ครั้งนึงเคยได้พบนักสืบที่สุดยอดคนหนึ่ง
เขาผู้นั้นเดินทางมาจากหลายโลก หลายเมือง หลายช่วงเวลา เดินทางมาจนมาถึงที่ที่ฉันอยู่ ในเมืองที่แสนวุ่นวายแห่งนี้ มอบรอยยิ้มและเสียงหัวเราะให้ทุกคน ถึงกระนั้นก็ยังคงคอยแก้ไขความวุ่นวายในเมืองอยู่ไม่ขาดสาย สูญเสียตัวตนไปบ้างในบางครา เศร้าเสียใจบ้างในบางหน แต่ก็ยังคงยิ้มและหัวเราะออกมาได้ในทุกๆวัน ช่างน่าประทับใจ
มีความสามารถหลากหลาย ทั้งการร้องเพลง เล่นดนตรี แต่งเพลง วาดรูป มีเพียงอย่างเดียวที่เขาทำไม่ได้ก็คงเป็นการทำอาหารกระมัง มิเช่นนั้นครัวได้ไหม้เป็นจุลแน่ ถึงจะเป็นเช่นนั้นเขาก็ยังคงน่ารักและสดใสเสมอ โก๊ะๆมึนๆบ้าง แต่นั่นแหล่ะคือเสน่ห์ของนักสืบคนนี้
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เสียงที่มีเสน่ห์ไม่เหมือนใคร รวมถึงสำเนียง British ที่คนในเมืองชอบ สีส้มซึ่งเป็นสีประจำตัว เวลาเห็นทำให้นึกถึงเสมอ หมวกที่มีหูสุนัขที่ดันเหมือนกับจิ้งจอก ชุดที่มีเครื่องประดับมากมาย เป็นจุดเด่นไม่เหมือนใคร จะยังตราตรึงใจทุกครั้งที่ได้พบเจอ
ในวันนี้ วันที่ 27 สิงหาคม พุทธศักราช 2566 นักสืบคนเก่งได้ประกาศว่าจะออกจากเมืองนี้ และไปยังที่ใหม่ “เพราะฉันแก้ไขความวุ่นวายในเมืองนี้ได้หมดแล้ว คงถึงเวลาที่ฉันจะไปเมืองอื่นสักที” กล่าวด้วยรอยยิ้มทั้งที่เป็นคำอำลา นักสืบคนเก่งก็ยังคงเป็นคนที่ทำให้ทุกคนมีความสุขได้จนถึงวินาทีสุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน
มีพบก็ต้องมีจากนั่นคือสัจธรรมของโลกใบนี้ และเมื่อวันนั้นได้มาถึง ก็จงส่งยิ้มและอวยพรให้เดินทางโดยปลอดภัยเสียเถิด “ขอบคุณและลาก่อน ขอให้การเดินทางของคุณพบเจอแต่ความสุข” สิ้นคำที่เหล่าคนในเมืองได้กล่าวกับนับสืบคนเก่ง เขาก็ยิ้ม และก้าวขึ้นรถไฟเพื่อไปยังสถานที่ใหม่ทันที สะดุดขั้นบันไดรถไฟเล็กน้อยให้สมกับเป็นคนติดตลก ก่อนจะโบกมือลาเป็นครั้งสุดท้าย
รถไฟไกลออกไปทุกวินาที และในยามที่รถไฟคันเดิมกลับมา นักสืบคนเก่งก็ไม่อยู่บนนั้นอีกต่อไป
นักสืบผู้นั้นฉันจะจำชื่อเขาเอาไว้ตราบนานแสนนาน “Mysta Rias, Thank you for everything. You’re my Hope in the dark”
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
