ความเดียวดายในยามค่ำคืน
คนเราเกิดมาทำไมนะ
คำถามชวนสงสัยวนเวียนในหัว พรางน้ำตาที่ไหลรินรอคอยความตายที่มาหา ภาวนาและเฝ้ามองว่าจะมีใครสักคนมาเอาตัวฉันออกไปจากโลกใบนี้ ลมอ่อนๆพัดลอยผ่านหน้า ฉันหลับตาลง ภาวนากับตัวเอง
ให้ฉันตายเถอะ
ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว
ฆ่าฉันที
ฉันลืมตาขึ้นมองท้องฟ้าผืนเดิมที่ว่างเปล่า นัยต์ตาเหม่อลอยเหมือนคนไร้ชีวิต ทำไมไม่เอาฉันไป ขอร้องล่ะ ให้ฉันตายทีเถอะ ทันใดนั้นพ่อและแม่ได้มาพบฉันที่นั่งคลุกเข่ารอคอยความตาย แล้วกอดปลอบประโลมฉันที่อ่อนไหว
ฉันขยับตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าจากความคิดและหลับลงจนพ้นผ่านค่ำคืนนั้น
มันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น
คืนถัดมาระหว่างที่ทุกคนหลับฉันลุกขึ้นจากเตียง เดินตรงไปที่ห้องครัว จ้องมองมีดเล่มเล็ก และตัดสินใจอยู่สักพัก ฉันเลือกจะหยิบมีดเล่มนั้นขึ้นมา ลากนิ้วเลื่อนดูความคมของใบมีด
คุณรู้ไหมฉันทำอะไร ฉันยกมีดขึ้นสูงฟาดลงที่แขนของฉัน น้ำตาที่ไหลรินจากสีใสกลายเป็นสีเลือด ฉันทำมันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ซ้ำไปซ้ำมา จนแขนอาบไปด้วยเลือด สายโลหิตไหลรินออกหยดลงสู่พื้นเป็นรอยทั่ว ฉันนั่งลงตัวพิงกำแพง ปล่อยมีดในมือและนั่งร้องไห้
เห้อ
ไม่ตายหรอกหรอ
เมื่อไหร่ฉันจะตายสักที
ฉันลุกขึ้นเก็บกวาดสายโลหิตที่ไหลริน ใช้น้ำล้างแขนที่เต็มไปด้วยเลือด และกลับไปนอนที่เตียงทั้งอย่างงั้น
เช้าวันถัดมา ฉันถูกพบในสภาพแผลเต็มแขน แต่ฉันไม่ถูกดุเลยสักนิด แต่กลับได้คำพูดและน้ำเสียง ที่ฟังดูแล้ว เหมือนเขาเป็นห่วงฉันจริงๆ
เจ็บไหม
คำพูดสั้นเพียงน้อยนิดทำให้หัวใจฉันเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข แม้ความเศร้าจะยังไม่หายไป แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขมากๆเลยล่ะ
ระยะเวลาผ่านไปอาการของฉันมันดีมาก แต่สภาพจิตใจที่ไม่คงที่ ไม่สามารถรับมือกับปัญหาและความเครียดได้ แต่ฉันยังมีคนคอยช่วยเหลืออยู่เต็มไปหมด ฉันมีคนข้างกายมากมาย กำลังใจที่ได้รับมันมากจนอธิบายด้วยตัวอักษรไม่ได้
ปัจจุบันฉันเฝ้าฝัน ถึงวันที่ฉันจะได้กลับมายิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ใช่รอยยิ้มที่ออกมาแค่ชั่วครู่แล้วหายไป
แล้ววันหนึ่งฉันจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
คนเราเกิดมาทำไมนะ
คำถามชวนสงสัยวนเวียนในหัว พรางน้ำตาที่ไหลรินรอคอยความตายที่มาหา ภาวนาและเฝ้ามองว่าจะมีใครสักคนมาเอาตัวฉันออกไปจากโลกใบนี้ ลมอ่อนๆพัดลอยผ่านหน้า ฉันหลับตาลง ภาวนากับตัวเอง
ให้ฉันตายเถอะ
ไม่อยากอยู่บนโลกใบนี้แล้ว
ฆ่าฉันที
ฉันลืมตาขึ้นมองท้องฟ้าผืนเดิมที่ว่างเปล่า นัยต์ตาเหม่อลอยเหมือนคนไร้ชีวิต ทำไมไม่เอาฉันไป ขอร้องล่ะ ให้ฉันตายทีเถอะ ทันใดนั้นพ่อและแม่ได้มาพบฉันที่นั่งคลุกเข่ารอคอยความตาย แล้วกอดปลอบประโลมฉันที่อ่อนไหว
ฉันขยับตัวลงนอนบนเตียงด้วยความเหนื่อยล้าจากความคิดและหลับลงจนพ้นผ่านค่ำคืนนั้น
มันเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น
คืนถัดมาระหว่างที่ทุกคนหลับฉันลุกขึ้นจากเตียง เดินตรงไปที่ห้องครัว จ้องมองมีดเล่มเล็ก และตัดสินใจอยู่สักพัก ฉันเลือกจะหยิบมีดเล่มนั้นขึ้นมา ลากนิ้วเลื่อนดูความคมของใบมีด
คุณรู้ไหมฉันทำอะไร ฉันยกมีดขึ้นสูงฟาดลงที่แขนของฉัน น้ำตาที่ไหลรินจากสีใสกลายเป็นสีเลือด ฉันทำมันอีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง ซ้ำไปซ้ำมา จนแขนอาบไปด้วยเลือด สายโลหิตไหลรินออกหยดลงสู่พื้นเป็นรอยทั่ว ฉันนั่งลงตัวพิงกำแพง ปล่อยมีดในมือและนั่งร้องไห้
เห้อ
ไม่ตายหรอกหรอ
เมื่อไหร่ฉันจะตายสักที
ฉันลุกขึ้นเก็บกวาดสายโลหิตที่ไหลริน ใช้น้ำล้างแขนที่เต็มไปด้วยเลือด และกลับไปนอนที่เตียงทั้งอย่างงั้น
เช้าวันถัดมา ฉันถูกพบในสภาพแผลเต็มแขน แต่ฉันไม่ถูกดุเลยสักนิด แต่กลับได้คำพูดและน้ำเสียง ที่ฟังดูแล้ว เหมือนเขาเป็นห่วงฉันจริงๆ
เจ็บไหม
คำพูดสั้นเพียงน้อยนิดทำให้หัวใจฉันเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข แม้ความเศร้าจะยังไม่หายไป แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขมากๆเลยล่ะ
ระยะเวลาผ่านไปอาการของฉันมันดีมาก แต่สภาพจิตใจที่ไม่คงที่ ไม่สามารถรับมือกับปัญหาและความเครียดได้ แต่ฉันยังมีคนคอยช่วยเหลืออยู่เต็มไปหมด ฉันมีคนข้างกายมากมาย กำลังใจที่ได้รับมันมากจนอธิบายด้วยตัวอักษรไม่ได้
ปัจจุบันฉันเฝ้าฝัน ถึงวันที่ฉันจะได้กลับมายิ้มอีกครั้ง รอยยิ้มที่ยิ้มออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ ไม่ใช่รอยยิ้มที่ออกมาแค่ชั่วครู่แล้วหายไป
แล้ววันหนึ่งฉันจะเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
- 6
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
