ตอนที่ 2 เสียงประหลาดที่เรียกขาน
ติ๊ก ต็อก ติ๊ก ต็อก ติ๊ก ต็อก เสียงเวลาข้อมือนับเวลาที่ผ่านไป นักบินอวกาศได้นอนทิ้งตัวแน่นิ่งอยู่ในยานอวกาศท่ามกลางสภาวะไร้แรงโน้มถ่วง "เวลาผ่านไปเท่าไหร่แล้วกันนะ" นักบินอวกาศกล่าวออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เสียงของคลื่นวิทยุสื่อสารยังคงได้ยินเป็นเสียงสัญญาณ ซ่าาา ซ่าาาา ไร้เสียงตอบรับจากปลายทางอีกฟัง ระบบยังชีพที่ใกล้จะหมดลง และเสบียงอาหารที่หร่อยหรอ ไม่มีสิ่งใดที่นักบินอวกาศทำได้อีกแล้ว นอกเสียจากจบชีวิตตัวเองเฉกเช่นนักบินอวกาศอีกคน
เสียง Ai ของยานตอบกลับมา "~ขณะนี้นับจากเวลาของยานอวกาศเวลาผ่านไป 1 สัปดาห์ 2 วัน 5 ชั่วโมง 34 นาที 12 วินาที~" นักบินอวกาศได้ยินดังนั้นก็เลยตอบ "ขอบคุณไกอา" ด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายเฉกเช่นเคย พร้อมกับลอยตัวเคว้งอยู่ในยานอวกาศไปเรื่อยๆ ไร้จุดมุ่งหมายเพียงแต่รอเวลาที่เขาจะหมดลมหายใจ ระบบ Ai ไกอากล่าวว่า "~ดิฉันได้ตรวจสอบได้ว่า สารเคมีในสมองซีโรโทนิน และนอร์เอพิเนฟริน ลดลงอย่างผิดปกติ ดิฉันแนะนำว่า นักบินแจ็คควรเข้ารับการรักษาตามระเบียบของยาน~" นักบินอวกาศแจ็คก็เลยตอบส่งๆไปว่า "เอออๆๆ เดี๋ยวไป"
"มา" มีเสียงประหลาดเข้ามาในหัวของแจ็ค นักบินอวกาศสะดุ้งทันทีขณะที่ตัวลอยเคว้งอยู่ในยาน พลันพูดกับเสียงนั้น "ใคร! แกเป็นใคร!?" แต่เสียงนั้นกับไม่ตอบอะไรกลับ ทำให้นักบินอวกาศคิดว่า ตัวเข้าเองอาจจะประสาทหลอนเนื่องจากออกซิเจนที่ใกล้จะหมด และสภาวะเดียวดายที่เขากำลังเผชิญอยู่ แจ็คเลยรีบถามไกอาอย่างตกใจว่า "ไกอา ไกอา เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงอะไรไหม!!?" เสียงของระบบ Ai ไกอาจึงตอบกลับมาว่า "~ประโยคสุดท้ายที่บันทึกได้คือ "เอออๆๆ เดี๋ยวไป" ของนักบินผู้ช่วยแจ็คค่ะ~"
แจ็คได้ยินไกอาตอบมาดังนั้น จึงพูดกับตัวเองว่า"ฉันอาจจะคิดไปเองแหละ ฮ่าาา ฮ่าาา" นักบินอวกาศเริ่มหัวเราะอย่างไร้สติ เสียงหัวเราะอย่างไร้สติดังกังวาลไปทั่วทั้งยานอวกาศ เสียงหัวเราะดังลั่นไปหลายนาทีด้วยกัน จนเสียงหัวเราะนั้นค่อยๆแผ่วแล้วก็เบาไป
"มา!" เสียงประหลาดเรียกนักบินอวกาศอีกครั้งนึง นักบินอวกาศหันไปมาในยานด้วยความประหลาดใจอีกครั้ง เพราะว่าเป็นคำพูดเดิมที่น้ำเสียงหนักแน่นกว่ารอบที่แล้ว นักบินอวกาศเริ่มคิดในหัวว่า นี่อาจะไม่ใช่เรื่องปกติแน่ๆ แต่รอบนี้นักบินอวกาศไม่ตอบอะไรกลับไปเพราะหวังว่าจะได้ยินเสียงนี้อย่างชัดเจนอีกครั้งนึง มีความคิดมากมายอยู่ในหัวของนักบินอวกาศนั้น ว่าตัวเองอาจจะเสียสติไปแล้ว หรือตัวเขาเองอาจจะตายไปแล้วก็ได้แล้วเป็นวิญญาณติดกับยานอวกาศ แต่ว่าลองฟังเสียงประหลาดนี้อีกรอบนึงดูก็ไม่เสียหายอะไร
"มาาาา!!!" เสียงประหลาดนั้นเรียกนักบินอวกาศคำเดิม ด้วยน้ำเสียงที่ดูเร่งเร้าให้นักบินอวกาศไปหา นักบินอวกาศได้แต่ตกใจกับเสียงประหลาดนั้นพร้อมตอบไปอย่างสงสัยว่า "แล้วจะให้ไปไหน จะให้ข้าออกไปนอกยานหรอวะ?" นักบินอวกาศถามคำถามกลับพร้อมกับสบถถ้อยคำหยาบคายออกไป "ใช่" เสียงประหลาดนั้นตอบอย่างใจเย็นกับนักบินอวกาศ นักบินอวกาศเกิดความลังเลในใจอีกครั้งเพราะว่า จู่ๆก็มีเสียงประหลาดบอกให้เขาไปข้างนอกยานอวกาศซึ่งเป็นสถานที่ ที่ไม่ปลอดภัยเลย
แต่ถึงกระนั้น ตัวนักบินอวกาศก็เริ่มไปที่ห้องอุปกรณ์พร้อมกับใส่ชุดและอุปกรณ์เพื่อเตรียมพร้อมออกไปนอกตัวยาน ระหว่างที่กำลังสวมใส่อุปกรณ์ไปก็คิดไปในหัวต่างๆนานา และหาเหตุผลนานับประการเพื่อมาวิเคราะห์กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพร้อมกับสิ่วที่ตัวเขาเองกำลังจะไปเผชิญ (อาจจะเป็นกับดัก? อาจจะเป็นเอเลี่ยน? หรืออาจจะเป็นพระเจ้า?) คำถามมากมายพรั่งพรูเข้ามาในหัว
แกร๊กกก!! เสียงปิดหมวกของชุดอวกาศซึ่งเป็นขั้นตอนสุดท้ายของการสวมชุดและอุปกรณ์เสร็จสิ้น "ระบบ ตรวจสอบชุด" นักบินกล่าวกับ Ai ประจำชุด "~ระบบออกซิเจนปกติ ระบบปรับอุณหภูมิปกติ ระบบขับเคลื่อนปกติ ระบบพยุงชีพปกติ~" เสียงกล่าวของระบบ Ai ตรวจสอบข้อมูลเสร็จ นักบินอวกาศก็เลยตอบระบบ Ai ว่า "ขอบคุณไกอา นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้คุยกับฉันนะ" ไกอาตอบกลับ "~ยินดีที่ได้ช่วยเหลือค่ะแจ็ค~"
ฟู่วววว เสียงเปิดประตูแอร์ล็อคนอกตัวยานได้เปิดออก ความมืดของอวกาศที่ว่างเปล่าสะท้อนกลับเข้ามาที่กระจกของหมวก สะท้อนให้เห็นหน้าของแจ็คที่มองออกไปยังอวกาศที่ว่างเปล่า มือซ้ายจับไปที่ขอบประตูของยาน มือขวายื่นออกไปนอกตัวยาน และแจ็คก็ได้ก้ามขาโดดออกไปจากยานอวกาศ ท่ามกลางความเงียบสงัดมีแต่เสียง หายใจเข้าออกของแจ็ค สายตาของแจ็คพลางมองไปในที่ว่างเปล่าเผื่ิอว่าจะหาต้นตอของเสียงประหลาดที่เรียกนั้นเจอ
แจ็คลอยออกมานอกตัวยานได้ระยะนึงจึงมองกลับไปที่ตัวยานอวกาศอีกครั้ง เพื่อว่าจะได้ใช้ระบบขับเคลื่อนบินกลับไป ภาพตรงหน้าแจ็คทำให้แจ็คแทบจะสติแตกอีกครั้งนึง "ไกอา ไกาอาตอบด้วย เธอยังอยู่ไหม!?" แจ็ครีบตะโกนถามหาระบบ Ai ภายในชุดอวกาศ แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากระบบ สิ่งที่แจ็คเห็นตรงหน้าคือความว่างเปล่าของห้วงอวกาศอันดำมืด ทั้งๆที่ควรจะเห็นยานอวกาศที่ลอยอยู่ เพราะว่าแจ็คไม่ได้ออกห่างจากยานไปไกลมาก แต่ว่ายานอวกาศทั้งลำได้หายไปจากสายตาของแจ็ค แจ็คเริ่มหวาดกลัวและสติแตกอีกครั้ง.
ขอบคุณไกอา นี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอได้คุยกับฉันนะ
แจ็คนักบินอวกาศ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
