พอคนเรามันย่างเข้าวัยสนธยา อาทิตย์มันใกล้ลาลับขอบฟ้า มันก็ผ่านวันเวลา กินกับนอน เสียส่วนใหญ่ เวลาส่วนใหญ่ ใช้สำหรับนอนไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย ตื่นมาก็ออกหากิน แล้วกับมานอน ไปมีอารมณ์ชอบใจ ไม่พอใจ ตามสถานที่ต่างมากมาย . มันก็ได้แค่จดจำ .เก็บมา ทั้งเรื่องราวดี และไม่ดี มันเก็บมากมาย จำได้ไม่ได้ ..บางที่ก็นึกไม่ออก ..บางทีก็ผุดออกมา ..เรื่องตั้งแต่อ้อนแต่ออก มันก็ยังผุดขึ้นมาได้ มันมาจากไหนกัน
.เราก็ค่อยสังเกต คนนั้นคนนี้ตายกัน .มันเอาอะไรไปไม่ได้จริงๆ แม้แต่ของขลังเลขยันต์ สักเข้าไปในตัว มันยังไหลออก ..ไปหาคนนั้นคนนี้ เค้าว่า เวลาไปงานศพ ต้องมีอะไรไปกันบ้าง ..เราก็ค่อยสังเกต ..อ้อ.ไอ้คนเค้ามีของดี คาถาเวทมนต์ ของขลังในตัว มันไหลออกมา คนไปร่วมงาน .เจ็บป่วยอยู่แล้ว พวกนี้ก็ช่วย..ให้เจ็บป่วยชัดเจนขึ้น . เอ็งจะได้ตามข้าไปเร็วๆ นี่..มันของๆโลกต้องทิ้งไว้ในโลก
..บางพวกก็อุปโลกน์ ว่าข้าส่งวิญญาณได้ .ให้ไปสถาที่ดีๆ อุปโลกน์ไปเอา..อะไรมาส่ง ..คนก็ยังเชื่อ เสียเงินทอง ..เค้าว่า เก่งในกรรมที่ตนเองสร้างเอง อารมณ์เค้าอุปโลกน์ให้เอง ไปเอาเรื่องผีเห็นผี เรื่องคาถา เอามา ตัวเองหลงใหลไม่พอ ไปทำให้คนอื่นหลงใหลอีก
เมื่อมีชีวิตอยู่แข็งแรง ก็ทำเรื่องราวดีๆแล้วกัน เพราะมันสอนใครไม่ได้ ใจตัวเองบ้างที่มันก็ดื้อด้าน .ไม่รับฟังอะไรเลย ฟังหูไว้หู.ก็ยังดี เรื่องที่สมควรฟัง ไม่ฟัง จะฟังแต่เรื่องถูกใจ ถูกจริต จิตมันจะเสียหาย .เพราะจิตต้องเดินทางต่อ อะไรที่สมควรทำ กตัญญูรู้คุณ.ก็ทำไป งานเราก็ทำ สร้างบุญกุศลเราก็ทำ ทำให้จิตรู้จักกรรม ได้ยิ่งดี จะได้ไม่ต้องเกิดบ่อยๆ ..เรื่องพระคุณพ่อแม่สำคัญน่ะ หากไม่รู้จัก..ชาติหน้า ..ก็จะไม่มีโอกาส ใช้วาจา .. เรียกคำว่า พ่อแม่ได้..ไปอีกยาวนาน
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
