จากศิษย์ถึงครู
#ผมจะไม่กลับไปบนเส้นทางสีเทาอีกแล้วครับครู เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน ลูกสาวได้ชวนผู้เขียนไปซื้อขนมที่ตลาดและนางก็ขอแวะที่ร้านสะดวกซื้อเจ้าประจำ เมื่อเข้าไปในร้านผู้เป็นแม่ต้องคอยเตือนลูกสาวให้เลือกซื้อของเฉพาะที่จำเป็นเท่านั้น ในขณะที่กำลังจะจ่ายเงินก็มีเสียงพนักงานในร้าน กล่าวทักทายและสวัสดีผู้เขียนด้วยน้ำเสียงที่สดใส ใช้เวลานึกพอสมควรกว่าจะรู้ว่าพนักงานดังกล่าวเป็นลูกศิษย์ที่จบการศึกษาไปหลายปีก่อน
เขาดีใจมากที่พบเราและยังจำน้องได้(ลูกสาวผู้เขียน)เพราะช่วงที่เขายังเรียนอยู่น้องน่าจะเล็กมาก เวลามีกิจกรรมที่โรงเรียน เด็กๆที่บ้านมักจะขออนุญาตมาช่วยแม่จนเป็นภาพที่ชินตาของลูกศิษย์รุ่นเก่าๆ แทนคือหนึ่งในนั้นแทนมีน้ำใจถามถึงน้องอีกคนที่ไม่ได้มาด้วย ผู้เขียนรู้สึกดีใจทุกครั้งที่มีลูกศิษย์จำเราได้และคอยถามสารทุกข์สุกดิบ ผู้เขียนแอบเห็นความมุ่งมั่นตั้งใจในการทำงานของแทน(เขาเล่าให้เราฟังว่าเขาเข้ามาทำงานที่นี้เป็นครั้งที่สองแล้วครั้งแรกทำได้ไม่ถึงสัปดาห์ก็อยู่เกณฑ์ไปเป็นทหารพอปลดประจำการ
ก็กลับมาทำงานอีกครั้ง ต้องขอบคุณเจ้าของร้านที่ให้โอกาสรับเขามาทำงานอีกครั้ง)แทนเปลี่ยนไปมาก เพราะเท่าที่จำได้ช่วงวัยเรียนเขาจะเป็นเด็กที่อารมณ์หงุดหงิดง่ายและมักจะมีเรื่องทะเลาะวิวาทกับเพื่อนรุ่นเดียวกันและกันเด็กรุ่นน้องบ่อยๆ ยิ่งตอนเข้าช่วงวัยรุ่นมัธยมต้นยิ่งหนักไปใหญ่ไม่ต้องถามถึงเรื่องเรียน(ชีวิตที่รู้กัน) ยังเคยนึกเป็นห่วงเขาว่าถ้าเป็นแบบนี้ตอนโตขึ้นหากว่าต้องไปทำงานร่วมกับคนอื่นเขาจะปรับตัวได้อย่างไร
พอวันนี้มีโอกาสมาเจอเขาอีกครั้งความคิดของผู้เขียนจึงได้เปลี่ยนไป แทนไม่ใช่เด็กชายคนเดิม เขาเปลี่ยนไปมาก(ในทางที่ดีขึ้น)เขามีความเป็นผู้ใหญ่ และที่น่าแปลกใจไป กว่านั้นคืออารมณ์ที่นิ่ง มีสติในการพูด ผู้เขียนใจให้กำลังใจแก่เขาก่อนออกมาจากร้าน“ครูปลื้มใจแทนพ่อแม่แทนในวันนี้นะ” เขาดูจะเขินๆแล้วตอบผู้เขียนมาด้วยน้ำเสียงสั่นๆว่า “ผมไม่อยากกลับไปบนเส้นทางสีเทาอีกแล้วครับครับครู” ผู้เขียนไม่รู้ว่าเขาจะเจออะไรมาบ้างก่อนหน้านี้ แต่คำพูดของแทนในวันนั้นทำให้ผู้เขียนยิ้มกับตัวเองและอิ่มใจอย่างบอกไม่ถูก
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
