผลตรงไหนบ้าง และนี้คือจุดเริ่มต้นที่เราจะเปลี่ยนแปลงทุกอย่างในชีวิต
บทที่ 3 หากทางที่เดินอยู่มันทุกข์ใจ ลองเปลี่ยนที่ทุกข์ไหม เพราะอย่างน้อยเธอก็ได้เลือกเส้นทางใหม่ให้ตัวเอง
เคยมีคนบอกว่าถ้าอยากเห็นความรัก ให้ไปที่ประตูสนามบิน จะพบเห็นคนมอบความรักให้กันด้วยความจริงใจมากมาย แต่กับเรา เราร้องไห้โหแบบที่ไม่สนใจแล้วว่าใครจะมองอย่างไร มันไม่ใช่เสียใจที่ต้องกลับไทย แต่มันเสียใจว่าที่ผ่านมาทำไมเราไม่อนุญาตให้ตัวเองมีความสุขกับการท่องเที่ยว ทำไมเราไปรอคอยให้ใครมากับเรา ทั้งที่สุดท้ายแล้วเราก็มีความสุขด้วยตัวเองได้ ทำไมเราเพิ่งกล้าออกเดินทางแบบนี้ ที่ผ่านมา ทำไมเราไม่รักใจตัวเองเลย
ความรู้สึกหลังจากกลับมาเราเปลี่ยนไปทันที เราทำงานเส้นเดิมมานานกว่า 5 ปี ทางเส้นที่เราสามารถเดาได้ว่าปลายทางจะเป็นอย่างไร ทางที่เราเคยคิดว่าเป็นทางในฝันและมีความสุขมาตลอด แต่เปล่าเลย ชีวิตเราสุขได้อีก และยังมีทางอีกมากมายให้เราได้ลองก้าวไป
เราค่อย ๆ นั่งคิดดี ๆ มันก็มีหลายต่อหลายครั้งที่เรารู้สึกว่าควรลาออกได้แล้ว แต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาสสักทีเพราะเราสบายใจจะอยู่ในเซฟโซนที่โอบอุ้มเรามานาน แต่กับครั้งนี้ เรามั่นใจและตั้งใจมาก ว่าเราต้องออกเดินทางเส้นใหม่แล้ว
“พี่คะ ปอนจะขออนุญาตแจ้งเรื่องลาออกค่ะ”
และประโยคนี้ก็ได้เริ่มต้นขึ้น จากที่เราเคยคิดว่าเราทุ่มเท และให้งานอย่าสุดชีวิต เราและงานคือส่วนที่แยกออกจากกันไม่ได้ การได้ตะลอนกินและมาแบ่งปันร้านเด็ดผู้คนคืองานที่เรารักอย่างสุดหัวใจ แต่ในโลกความเป็นจริง เราเป็นแค่ฟันเฟื่องเล็ก ๆ ที่ขาดหายไป ก็ไม่ได้ทำให้งานไปต่อไม่ได้ การลาออกครั้งแรกสอนอะไรเรามากมาย และที่สำคัญ สอนให้เราต้องรักตัวเองให้มากและฟังเสียงตัวเองตั้งแต่ครั้งแรกกับทุก ๆ เรื่อง เชื่อในเสียงตัวเองเพราะมันไม่เคยหลอกเรา
ทางเส้นใหม่ที่เราเลือกไป เราก็ไม่รู้หรอกว่าจะดีหรือแย่แค่ไหน แต่ถ้าทางเดิมที่เดินอยู่มันสร้างความทุกข์ใจหรือทำให้เกิดคำถามในการลาออกอยู่บ่อยครั้ง จะเป็นอะไรไปถ้าเราได้เลือกทางเส้นใหม่และเปลี่ยนที่ให้เราได้ทุกข์ใจเพราะอย่างน้อยชีวิตก็ได้ผมลัพธ์ใหม่ ที่เราไม่มีทางรู้เลยว่าเราจะได้เจอกับอะไร นี่แหละมั่งความหมายของชีวิต สนุกกับการได้หวัง สนุกกับการได้ฝัน และลองเชื่อในตัวเองดูสักครั้ง ขอแค่สักครั้งจริงๆ
ฉันหลงทาง แต่ฉันกลับเจอตัวเอง
บทที่ 4 “สวัสดีค่ะ เราชื่อเก็บตะวัน ยินดีที่ได้พบคุณ”
มันดูน่าเขะเขินสักหน่อยที่เราจะมาแนะนำตัวให้ทุกท่านได้รู้จัก เพราะที่ผ่านมาไม่ว่าจะไปที่ไหน หรือถ่ายงานอะไร เราจะบอกว่า “สวัสดีค่ะ เรามาจาก (ชื่อที่ทำงานเก่า) ยินดีที่ได้พบกันวันนี้นะคะ ” แต่ต่อจากนี้ คำแนะนำตัวเราจะเปลี่ยนไป หลังจากนี้เรามีเรื่องราวมากมายมาเล่าให้ทุกคนฟังเลย ทั้งทางที่เราเลือกผิด ทางที่เราไม่ควรเดิน ทางที่เราเสียเวลาไปนาน และทางที่เรามั่นใจอย่างแรงกล้า ว่ามันจะพาเราไปสู่การได้รู้จักตัวเองจริง ๆ สักที
น่าขำสิ้นดีที่เราใช้เวลาเดินทางในชีวิตมา 27 ปี เดินทางไปไม่รู้กี่พันที่ แต่เรากลับเพิ่งรู้ว่าที่ผ่านมา เราไม่รู้เลยว่าตัวเองเดินผิดไปเยอะเลย
หลังจากนี้ติดตามการเดินทางท่องเที่ยวและร้านอร่อยมากมายที่เราอยากมาแบ่งปันเพื่อน ๆ ได้ที่ “เก็บตะวัน” หวังว่าการเดินทางไกลครั้งนี้เราจะได้พบกันแบบมาราธอนนะคะ
#ลาออกไปเช็กอิน
- 73
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
