เวลาเรารู้สึกทุกข์ เรามันรู้สึกว่ายาวนาน แต่เวลามีความสุข เหมือนเวลามันผ่านไปเร็ว มันเพลิดเพลินมีความสุข
เรื่องของการฝึกหัดปฏิบัติธรรม สมมุติว่า เราจะนั่งสมาธิ นั่งพับเพียบปฏิบัติ ตั้งสัจจะ ว่านั่งครึ่งชั่วโมง หากไม่ถึงครึ่งชั่วโมง เราจะไม่ออกจากกิริยาสมาธิที่เรานั่ง พอใกล้ๆจะหมดเวลา เหลือแค่สี่ห้านาที คราวนี้ ความเจ็บปวดเข้ามาแล้ว อารมณ์ก็ปั่นเข้ามาแล้ว บางที่อารมณ์มันก็ร้อง ปวดจะตายอยู่แล้ว ..ทนไม่ไหว มันจะมีความรู้สึกว่ายาวนาน ..ทนไม่ไหว..ก็ขยับเขยื้อนกาย ออกจากสมาธิ ถอนสมาธิ ลุกออกไปแบบนี้ ก่อนที่จะครบกำหนดเวลาที่เราตั้งใจให้เป็นสัจจะ..มันก็เลยเสียที่ให้สัจจะไว้
เรื่องของสัจจะ เมื่อเราเอามาประพฤติวางจิตวางใจ ท่านบอกว่า มันเป็นตัวทวีคูณ หากเราทำได้ .ตามที่เราตั้งใจทำ .เวลาเกิดความเจ็บปวดทุกข์ทรมาน ก็ต้องฝึก ต้องฝืน ให้ผ่านทุกขเวทนา ไปจนครบกำหนดเวลา ..ฝึกให้จิตอดทนผ่านเวทนา หากว่าเค้าสอนเรื่องกรรม ..ตั้งแต่เริ่มต้น ..แค่นาทีแรกก็ทนไม่ไหวแล้ว ทนนั่งไม่ได้..ไม่ถึงสามสิบนาที แค่นาทีแรกก็ผ่านไปไม่ได้เสียแล้ว
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
