ว่ากันด้วยเรื่องของมนุษย์เงินเดือน
ขณะที่เขียนบันทึกนี้ ผมยังมีสภาพเป็นมนุษย์เงินเดือนที่จิตใจได้ลาออกไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
การเป็นมนุษย์เงินเดือนเป็นเรื่องที่ดี หากได้อยู่ในบรรยากาศที่ดี
อะไรจะดีไปเท่าสิ้นเดือนเงินเดือนเข้า และได้ออกไปทำงานอย่างมีความสุข ถึงแม้ว่างานนั้นอาจจะไม่ใช้งานที่ฝันเลยก็ตาม
แต่ในความเป็นจริงแล้ว ความเป็นมนุษย์เงินเดือนยังมีอีกหลายปัจจัยชีวิตที่ควบคุมไม่ได้ โดยเฉพาะปัจจัยที่พร้อมจะดึงไปสู่พลังด้านลบ ซึ่งผมจะเรียกสิ่งเหล่านั้นว่า “เรื่องไร้สาระที่เป็นสาระ” และสุดท้าย หากปล่อยวางไม่ได้ ก็จะกลายเป็นพลังลบสะสมไปเรื่อยๆ หรือหากปล่อยวางได้ ก็อาจนำพาไปสู่จุดที่ชินชากับคำว่าไม่ใช่
ผมเองเคยเป็นมนุษย์เงินเดือนมาหลายที่ ได้สัมผัสการทำงานในหลากหลายรูปแบบ ได้เรียนรู้ถึงความต่าง ผมโชคดีที่ส่วนใหญ่ได้อยู่ในจุดที่ผลักดันให้ก้าวไปข้างหน้า ผลักดันให้เอาชนะตัวเองในทุกๆวัน ได้เรียนรู้จากคนเก่งๆ มุมมองที่ไม่อาจหาได้ด้วยตนเอง ... แต่ก็อีกนั่นแหละ ไม่ใช่ทุกที่ที่เป็นอย่างนั้น
ถึงแม้ว่าผมอาจจะไม่ได้สำเร็จใหญ่โต แต่ก็เรียกได้ว่าไม่เคยอยู่ในจุดไกล้เคียงคำว่าล้มเหลว สิ่งที่ทำสามารถที่จะคาดหวังเป้าหมายได้ทุกเรื่อง จนมาถึงจุดที่ไม่สามารถคาดหวังกับเป้าหมายใดๆได้ ก่อเกิดเป็นความกดดันที่ก่อเกิดพลังงานลบในตนเอง ในทุกๆวัน
และเมื่อมาถึงจุดหนึ่งที่เริ่มคาดหวังกับความสำเร็จบางอย่างในชีวิต มองหาเป้าหมายที่ไกลกว่าที่เป็นอยู่ ผมพบกว่า จิตใจไม่ได้อยู่ในสภาวะที่เข้มแข็ง หรืออาจจะอยู่ในสภาวะที่พลังงานลบสามารถดึงไปได้ทุกเมื่อ
ผมพบคำตอบนี้ เมื่อผมได้วางเป้าหมายและลงมือทำ แต่เหมือนผมจะหลุดโฟกัสได้ตลอดเวลา
ผมได้มานั่งทบทวนถึงพฤติกรรมของตนเอง พบว่า
ปัญหาไม่ใช่เวลาที่ไม่เพียงพอ หรือเงินทุน หรืออะไรอีกหลายอย่างที่จะขัดขวางความสำเร็จนั้น
แต่กลับเป็นสภาวะความหนักแน่นทางจิตใจ ความมุ่งมั่นที่ผมเรียกมันว่า “ความหมกมุ่นที่มากพอ”
การหันหลังให้กับคำว่ามนุษเงินเดือน
กับบางคน อาจเป็นเรื่องง่าย แค่คิดให้รอบคอบ หันหลังและก้าวไปยังเส้นทางที่หวังไว้
แต่กับบางคน การหันหลังให้กับเงินเดือน เป็นเรื่องที่ยากมาก เหมือนสิ่งเสพติดที่เหมือนขาดไม่ได้ เหมือนข้าวที่ต้องกินทุกวัน
หรือบางคนมีความรับผิดชอบเบื้องหลัง คนที่เราต้องดูแล ที่เราไม่สามารถเอาชีวิตเขามาเสี่ยงได้ ซึ่งผมเองก็อยู่ในสภาวะนั้น
ผมค้นพบว่า ชีวิตมนุษย์เงินเดือนสำหรับผมตอนนี้ ควรจะสิ้นสุดแล้ว
ผมไม่เหลือความท้าท้าย ผมไม่มีเป้าหมายที่ต้องเอาชนะในทุกๆวัน ผมไม่มีความจำเป็นต้องเอาชนะใคร หรือแสดงออกว่าเหนือในเรื่องใดๆ เหมือนกับว่า ผมได้ผ่านจุดนั้นมาก่อนหน้านี้ไปหมดแล้ว นอกจากครอบครัวแล้วผมก็หาความหมายของการออกไปทำงานทุกวันไม่เจอ
และนั้น คือปัญหาในหลายปีให้หลังมานี้ …
สิ่งที่ผมได้ตัดสินใจมาได้สักระยะ
คือ การปล่อยวางชีวิตมนุษย์เงินเดือน ออกไปทำในสิ่งที่ตนเองถนัด สิ่งที่จะจุดความท้าทายได้อีกครั้ง
เป้าหมายแผนงานที่วางไว้ ที่เหมือนจะพร้อม
ขาดเพียง สภาวะทางจิตใจ ที่ผมต้องสร้างให้เข้มแข็งกว่าตอนนี้ (อย่างเร่งด่วน)
เพื่อที่จะได้ หมกมุ่นให้มากพอ เหมือนที่ครั้งหนึ่งผมหมกมุ่นได้มากพอ และสำเร็จกับทุกเรื่องที่ผมทำ
อีกไม่นาน วันที่สัญญาพนังงานของผมจะสิ้นสุดลง
และหวังว่าวันนั้น ผม จะเข้มแข็งพอที่จะก้าวผ่าน และเดินในเส้นทางที่ผมหวังไว้
เขียนเมื่อ 14–03–2022
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
