บทสนทนาว่าด้วยคำสรรพนาม ในบริบทของความสัมพันธ์ในชีวิตประจำวัน
คุณ - ผม
เรา - เธอ
มึง - กู
เค้า - ตัวเอง
พี่ - หนู
ค่ำคืนหนึ่งในวงสนทนาที่มีทั้งน้ำมนต์ น้ำเมา ความสุข ความเศร้า และเสียงดนตรี
บทสนทนาว่าด้วยเรื่องของ "ความสัมพันธ์" เริ่มขึ้น
ซึ่งแน่นอนเรื่องแบบนี้ มันคือ 80% ที่คนเรามักจะตั้งวงสนทนาเพื่อเริ่ม discuss บอกเล่า พร่ำบ่น เพื่อต้องการความเห็นจากใครซักหลายๆ คน
ฉายแสงสว่างไปสู่ปลายอุโมงค์ ที่เรากำลังพบกับทางตัน
"เราเรียกคนรักของเราว่ายังไงกัน?"
อยู่ๆ ก็มีคน raise topic นี้ขึ้นมากลางวง
เค้า - เตง : อันนี้เบสิค
เค้า - อ้วน : อันนี้พูดกันว่า แอบไม่ชอบ เพราะมันไปในเชิงบลูลี่
ผม - คุณ : เพื่อนๆ บอกว่ามันให้ความรู้สึกของคู่ที่เท่ๆ คลูๆ
หนู - พี่ : รู้เลยว่าอีกคนแก่กว่า
กู - มึง : ให้ความรู้สึกว่าเป็นเพื่อนที่สนิทกันมากๆ
เราเลยอ๋อกันว่า
เออว่ะ...การใช้สรรพนามในการระบุตัวตน
มันทำให้ความสัมพันธ์ของคน /เปลี่ยนได้จริงๆ/
ลองดูอย่าง
เค้ารักเตงนะ
กูรักมึงว่ะ
พี่รักหนูนะ
ผมรักคุณจัง
ความหมายเดียวกัน...แต่ให้คนละอารมณ์
บ่งบอกถึงปริมาณของความสัมพันธ์ ผ่านคำที่เปลี่ยนไป
บ่งชี้ถึง Power ของคำเล็กๆ ที่สามารถแปรเปลี่ยนบทบาทของผู้คนได้
พวกเราเลยถึงบางอ้อว่า...
ทำไมฝรั่งถึงมีแค่ I กับ You
ไม่ต้องรับรู้ว่าใครพี่ ใครน้อง
ไม่ต้องมานั่งปั้นแต่งกัน
ไม่ต้องแอบแบ่งชนชั้นทางสถานะผ่านภาษา
บทสนทนาในคืนนั้นปนไปด้วยความคิดเห็น ข้อสังเกต และเสียงหัวเราะ
เราต่างขุดสารพัดคำที่เราต่างคนต่างใช้เรียกคนรัก
ทั้งเหวอ ทั้งแปลกใจ ทั้งเขิน ทั้งขำ
แต่ถึงเราจะตระหนักได้ว่า...
/สรรพนามของเรา คือเครื่องมือแบ่งชนชั้นทางความสัมพันธ์/
แต่เราก็ยังรักในเสน่ห์ในภาษาของเรา
ที่มันสามารถที่จะเป็นอะไรได้อีกมากมาย
ที่เปี่ยมไปด้วยความสวยงาม และความดำเทาในเวลาเดียวกัน
เป็นค่ำคืนที่สนุกสนาน
📸คุณลุงกำลังเหม่อมอง ณ ท่าเรือปีนัง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
