#เรื่องผีมีอยู่ว่า #TheGhostRadio
เรื่อง: งานแรก / เล่าโดย: คุณบอย
เรื่องนี้เริ่มจากตอนที่ผมเรียนจบใหม่ ก็ได้งานแรกมาเป็นเซลล์ พอเข้าไปอาทิตย์แรก ก็มีเพื่อนคนนึงที่เข้ามาใหม่พร้อมกันที่ชื่อ “เปา” แล้วก็มีอยู่วันนึงที่ให้เซลล์ภาคเหนือมาสัมมนารวมกันที่ จ.ตาก โดยโรงแรมที่พักทางบริษัทก็จัดหาให้ ทุกคนก็มานอนรวมกันอยู่ที่โรงแรมนี้ ซึ่งมันก็ค่อนข้างจะเก่านิดนึง แต่ก็เป็นโรงแรมประมาณระดับ 3 ดาว
.
พอเริ่มเช็กอินเข้าไป ด้วยความที่เป็นเด็กจบใหม่ เรารู้สึกว่างานใหม่มันดีมากเลย ได้มาพักต่างจังหวัดด้วย ได้มานอนโรงแรม ห้องที่ผมนอน ผมอยู่ห้อง 304 กับเปา เป็นเตียงทวินที่เป็นเตียงเดี่ยว 2 เตียง ส่วนพี่ ๆ คนอื่น ๆ ก็พักห้องต่าง ๆ ที่จัดกันไว้ พอผมเข้าไปอยู่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ของในโรงแรมผมจะไม่ใช้เลย ผมจะใช้ของที่ตัวเองเตรียมมา
.
หลังจากที่ผมอาบน้ำ ผมอาบก่อนเปา พออาบน้ำเสร็จออกมา อยู่ดี ๆ ยาสระผมก็ร่วงลงมา ผมก็คิดว่าคงวางไว้ไม่ดีแหละ ก็เลยกลับเข้าไปวางใหม่ พอเสร็จก็ออกมาแต่งตัว สักพักก็ร่วงอีก ผมก็คิดว่าเปาทำร่วง แต่พอผมหันกลับไปมอง เปายังไม่ได้อาบน้ำ ผมก็คิดในแง่ดีว่า คงจะเป็นลมแอร์หรืออะไร เพราะเปามันเร่งแอร์ไว้เย็นมาก
.
พอช่วงก่อนจะนอน ผมก็คุยกันไร้สาระไปเรื่อย พอช่วงประมาณตี 1 ก็เริ่มจะนอนกันแล้ว แค่หลับตาแต่ยังไม่ได้หลับอะไร ผมรู้สึกว่ามีคนมาเดินอยู่ข้างเตียง ตอนแรกก็คิดว่าเปาเลยถามว่า “เปา ยังไม่นอนหรอ” แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับอะไร แต่มีเสียงหัวเราะแทนดัง หึ ๆ ผมก็ยังเฉย ๆ สักพักผมรู้สึกว่าเหมือนเตียงมันยวบ เหมือนมีใครมานั่งอยู่ปลายเตียง ผมก็เลยทักไปอีก “เปา ยังไม่นอนอีกหรอ” ก็ไม่มีเสียงตอบ
แต่ตอนนั้นรู้สึกได้ว่ามีมือเย็น ๆ มาจับตรงข้อเท้า คือมือมันเย็นมาก ผมก็คิดว่าแอร์มันคงเย็นไป เปามันคงหนาว แล้วผมก็รำคาญด้วย ผมก็เลยลืมตาขึ้นมาดู สิ่งที่ผมเห็น เป็นผู้ชาย สูงประมาณ 170 กว่า รูปร่างไม่อ้วนไม่ผอม ผมเห็นแบบนั้นกำลังจะอ้าปากเท่านั้นแหละ เขากระโดดมาทับที่ตัวผมเลย ก็คือนอนทับผม แล้วก็เอามือเขามาอุดปากผม สายตาผมก็เหลือบไปทางเปา ตอนนั้นมันนอนคลุมโปงหันหลังให้อยู่
ผมพยายามเรียกเปาอย่างเต็มที่ แต่มันก็ไม่ได้ยิน ตอนนั้นมือเขาก็ยังอุดปากผมอยู่ แล้วก็มีเสียงกระซิบในหูผมว่า “สมน้ำหน้ามึง!” ผมได้ยินแบบนั้นก็พยายามสวดมนต์ สวดผิดสวดถูก สักพักเสียงก็มาอีก “สมน้ำหน้ามึง!” เสียงนี้มันก้องอยู่ในหูผมมาก ผมไม่รู้จะทำยังไงผมเลยกัดไปสุดแรง ถ้าเป็นคนยังไงเลือดก็ต้องออกแล้วแน่ ๆ พอผมกัดลงไปมีเสียงหัวเราะ หึ ๆ เหมือนเขาไม่ได้รู้สึกเจ็บเลย
ผมสวดมนต์ก็แล้ว ทำอะไรก็แล้ว เขาก็นอนทับผมอยู่อย่างนั้น บรรยากาศตอนนั้นมันเย็นมาก ๆ สุดท้ายผมไม่รู้ว่าจะทำยังไงก็เลยแช่ง ผมก็พูดในใจเลยว่า “กูขอให้มึงไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด กูขอให้มึงติดอยู่ที่นี่ เป็นผีเฝ้าอยู่ที่นี่ ใครทำบุญให้ ขอให้มึงไม่ได้รับ” พอผมคิดจนจบประโยค มือเขาค่อย ๆ คลายออก เสียงที่ผมตะโกนเรียกเปามันก็ดังขึ้นมาลั่นห้องเลย “ไอ้เปา!”
แล้วร่าง ๆ นั้นก็ลุก และเดินออกไปที่ระเบียง และกระโดดลงออกไป ส่วนเปาเนี่ยพอมันได้ยินเสียงที่ผมเรียก ปกติมันก็ควรจะหันมาหาผม แต่นี่พอมันได้ยิน มันวิ่งออกไปข้างนอกโดยไม่พูดไม่จาสักคำเลย ทั้ง ๆ ที่ถอดเสื้ออยู่ แล้วใส่บ็อกเซอร์แค่ตัวเดียว ผมเลยวิ่งตามมันออกไป ต่างคนก็ต่างวิ่ง ไปเคาะห้องที่อยู่ใกล้ ๆ ขอเข้าไปนั่งสงบสติอารมณ์กัน
.
หลังจากนั่งกันได้สักพัก ผมก็ยังโกรธเปาอยู่ เลยคุยกับมันว่า “เปา กูเรียกมึงตั้งนาน ทำไมมึงไม่หัน แล้วมึงวิ่งหนีกูทำไม?” เปาก็บอกว่า “กูกลัว กูเห็นตั้งแต่เขาเดินข้างเตียงมึงแล้ว กูก็ไม่รู้จะทำอะไรยังไง เลยหันหลังให้แล้วคลุมโปง” พอเช้าพวกผมก็ย้ายโรงแรม ไม่สนใจที่บริษัทจองให้แล้ว พี่ห้องที่ผมไปขออยู่ด้วยเมื่อคืน พอผมเล่าให้ฟัง พี่เขาก็ย้ายตามมาด้วยเหมือนกัน
.
พอกลับมาสัมมนาที่โรงแรมเดิม เลยถามคุณป้าร้านข้าว ก็เลยถามว่า “คุณป้า ผมถามหน่อย โรงแรมนี้มีอะไรหรือเปล่าครับ” คุณป้าก็บอกว่า “มีคนเล่าให้ฟัง ว่ามีคนเสียชีวิตด้วยการกระโดดลงมาจากระเบียง แต่ป้าก็ไม่รู้ว่าชั้นไหนนะ” ผมเองก็เพิ่งสังเกตเหมือนกันว่าข้างหลังตรงระเบียงมันเป็นวัด ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า วิญญาณตนนั้นมาจากวัด หรือเพราะผมไปนอนได้ห้องนั้นพอดี
.
เล่าไว้วันที่ 19 ตุลาคม 2562
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
