"โลกที่แสนวิเศษของเรา คือโรงละครชีวิตโรงใหญ่ ทำให้เราได้เรียนรู้
เรื่องราวของคนแสดงมากมาย และในนั้นก็มีเราที่โลกยังไม่ใคร่อยากจดจำ"
ช่างเต๊อะ อยู่ในโรงละครโลกส่วนตัว แสดงเอง ปรบมือเอง แม้ไม่มีใครดู
เราเองก็รู้ว่า " ได้เพียรพยายามแสดงให้ตนเองดูอย่างดี" ก็พอแล้วนะ