.
หวังมาปลีก หลีก เร้น เป็นอิสระ
แต่อุ๊ต๊ะ! มิได้เป็น ดั่งเช่นหมาย
ความปรุงแต่ง ของจิต คิดง่ายดาย
ผลัดเปลี่ยนย้ายเหมือนดังเป็น เช่นละคร
.
กลับมอง อ๋อ! ความว้าวุ่นนั่นไง อยู่ในจิต
แม้หลีกมิตร รุมร้อนใน ไฟสุมขอน
คาดหวัง อยาก มันยึดมั่น ตกตะกอน
ยิ่งนึกย้อน ยิ่งย่ำย้ำ คำ "ตัวกู"
.
เพราะมันยึดในอัตตา จึงพาทุกข์
มองข้ามสุข ผ่านเฉย เลยอดสู
เห็นธรรมชาติ ภายใน จึงได้รู้
ปลดตัวกู เหตุเปลี่ยนเขลา ให้เบาลง