เรื่องสั้น อยากเป็นคนดี แต่งโดย แม่ดอกลั่นทม
“ขอบใจนะจ๊ะ แม่ลูกสาวร้านทอง ไว้งวดหน้าพี่ถูกหวยอีกจะมาใช้บริการใหม่ ถึงใจจริง ๆ แม่คุณเอ๋ย” ชายวัยกลางคนผิวกร้านดำเอื้อมมือมาขยำสะโพกของเธออย่างมันเขี้ยวก่อนเดินไปขึ้นคร่อมอานสามล้อรับจ้างแล้วถีบรถจากไป เพ็ญขยับผ้านุ่งให้กระชับมิดชิด ปัดเศษดินเศษใบไม้ออกจากเสื้อ เดินกลับไปยังหน้าร้านทองเพื่อรอลูกค้ารายต่อไป เอาเถิด แม้วันนี้จะต้อง “รับแขก” ตามสุมทุมพุ่มไม้ในสวนรัก ไม่ใช่ในโรงแรม แต่ก็ยังดีที่ได้ลูกค้า ไม่ต้องรอจนสว่างแล้วหน้าแห้งกลับบ้าน
ลูกสาวร้านทอง–ถ้อยคำกึ่งหยอกกึ่งหยาม คนโคราชใช้เรียกผู้หญิงกลางคืนที่อาศัยแสงไฟหน้าร้านทองอาบผิวให้ผ่องนวลยวนตา ...ลูกสาวร้านทองที่ไม่มีทองใส่สักเส้น จะมีก็แค่ดอกของมันเท่านั้นที่ติดตัวดั่งว่าไม่มีวันโรย
เพ็ญอยากเป็นคนดี ๆ กับเขาเหมือนกัน ใช่ว่าเพ็ญจะชอบใจกับชีวิตแบบนี้ เห็นสัจธรรมมาตั้งแต่แรกสาว พอสังขารร่วงโรย ลูกสาวร้านทองก็ไร้ค่าราวกับเปือกตม แต่สติปัญญาเพ็ญก็มีเพียงเท่านี้ แต่หาเงินแลกข้าวมื้อชนมื้อเท่านั้นเอง
วันคืนของเพ็ญหมุนเวียนเรื่อยไป จนกระทั่งวันที่ประจำเดือนขาด ไม่สำคัญว่าใครเป็นพ่อของลูกในท้อง เพราะคงไม่มีใครหน้าไหนมารับผิดชอบ สำนึกบางอย่างในใจบอกให้เลิกทำอาชีพนี้ เพ็ญตัดสินใจเข้ากรุงเทพกับลูกในท้องพร้อมกับเงินจำนวนเล็กน้อยที่เก็บหอมรอมริบไว้ มุ่งหน้าไปหางานทำที่กรุงเทพ เปลี่ยนจากผู้หญิงขายตัวไปรับจ้างในโรงงานย่านนวนคร
นับแต่จากโคราชมา เพ็ญฝังอดีตของตนอย่างมิดเม้น ทำงานอย่างไม่เห็นแก่เหน็ดเหนื่อย แม้รายได้คนงานก่อสร้างมีแค่พอใช้เดือนชนเดือน แต่โชคยังเข้าข้าง เพ็ญได้ร่วมชีวิตกับเดช คนงานในแคมป์เดียวกันผู้ไม่รังเกียจว่าเพ็ญมีลูกติด
เพ็ญและเดชร่วมกันสร้างครอบครัวอย่างดีที่สุดเท่าที่คนจนเมืองสองคนจะทำได้ ค่าแรงไม่ได้เหลือกินเหลือใช้ ก็แค่คนไม่มีการศึกษาสองคน จะหาเงินทองอะไรได้มากมาย ความหวังของเพ็ญและเดชอยู่ที่พลอย ลูกสาวอันเป็นที่รัก
ขอให้ลูกได้มีข้าวกิน ได้เรียนหนังสือ เติบใหญ่มาจะได้ไม่ลำบากอย่างพ่อ ไม่ต้องขายตัวอย่างแม่ ได้เป็น “คนดี ๆ” แบบที่ใคร ๆ เขาเป็นกัน ความหวังของเพ็ญมักน้อยและเจียมตัวเพียงเท่านี้เอง
โชคดีไม่เคยอยู่กับคนจนได้นาน หลังจากที่เดชตายไปด้วยอุบัติเหตุจากการตกนั่งร้านที่ไซต์งาน เธอก็ไม่มีใครให้พึ่งพิง ค่าแรงสำหรับคนงานก่อสร้างผู้หญิงไม่มากพอให้เพ็ญเลี้ยงตัวเองกับลูกสาววัยสิบขวบ คำว่าพอเพียงไม่มีวันเป็นจริงเมื่อหาเงินได้ไม่เพียงพอ
เพ็ญตัดสินใจหอบหิ้วลูกสาวบากหน้ามาหานายแดงและนางน้อย-เจ้าของร้านโชห่วยที่ครอบครัวของเพ็ญเคยได้อุดหนุนกันเป็นประจำ ขอใช้แลกแรงงานกับอาหารและที่ซุกหัวนอนไปวัน ๆ เธอทำงานสารพัดไม่ว่าจะการทำความสะอาดร้าน ขายของ ชงโอเลี้ยง ตลอดจนขี่มอเตอร์ไซค์ไปส่งแก๊ส ยิ่งหลังจากนางน้อยประสบอุบัติเหตุจนเป็นอัมพาต นางทาสอย่างเพ็ญต้องมีหน้าที่คอยดูแลพยาบาลเช็ดขี้เยี่ยวให้นางน้อย พร้อมทั้งต้องคอยสนองคำสั่งคนป่วยติดเตียงเจ้าโทสะ
‘ถ้าไม่อดทนก็อดตาย’ เพ็ญบอกตัวเองในใจทุกวี่วัน
ร้านโชห่วยของนายแดงเปิดตั้งแต่หกโมงเช้า กว่าจะปิดร้านก็ร่วมเที่ยงคืน หรือบางคืนอาจจะเลยไปถึงตีหนึ่งตีสอง ตามความคึกคะนองของนายแดงและลูกค้าที่มาตั้งวงเหล้าหน้าร้าน พอลูกค้ากลับบ้านไปแล้ว เธอยังต้องนั่งชงเหล้าให้นายแดงที่ยังคงสำราญต่อเพียงลำพังอีกร่วมชั่วโมง นายแดงติดเหล้าชนิดที่มือสั่นหากเหล้าลงท้องผิดเวลา บางวันถึงขั้นอาเจียนแต่ก็ยังไม่ละการดื่ม เธอแทบไม่มีเวลาพักผ่อน แต่ต้องอดทน เพราะยังมีลูกสาวที่ต้องดูแล
งานหนักเท่าหนักเธอไม่เคยท้อ แต่สิ่งที่สุดจะทนคือวาจาหยาบโลนของลูกค้าขี้เมา ผิวพรรณผู้หญิงวัยสี่สิบของเพ็ญยังเปล่งปลั่งยวนตา เนื้อตัวอวบอัดครัดเคร่งล่อใจ ทำให้บางครั้งลูกค้าก็ลามปามถึงเนื้อถึงตัว เพ็ญได้แต่หลบเลี่ยง พยายามรักษาตัวถนอมนวล ทั้งที่รู้ตัวดีว่าลูกสาวร้านทองอย่างเธอนั้นหมดนวลไปนานแล้ว
ซอกที่นอนแคบ ๆ หลังชั้นวางสินค้าสารพัดมันไม่ได้มิดชิดป้องกันอะไร นายแดงกระซิบบอกเธอขณะที่ลูกสาวนอนมองด้วยความตระหนกทั้งน้ำตา ถ้าเธอบอกเมียเขา เขาจะแจ้งตำรวจว่าเธอขโมยของ เธอจะต้องไปนอนคุก ต้องแยกจากลูกสาว ไหน ๆ ก็ไม่ใส่สาวแส้แร่รวยสวยสะอาด คิดว่าสนุกไปด้วยกันดีกว่า
เพ็ญอยากเป็นคนดี แต่โอกาสของเพ็ญมันมีไม่มาก เธอยอมใช้แรงกายทั้งในฐานะลูกจ้างและนางบำเรอกาม สองแม่ลูกกุมความลับในยามค่ำคืนไว้อย่างมิดชิด เพ็ญได้แต่รอโอกาส พยายามเม้มเงินจากร้านทีละเล็กละน้อยเพื่อสะสมเป็นทุนสำหรับหนีจากนรกขุมนี้ไปเสีย แต่พอตกเย็นวันนี้ เธอเริ่มลังเล
เพ็ญมองจานกับแกล้ม ก้อยเนื้อจานนี้เธอปรุงรสจัดจ้านหนักมือกว่าปกติ ใคร่ครวญว่านี่เป็นสิ่งที่ควรทำแล้วหรือ? จิตใจฝ่ายต่ำและสำนึกฝ่ายดีต่อสู้กันอย่างดุเดือด... สายตาของนายแดงที่จับจ้องมายังลูกสาววัยผลิบานของเธอ สะโพกเต็มตึง หน้าอกหน้าใจอวบสวย ทำให้เธอหวั่นกลัว ด้วยความเป็นแม่เธอต้องทำอะไรสักอย่าง ครั้นจะป่าวประกาศให้นางน้อยได้รู้ก็คงไม่ใช่วิธีที่เหมาะสม
นางน้อย... หญิงแก่พิการที่ต้องรอให้คนมาพลิกตัว เช็ดขี้เยี่ยว หาข้าวมาให้ ทำมาหากินไม่ได้ ถ้าสิ้นผัวไป ใครล่ะจะเป็นหลักให้ นอกจากเธอ
เพ็ญมองก้อยเนื้อสีแดงสดอีกครั้ง สลับกับมองที่ซองยาเบื่อหนูบนชั้น ถ้าการเป็นคนดีมันยากนักก็อย่าไปเป็น ช่างหัวแม่ง ถ้าการปกป้องลูกมันบาป เธอจะเดินลงนรกด้วยตัวเอง โรยยาเบื่อหนูลงจาน เอาช้อนสั้นคลุกเร็ว ๆ โรยสะระแหน่ สีเขียวสดของสะระแหน่ตัดกับสีเนื้อสดแดงจัด
เพ็ญถือจานเดินไปวางไว้ตรงหน้านายแดงก่อนจะขอตัวเข้านอน “เป็นเมน ขอพักก่อน” นายแดงโบกมือไล่อย่างไม่สบอารมณ์ ยกแก้วดื่มรวดเร็ว 'ขอให้เป็นเหล้าแก้วสุดท้ายของมึง’ เพ็ญคิด
ก่อนนอนคืนนั้น เพ็ญเอื้อมมือไปลูบแก้มนวลของลูกสาว หลับตา ภาวนาให้ก้อยเนื้อนั้นเหลือเพียงจานเปล่า
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
