ผมนึกถึงเพลง สองคน: หิน เหล็ก ไฟ ตอนวัยรุ่นผมก็ตั้งคำถามแบบนี้แหละ กาลล่วงเลยผ่านก็เข้าใจในเหตุผลของคนโตที่มองไปไกลกว่า"วัยว้าวุ่น"ที่มอง ผมคิดว่าถ้าคนทั้งสองสามารถพิสูจน์ให้ ผู้หลักผู้ใหญ่ได้เห็นถึง"วิสัยทัศน์"ที่เรามีเดี๋ยวท่านฯก็ใจอ่อนเอง ที่สำคัญ..ประสบการณ์เหล่านี้จะเป็น อาวุธที่ดีต่อ ลูกเราหลานเราในอนาคต สมกับที่ได้ชื่อว่าเป็น..พ่อคนแม่คน กันแล้ว.