ขอตัดบทคั่นเวลากับเรื่องสั้นลี้ลับ เรื่อง คืนแรก
โอและพิมทำงานในจังหวัดทางภาคตะวันออกเฉียงเหนือ ซึ่งทั้งสองเป็นแฟนกัน คบกันมานานแต่ยังไม่แต่งงาน มาวันหนึ่งโอมีความคิดที่จะหาที่พักที่มีบริเวณพอที่จะทำเกษตรเป็นอาชีพเสริมจากงานประจำ จึงเริ่มหาบ้านเช่าที่เป็นบ้านเดี่ยวและได้ไปเจอบ้านหลังหนึ่งไม่ไกลจากที่ทำงานนักและในประกาศค่าเช่ารวมกับประกันนั้นก็พอจะพูดคุยกับเจ้าของบ้านได้ โอจึงเดินทางไปดูบ้านและตกลงมัดจำไว้ส่วนหนึ่ง
สภาพบ้านที่เห็นมีลักษณะเป็นบ้านพักข้าราชการเก่าๆครึ่งปูนครึ่งไม้ ชั้นบนมีทั้งหมดสามห้อง ชั้นล่างเป็นห้องโถง ห้องครัวและห้องน้ำ พื้นที่ที่ทำให้โอสนใจเป็นพิเศษคือบริเวณข้างๆข้านมีพื้นที่พอที่จะปลูกอะไรๆได้ โอจึงตกลงใจเลือกบ้านหลังนี้กับพิม ทั้งๆที่ในใจก็คิดว่าบ้านเก่ามากและมีตุ๊กแกอยู่มานานน่าจะเยอะกว่ามีคนมาอยู่ซึ่งหมายถึงบ้านหลังนี้คงร้างมานานนั่นเอง
"ช่วยดูต้นไม้หลังบ้านให้ด้วยนะน้อง เพราะพี่รักต้นนี้มากกว่าจะได้มาประวัติเยอะ" เจ้าของบ้านสำทับ
โอไม่ได้เอะใจอะไรกับต้นไม้เพราะเป็นคนรักต้นไม้เช่นกัน
"ได้พี่ ผมจะรดน้ำให้นะ" โอรับปาก
"กล้วยกับมะละกอก็เก็บตามใจชอบเลยนะ" เจ้าของบ้านกล่าวอีก ก่อนลาไป ท่าทางแกใจดี โอคิด
หลังจากนั้นโอจัดการทำความสะอาดบ้านเก็บกวาดล้างขี้ตุ๊กแกก่อนวันกำหนดเข้ามาอยู่ โอหมายให้เป็นวันอาทิตย์ที่จะถึง และเมื่อถึงวันจึงย้ายของใช้ส่วนตัว เสื้อผ้า เตียงนอน ตู้เสื้อผ้าซึ่งก็ช่วยกันจัดแจงกับพิมอย่างดี โอและพิมเลือกนอนห้องนอนที่เยื้องมาทางหน้าบ้านเพราะเป็นห้องที่รับแสง ดูสะอาดและสะสว่าง ส่วนห้องถัดมาทำเป็นห้องพระ
เย็นวันนั้นพอจัดแจงเรื่องอาหารเย็นกันเรียบร้อยทั้งสองได้ขึ้นไปบนห้องพระและสวดมนต์หวังให้เป็นศิริมงคลและเป็นที่พึ่งหลักของบ้านแล้วจึงย้ายมาพักผ่อนที่ห้องนอนด้านหน้าต่างคนต่างได้มือถือคนละเครื่องดูหนังฟังเพลงจนพิมหลับไปก่อน แต่โอยังฟังเพลงไปเรื่อยๆแต่แล้วราวๆสี่ ห้าทุ่มพิมก็กริ๊ดขึ้นมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย โอตกใจแต่ก็ยังดึงสติไว้ได้รีบคว้าแขนพิม รีบปลุกพิมและถามว่าเป็นอะไร
พอพิมรู้สึกตัวพิมก็หันมามองโอและไม่พูดอะไร "ไม่มีอะไรหรอก" พิมพูดพร้อมปัดมือไปมาทำบอกไม่มีอะไรจริงๆ แต่ในใจโอรู้แล้วว่าน่าจะมีอะไรเกิดขึ้น โอจึงปิดไฟนอน
รุ่งเช้าวันต่อมาต่างคนต่างไปทำงาน ตกเย็นจึงได้มาเจอกันโอจึงเริ่มประเด็นที่สงสัยเมื่อคืนนี้ พิมจึงเล่าว่า "เมื่อคืนหลับไปสักพัก ครึ่งหลับครึ่งตื่นพิมเห็นโอนั่งเล่นมือถือบนเตียงแต่พอหันไปห้องอื่นๆนั้นพิมก็เห็นมีคนแก่อายุราวๆ 50-60 ปียืนอยู่ทุกๆห้อง ห้องละ 4-5 คน คนแก่ผู้หญิงหนึ่งในนั้นพูดขึ้นมาว่า
"พวกฉันอยู่ที่นี่มานานแล้วและยังไม่ถึงเวลาไป"
พิมจึงหันไปเรียกโอแต่เรียกเท่าไรก็ไม่มีเสียงตนเองออกมาจากปากจึงพยายามกริ๊ดและที่สุดก็หลุดจากภวังค์ได้" พิมเล่า
โอจึงชวนพิมตื่นแต่เช้าเพื่อมาทำบุญให้เจ้าที่และสัมภเวสีที่อาจจะเจอเมื่อคืนแต่ก็ไม่ได้ทำให้ทั้งคู่รู้สึกสบายใจนักด้วยสภาพบ้านที่เก่าทรุดโทรมและเมื่อยิ่งอยู่ก็ยิ่งณุ้สึกจิตใจหดหู่ตามไปด้วย จึงตัดสินใจคืนบ้านนั้นไป ระหว่างที่ขนของออกเพื่อนบ้านเข้ามาทักทายและได้เล่าว่าบ้านหลังนี้เจ้าของเก่าเป็นครูแกได้นอนหลับเสียชีวิตภายในบ้าน ก่อนลูกหลานจะขายทอดให้คนปัจจุบันและที่สำคัญบ้านนี้ก็ร้างคนอยู่อย่างที่โอรู้สึกในตอนแรก
ปล. เรื่องนี้เป็นประสบการณ์จริงที่ผู้เขียนพบเจอ ยังไม่เคยเผยแพร่เป็นวงกว้าง
อาจมีการสมมติชื่อตัวละคร และขอแจ้งให้ทราบว่าเป็นความเชื่อส่วนบุคคล
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
