๐ยอมทนทุกข์ อย่าตกแต่ง ความฝันคุณ
อย่าเอาแต่หนุน ใจของฉันอีก
หยอกเย้าซ้ำ แล้วซ้ำเล่า แล้วก็ปลีก
ฉันกลับดีกว่า ฉีกความเศร้าโศก
๐ดั่งสายลมที่ พัดไปสูญหาย
อย่าทำร้าย ฉันอีกเลย บ่ายบินโบก
เจ็บมากเหมือน ก้อนน้ำแข็ง ถูกตำโขก
ดูเหมือนช่องว่าง โตรกถูกขยาย
๐ความกระตือรือร้น และความไร้เดียงสา
หายไปนานแล้ว จนมันสลาย
ปีที่มืดมน ดิ้นรนจนตาย
ใครอยากให้ใจ พังทลายไป
๐ใครอยาก ตกแต่ง ความฝัน ของคุณ
ปล่อยให้ ใจจุน เจ็บไป นานไหม
ฉันไม่อยาก สัมผัสคุณ เช่นกันใย
ทุกการถอน หายใจหาย ในความฝัน