นิยายเรื่องที่ 1 fate of the time
ตอนที่ 1
ดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นบนขอบเเห่งฟากฟ้า ขจัดความมืด นำพาเเสงเเห่งรุ่งอรุนให้มาถึง ไฟตามห้างร้าน บ้านเรือนเริ่มจะสว่างขึ้นทีละดวง เพื่อเริ่มต้นเช้าที่วุ่นวายของวันใหม่
บ้านเล็กๆนอกตัวเมืองหลังนึง
เมื่อเเสงสว่างลอดผ่านม่านกระทบเตียงของชายหนุ่มก่อเกิดเป็นเงายาว เสียงของนาฬิกาตั้งโต๊ะก็ดังขึ้นเขย่าปลุกชายหนุ่มจากการหลับใหล
ตุบ
เขานำมือที่ตบออกจากหน้าปัดนาฬิกา พลางเหลือบมองเข็มบอก
06.00 น
เมื่อเห็นว่า หกโมงเช้าเเล้ว ใกล้ที่จะถึงเส้นตาย ทำให้เขาต้องลุกขึ้นยืนอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะเดินสลึมสลือเข้าห้องน้ำไป
เเสงจากหลอดไฟสะท้อนร่างกายของเขาลงกระจกบนอ่างล้างมือ เผยให้เห็นใบหน้า ที่ธรรดาสามัญ ไม่ได้หล่อเหลามากนัก หน้าคมเข้มเหมือนดั่งคนตะวันตกเเละผิวขาวอมเหลืองของคนตะวันออก ผมยาวมัดจุกไว้บนศีรษะ ส่วนที่หลงเหลือนั้นถูกปล่อยลงไปประบ่า ดวงตาสีน้ำตาลด้าน ร่ายกายที่ค่อนข้างจะเรียว มีกล้ามเนื้อที่พอสวยงาม ไม่ใหญ่โตจนเกินไป
ชายหนุ่ม มีชื่อเล่นว่า พาส ซึ่งทับศัพท์มาจากภาษาอังกฤษที่เเปลว่า อดีต (past) ไม่เหมือนกับเด็กคนอื่นๆที่ยังคงสนุกกับชีวิตของตัวเองในวัย 18 ปี จากเงินของครอบครัว พาสต้องออกจากบ้านของเขาในตอนเช้าของทุกวันใหม่เว้นเพียงเเค่วันหยุด เพื่อออกไปทำงานเเลกกับค่ากินค่าใช้จ่ายของเขา
หากจะถามถึงครอบครััวของพาส พาสเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของครอบครัว พ่อเเม่ของเขาจากเขาไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งเเต่ตอนขึ้นมัธยมต้น มรดกตกทอดที่เหลืออยู่ของพวกท่านก็ถูกหมาป่าที่หิวโหยซึ่งเป็นญาติของเขานั้นกินไปหมด เหลือไว้เพียงบ้านหลังนี้เเละของดูต่างหน้าที่หลงเหลือเก็บไว้ภายในบ้านเพียงเล็กน้อย
'หมาป่าพวกนั้น' เพียงเเค่ครุ่นคิดถึงมันก็ทำให้ดวงตาของพาส เปล่งเเสงเฉียบคมออกมาด้วยความโกรธ
ถึงจะโกรธเต่เมื่อทำสิ่งใดไม่ได้ พาสผู้เข้าใจตนเองเป็นอย่างดี จึงรู้ว่าสิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้นั้นคือ การทำงานเพื่อหาเงินมาพัฒนาตัวเอง
ชีวิตเเห่งการทำงานนั้นไม่เคยรอใคร ในชั่วพริบตากิจวัตรประจำวันยามเช้าของชายหนุ่มก็ผ่านไป
กว่าที่พาสจะออกจากบ้านนั้น ก็เป็นเวลา 7 โมง เเล้ว ด้วยชุดสูท กับ กระเป๋าหนังเก่าๆ หนึ่งใบ เขาก้าวเท้าเเรกออกไป โดยหวังให้วันนี้นั้นเป็นวันที่ดี บ้านของเขาเริ่มห่างไกลออกไปมากขึ้นเรื่อยๆ ระหว่างทางออกหมู่บ้านที่เขาอยู่ พาสเจอเพื่อนบ้านสองสามคนเข้ามาทักทายเขา พลางครุ่นคิดถึงพี่สาวที่บ้านอยู่ติดกับเขา ซึ่งเธอชอบมาช่วยเหลือเขาในยามที่ลำบาก
'คงออกไปตั้งเเต่เช้าเเล้ว เราตื่นช้าไปรึเปล่านะ' ไม่คิดมากนัก พร้อมพ่นลมหายใจอุ่นๆออกมา รถเมล์ค่อยๆขับเข้ามาหยุดตรงหน้าของเขา พาสจึงเร่งฝีเท้าของเขาขึ้นรถประจำทางไป
ครึ่งตอนหลัง
สามารถติดตามต่อไปได้ทางช่องทาง
dek d
- 3
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
