ก่อนหน้านี้เคยคิดอย่างนั้นว่า ตัวเรามีศักดิ์ศรี ตัวเรามีคุณค่า เคยถูกคนอื่นริดศักดิ์ศรีริดคุณค่าไปแล้ว เป็นทุกข์มาก
ตอนนี้ไม่คิดอย่างนั้นแล้ว คิดว่า ตัวเราคือตัวเรา เราไม่สงสัยในตัวเราแล้ว คุณค่าใดที่ตัวเรารู้จัก คุณค่านั้น เรารู้จักแล้ว ศักดิ์ศรีใดเป็นของเรา ศักดิ์ศรีนั้นเป็นของเรา ใครๆ ไม่มีทางพรากไปได้ จึงรู้สึกว่า ศักดิ์ศรีอันนี้ จริงกว่า ดีกว่า ศักดิ์ศรีอันก่อน แล้วก็ไม่ได้ใส่ใจมันแล้ว
หากมีใครทำให้โกรธก็โกรธบ้าง หากมีใครทำให้ไม่พอใจ ก็ไม่พอใจเหมือนกัน แต่ไม่รู้สึกว่า ในโลกนี้จะมีใครๆ ที่สามารถจะพรากศักดิ์ศรี พรากคุณค่าของเราไปจากเราได้เลย เปรียบเหมือนคนที่มีอัญมณีที่มีค่าอย่างใดอย่างหนึ่ง และก็รู้จักคุณค่านั้นจริงๆ ทีนี้ไม่ว่าใครๆ จะมาบอกเขาว่า อัญมณีนั้นไม่มีค่า เขาก็แค่จะรู้สึกเฉยๆ กับคนๆ นั้น รู้สึกว่าคนๆ นั้นไม่รู้ในเรื่องอัญมณี ไม่ใช่รู้สึกว่าคุณค่าของอัญมณีของตนสูญเสียไปแต่อย่างใด
คนที่ไม่รู้ในเรื่องอัญมณี ไม่รู้จักแยกแยะว่าจริงว่าเก๊ ไม่รู้จักคุณค่าที่แท้จริงของอัญมณี เมื่อมีคนอื่นมาพูดจาให้ฟุ้งซ่าน ว่าอัญมณีของตนนั้นเป็นของเก๊ ไม่มีคุณค่า ย่อมเศร้าโศกใจ
ส่วนคนที่รู้ในเรื่องอัญมณีดีแล้ว รู้จักแยกแยะ รู้จักคุณค่าที่แท้จริง แม้ว่าคนทั้งโลกมาว่าอย่างไรๆ ในเรื่องอัญมณีนั้น ย่อมไม่สะทกสะท้านขุ่นหมองใจ
อีกประการหนึ่ง ศักดิ์ศรีของใครๆ ย่อมเป็นของของคนนั้น ใครๆ จะทำให้มันเพิ่มขึ้นหรือลดลงเป็นไม่ได้ ตัวเขาเองนั่นแหละ ที่ทำให้มันเป็นเช่นไร เหมือนคนที่รักษาสัจจะ ไม่มีใครทำให้เขาเสียสัจจะได้นอกจากตัวเขาเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
