โลกซึมเศร้าของซอมบี้น้อย
คำนำ
วันนี้ผมมีเรื่องจะเล่า จริงๆแล้วทุกคนต่างมีความเศร้าอยู่ในตัวไม่ว่าจากเรื่องอะไรก็ตาม ความเศร้าก็่เหมือนเชื้อซอมบี้ที่คอยกัดกินเราแล้วทำให้่เราแย่ลง แต่จงอย่าลืมว่าวันนึงคุจะดีขึ้น แล้ววันนั้นคุณจะกลับมาเป็นมนุษย์ที่มีความสุขได้ เพียงแค่คุณต้องลุกขึ้นมา และนี้คืิอเรื่องราวของ ซอมบี้น้อยครับ
บทที่1 เจ้าซอมบี้น้อย
ในโลกนี้ทุกคนต่างมีความสุขและความเศร้า ขึ้นอยู่กับว่าคุณจะให้อะไรครอบงำคุณ แต่ในโลกของซอมบี่้น้อยเขาถูกความเศร้าครอบงำอย่างเต็มเปา เขาไม่สามารถหลุดพ้นจากมันได้ เขาต้องตื่นขึ้นมาด้วยความสิ้นหวังในทุกๆวัน แล้วข่มตานอนโดยการเห็นภาพหลอนวนซำ้ๆในทุกๆคืน
ทุกครั้งที่เขามองไปที่กระจกสิ่งที่เขาพบคือตัวเขาเองที่เขาเกลียดมากจนแค่เพียงสบตาก็คลื่นไส้ เขามองตัวเองเป็นตัวประหลาด ที่ไม่มีใครเอา เขาไม่มีความมันใจในตัวเอง เขาคือคนที่พร้อมจะมองโลกที่สวยงามให่้ดำมืดอยู่ตลอด แต่อยู่ๆไม่รู้อะไรดนบันดาลใจเขา วันนี้เขากลับอยากกลับมาเปลี่ยนตัวเองให้ตัวเองมีความสุข
สิ่งที่มอบความสุขให้เขาในแต่ละวันคือ บุหรี่ ที่เขาดูด ถ้านับจริงๆเขาดูดมันเยอะเอามากๆถึงวันละหลายซอง เขาติดมันเอามากๆ แต่วันนี้เขาเลือกที่จะเลิกมัน จริงๆแค่ฟังมันก็ดูอยากแล้วสำหรับคนๆนึงที่ติดบุหรี่ขนาดนั้น ที่จะเลิกบุหรี่ได้ แต่เขากลับเลือกจะทำมันเป็นอย่างแรก เขาเลือกจะหักดิบ แล้วผลก็อย่างที่ทุกคนคิดครับ เขาทำไม่ได้ เขากลับมาติดมันเข้าอย่างจัง ทุกอย่างกลับมาแย่ลงเจ้าซอมบี้เหมือนจากซอมบี้เลเวลหนึ่ง แต่กลับกลายเป็น ซอมบี้จอมเศร้าเลเวลร้อย ในเวลาหนึ่งวัน
วันของเขาจากวันสีเทากลายเป็น วันสีดำ เขากลับมาร้องไห้หนักหลังจากไม่ได้ ร้องมาสักพัก แล้วที่หนักเลยคือเขากลับมาอาเจียนหนัก เขารู้สึกยอมแพ้ เวลาเขามองตัวเองในกระจกเขารู้สึกเหมือนไอขี้แพ้คนนึง แต่จริงๆนะครับอย่าว่าแต่มองตัวเองในกระจกเลยแค่จะลุกขึ้นมาจากเตียงเขายังทำไม่ได้ เขานอนฟุ่งซานไม่หยุด ในหัวของเขามีแต่ความคิดลบๆมากมายเข้ามา เขาไม่สามารถจัดการมันได้เลย สิ่งเดียวที่เขาทำได้ในตอนนี้คือจมไปกับมัน
เขาตั้งคำถามครับ เป็นร้อยเป็นพันคำถามในหัว ว่าทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ สาเหตุมาจากอะไร แต่ถึงคำถามจะเยอะแค่ไหน เขาก็กลับไม่มีคำตอบให้มันเลย เขาเริ่มทำร้ายตัวเอง หนักขึ้นแล้วก็หนักขึ้นเรื่อยๆ จนไปถึงขั้นที่เขารู้สึอยากฆ่าตัวตาย ใช่ครับเขาคิดแบบนั้นจริงๆ
เขามองว่าการอยู่บนโลกนี้มันทรมานเกินไป ไม่มีใครเข้าใจเขา ไม่มีมนุษย์คนไหนเข้าใจเขาได้ เขารู้สึกโดดเดี่ยว เขารู้สึกเหมือนไม่มีใคร ความเหงามันกัดกินเขา เขาเพียงอยากเจอใครสักคนที่จะช่วยเขาได้ ที่เข้าใจเขา เขาเฝ้าแต่รอ แต่กลับไม่นึกถึงตัวเองแล้วไม่ดูแลตัวเองเลย เขาเจอคนมามากมายในชีวิต แต่ทุกความสัมพันธ์ มีแต่ทำให้เขาแย่ลง และ แย่ลง เขาอาจจะหวังอะไรมากไป หรือไม่ก็อาจจะเพราะเขาเป็นคนที่ไม่เผื่อใจ สุดท้ายความสัมพันธ์ที่สวยงามเลยกลายเป็นดาบสองคมที่มาทำร้ายเขา
แต่ถึงเขาจะเป็นซอมบี้ ลึกๆข้างในเขายังคงเป็นมนุษย์ครับ เพราะเขามีความเห็นใจคนอื่น เข้าอกเข้าใจ และความห่วงใยคนอื่น มันเลยทำให้เขาไม่เคยยอมให่้ใครต้องลำบากเพราะเขาเลย แต่บ้างทีสำหรับซอมบี้อย่างเขามันก็หนักเกินไป จนเขาอาจจะรับเรื่องทั้งหมดของคนอื่นไม่ไหว หรือเขาก็อาจจะคิดไปเอง ว่าคนอื่นคิดยังไงกับเขา จนสุดท้ายเขาก็จมอยู่กับมัน
ซอมบี้น้อยไม่เคยรู้เลยว่าอะไรคือต้นเหตุของเชื้อโรคที่ทำให้เขาเป็นซอมบี้ เขาเคยตั้งคำถามหลายครั้งต่อหลายหน แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบให้มันได้ แต่ที่รู้ๆเลยคือเขาไม่อยากเป็นแบบนี้แล้ว เขาอยากกลับมามีความสุข แล้วคนเดียวที่จะช่วยเขาได้ก็คือตัวเขาเองครับ
เขียนไม่เป็น
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
