Marriage of the Di Daughter เรียกข้าว่าคุณหนูอันดับหนึ่ง
by Qian Shan Cha Ke 千山茶客
1.5 / 5 ดาว เข็นตัวเองเพื่ออ่านให้มันจบๆ ไป
ช่วง 2/3 แรกของเรื่องก็สนุกดีอยู่หรอก แม้จะดำเนินรอยตามนิยายเล่มก่อนๆ ของผู้เขียน คือพล็อตหลักเป็นนางเอกกลับมาแก้แค้นครอบครัวเดิม พร้อมกับแก้แค้นศัตรูภายนอกไปด้วย คล้ายๆ กับเรื่องผลาญ และ นางพญาท้ารบ แต่ก็พอมีอะไรให้น่าอ่าน น่าติดตาม ลุ้นว่าจะวางแผนยังไง ทำสำเร็จได้ยังไง จัดเป็น page-turner พอสมควร แต่ 1/3 หลังจากนางเอกแก้แค้นสำเร็จ แล้วไปเข้าเรื่องแก้แค้นของพระเอกนี่เข้าขั้นน่าเบื่อ ไม่มีอะไรน่าสนใจ กลายเป็นอยากรีบเลื่อนอ่านผ่านให้มันจบๆ ซะที
เรื่องนี้มีจุดต่างจากเรื่องอื่นๆ นิดหน่อย คือ นางเอกไม่ได้ย้อนกลับไปเป็นตัวเอกตอนเด็ก ที่จะรู้เรื่องราวต่อไปว่าจะดำเนินไปยังไง แต่ไปเข้าร่างคุณหนูรอง ลูกพระยานาหมื่นอีกคนหนึ่งแทน และเรื่องราวดำเนินไปข้างหน้าหลังจากนางเอกตาย นางเอกเลยไม่ได้มีข้อได้เปรียบเรื่องรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า ต้องคิดวางแผนไปเรื่อยๆ
การวางแผนของนางเอกในช่วงแรกก็ดูฉลาดดี มีความคิด ใช้สมอง วางหมากไปทีละขั้น จัดการเรื่องในบ้าน จัดการเรื่องตัวเอง ช่วยเหลือครอบครัวตัวเองให้รอดพ้นจากอันตราย ซึ่งก็สำเร็จไปทีละขั้นตามลำดับ โดยมีพระเอกรูปงามที่สุดในใต้หล้า คอยช่วยเหลืออยู่ในจังหวะสำคัญอยู่ตลอด พอสำเร็จลุล่วง ก็เข้าช่วงแก้แค้นปมของพระเอก โดยมีนางเอกคอยให้กำลังใจอยู่ห่างๆ (เพราะช่วยอะไรอย่างอื่นไม่ได้)
ปมปัญหาสำคัญต่างๆ ของเรื่อง คือวนเวียนอยู่แต่กับความรัก ทั้งตัวละครเอก ตัวร้าย ตัวประกอบ วนเวียนแต่เรื่องรัก เก่งมาจากไหนก็แพ้หัวใจอย่างเธอ รักเดียวใจเดียวกันมาก ไม่ได้สนใจอำนาจวาสนาชิงบัลลังก์อะไรกันหรอก มีแต่รักเธอเสมอ รักเธอที่สุด แค่นั้นแหละ
สิ่งที่อ่านแล้วรู้สึก 'อิหยังวะ' มีเยอะมาก อ่านแล้วขัดใจหลายอย่าง จนหลังจากนี้น่าจะกลายเป็นการบ่นนิยาย มากกว่าการรีวิวนิยาย
รายละเอียดฝ่ายครอบครัวนางเอกอีรุงตุงนังมาก มีทั้งครอบครัวเดิม ครอบครัวปัจจุบัน ครอบครัวฝั่งแม่ แต่ละบ้านก็มีปัญหาต้องตามแก้ แต่แก้เสร็จแล้วทิ้งไปได้เลย ไม่มีบทบาทอะไรต่อเนื่อง ... ใช้ตัวละครเปลือง ใช้ทิ้งใช้ขว้าง ออกมายืนเป็นตัวประกอบในฉาก ให้ดูมีคนเยอะๆ เฉยๆ ก็มี ขนาดตัวละครที่เป็นเพื่อนนางเอกตอนแรก ยังหายเงียบไปซะอย่างนั้น มีเอาไว้ให้เปรียบเทียบว่านางเอกเก่งกว่าใครแค่นั้นเอง
หลังจากแก้แค้นสำเร็จ เหมือนว่านางเอกถอดสมองทิ้งไปซะเฉยๆ ศัตรูตายหมดแล้วก็อยู่บ้านชิลๆ ทำตัวสบายๆ ไปทุกวัน ไม่ต้องคิดอะไรมาก เหมือนบรรลุเป้าหมายชีวิตคือการแก้แค้นแล้วก็จบกัน ไม่มีเป้าหมายอื่นใดอีกแล้ว รอวันโดนจับแต่งงานอย่างเดียวพอ ...
ส่วนความ Mary Sue ที่สร้างมา มีไว้แค่ถ่ายทำช่วงแรกเท่านั้น โชว์ได้ครั้งเดียวจบ นางเอกเก่งทุกอย่างทั้งโคลงฉันท์กาพย์กลอน เอ๊ย! ไม่ใช่ ... พิณ หมาก ภาพ อักษร ยิงธนู ขี่ม้า ล่าสัตว์ ทำอาหารป่า ทำเป็นหมดแต่ดันไม่เรียนวิทยายุทธ อยากจะเป็นสาวน้อยน่ารักผู้พิทักษ์ความยุติธรรม อ่อนแอ บอบบาง ใสๆ อยู่ในจวน ให้ผู้ชายรอบตัวคอยปกป้อง มันช่างขัดกับความเก่งกล้าสามารถ และความฝันอยากท่องโลกของนางเอกซะเหลือเกิน หรือจริงๆ คือฝันให้ผู้ชายพาไปนั่นแหละ จะเหนื่อยฝึกเองไปทำไม ...
ยังไม่นับการ copy-paste ประโยค "นางเอกทำร้ายแม่เลี้ยง และฆ่าน้องชายแท้ๆ" ใส่ในทุกๆ บท เหมือนเป็น keyword ของเรื่อง ถ้าไม่มีประโยคนี้ ตอนนั้นๆ จะไม่สมบูรณ์ (ขนาดคนแปลอังกฤษยังบ่นว่า จะย้ำไปถึงไหน ทุกคนรู้แล้วจ้า) เจอบ่อยเหมือนใส่มาให้ word count มันครบๆ ตามกำหนด
นางเอกถูกจับไปโน่นไปนี่เก่งมาก เอะอะโดนจับ เอะอะโดนจับ ไหนว่าฉลาด เก่งทุกอย่าง แต่โดนจับง่ายๆ ทุกรอบ ไม่คิดหาทางหนีอะไรไว้เลย เหมือนจะวางแผน แต่ไม่วางแผน ให้เขาจับเป็นตัวประกันง่ายๆ รอผู้ชายมาช่วยตามเคย
การวางคาแรคเตอร์พระเอก เข้าใจว่าพยายามวางให้เป็นคนที่ฉลาดเป็นกรด วางแผนชักใยอยู่เบื้องหลังทุกอย่างโดยไม่ออกหน้า เย็นชาไม่สนใจใครเพื่อไม่ให้มีจุดอ่อน ร้ายกับทุกคนแต่ดีกับนางเอกคนเดียว แต่การจะบอกว่าตัวละครเราเก่งมาก ฉลาดมากนั้น มันไม่สามารถใช้แค่คำบรรยายว่าเก่งมาก เก่งที่สุด เก่งจริงๆ นะ มันต้องมีสถานการณ์ มีเรื่องราวที่พอรู้เบื้องหลังแล้วคนอ่านต้องว้าว ร้องอู้หู ประหลาดใจ ตกใจกับความซับซ้อนในการวางแผนของพระเอก ซึ่ง ... ไม่มี...
หลักๆ คือใช้กำลัง (เก่งวรยุทธโดยไม่มีการฝึกฝนอย่างต่อเนื่อง) ใช้อำนาจ (ผู้คนเคารพเกรงกลัวเพราะ "เขาว่ากันว่า" โหดร้ายป่าเถื่อน aka สร้างภาพเก่ง) และใช้วิธีบ้านๆ มาก ในการแก้ปัญหา เช่น ตอนที่บอกว่าจะช่วยจัดการเรื่องให้ตระกูลเสนาบดีฝ่ายขวารู้ความจริงว่านางร้ายท้องกับใคร โดยใช้วิธี ... เอากระดาษเขียนข้อความ แล้วแอบไปวางไว้บนโต๊ะในจวนเขา อ่านแล้ว stunt ไปเลย โอ้ นี่หรือความสามารถอันสูงส่ง แอบเอากระดาษเขียนชื่อไปวางไว้เนี่ยนะ แถมเสนาบดีก็ดันเชื่อสนิท ไม่สงสัยอะไร ไม่หาหลักฐานใดๆ เพิ่มอีก //facepalm
พยายามสร้างตัวละครประกอบ เพื่อนฝูงรอบๆ ตัวพระเอกให้ตลก น่ารัก ปล่อยมุกตลกขบขัน เป็นลิ่วล้อสไตล์น่ารักน่าชัง แต่ยังขาดๆ เกินๆ มีตัวละครเยอะมากเกินไปจนแต่ละคนไม่มีบทบาทสำคัญใดๆ กับเรื่อง เหมือนออกมาให้พระเอกมีคนคุยโต้ตอบด้วย ไม่ต้องพูดคนเดียวเวลานั่งในโรงเตี๊ยมแค่นั้น ไม่ได้มีส่วนช่วยเหลือ วางแผน หรือมีความสำคัญใดๆ กับการดำเนินเรื่อง ตัดออกไปก็ไม่แตกต่าง
ช่วงการแก้แค้นของพระเอก รู้สึกว่าพระเอกมี air time น้อยกว่าตัวร้ายซะอีก มัวแต่หายไป... หายไป.. หายไปไหนกันนักกันหนา จะว่าหายไปวางแผนจัดการคู่แค้นคู่อาฆาตแบบม้วนเดียวจบก็ไม่ใช่ ยังต้องต่อสู้กันยืดเยื้อ ฉากที่เหมือนจะไคลแมกซ์ก็ดันนั่งคุยกันก่อน สู้กันก็ดันมี casualty มีตัวละครอื่นตายอีก
พอต้องรบกันครั้งสุดท้าย ไหนล่ะแผนที่วางมาอย่างดี ไหนล่ะการเผด็จศึกโดยเร็ว ไม่เสียเลือดเนื้อ ไหนล่ะกองทัพลับๆ แสนเกรียงไกรที่เคยพูดถึง เป็นการรบที่ดำเนินไปแบบง่อยมาก บรรยายแค่ว่า มีการรบ ตัวร้ายตาย พระเอกชนะ ไม่เน้นฉากสู้กัน ไม่เน้นการวางแผน มีแต่ฉากนางเอกคิด ฟัง กังวล วนไป ...
ด้วยความที่พระเอกนางเอกต้องดูฉลาดกว่าใคร ตัวประกอบอื่นเลยต้องลด IQ จะทำตัวเก่งเกินหน้าเกินตาตัวเอกไม่ได้
- พ่อนางเอกที่เป็นราชครู ตัวตึงประจำราชสำนัก กลายเป็นคนหูเบา เชื่อลูกเชื่อภรรยา เชื่อไปหมดทุกคน ไม่มีความคิดเป็นของตัวเอง มีแต่กังวลว่าจะโดนฮ่องเต้กำจัดทิ้งวันไหน กังวลเฉยๆ นะ ไม่มีการเตรียมตัว หรือวางแผนอนาคตหาทางหนีที่ไล่ใดๆ ไว้ แต่กังวลนะ แต่ไม่ทำอะไร แต่ก็กังวลนะ ...
- เหล่าแก๊งค์ก่อกบฏ เหมือนจะเก่ง วางแผนกันมาอย่างดี สุดท้ายง่อยทุกคน โดนปั่นหัวกันง่ายๆ กองทัพที่เตรียมไว้ก็แพ้แบบง่ายๆ และงงๆ เพราะไม่มีฉากต่อสู้อะไร อยู่ๆ ก็บรรยายว่าแพ้แล้วนะ ...
- ไทเฮา ไท่เฟย กุ้ยเฟย ที่ดูร้ายกาจ แผนการล้ำลึก ก็อ่อนด๋อยไปด้วยกันหมด โดนจับโป๊ะกันง่ายๆ ตลอด
ตอนปลายๆ เรื่อง ใกล้จะจบก็ประหลาด บรรยายความโดดเดี่ยวของนางเอก ความคิดถึงคะนึงหา ความเด็ดเดี่ยวที่จะเฝ้ารอพระเอกตลอดไป บรรยายอยู่หลายบท โดยไม่มีความคืบหน้าอะไรของเนื้อเรื่องเลย เข้าใจว่านักเขียนก็ต้องกินต้องใช้ จะให้จบสรุปอย่างรวดเร็วไปก็ใช่ที่
ตอนจบก็ Happy Ending พระเอกมา surprise นางเอก โดยที่ทุกคนรู้หมดยกเว้นนางเอก ... บทช่วงหลังไม่มีความสมเหตุสมผลเลยแม้แต่น้อย พระเอกตาบอดแล้วออกมาจากป่า มาเมืองหลวงได้ยังไง? เจอฮ่องเต้ได้ยังไง? รักษาตัวยังไงให้มีเวลาไปทำชุดแต่งงาน ทำเครื่องประดับหัวให้นางเอกได้ ตาไม่บอดอีกรอบเหรอ? วรยุทธเก่งกล้าแต่โดนน้องชายนางเอกที่ขาพิการเจอตัวโดยไม่ได้ตั้งใจได้? อิหยังวะจนเชียร์ให้จบๆ ซะทีเถอะ จะทำอะไรก็ทำ เอาที่สบายใจเลย
ตอนพิเศษ ไม่มีความน่ารัก ไม่ช่วยเสริมเนื้อหาของเรื่อง ไม่มีความน่าติดตาม
ส่วนตัวคิดว่าเหมาะกับคนที่มีเวลาว่าง อยากหาอะไรอ่านสบายๆ ไม่เครียด ไม่เน้นสมเหตุสมผล เน้นความรักระหว่างพระนาง ชอบ face slapping แก้แค้นกันไปมาแบบไม่คิดอะไรมาก ก็อาจจะชอบนิยายเรื่องนี้ แต่ถ้าชอบแนวเข้มข้นเป็นเหตุเป็นผล ก็ข้ามเรื่องนี้ไปได้
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
