นิทานธรรมเรื่อง "นกมูลไถกับเหยี่ยว"
กาลครั้งหนึ่ง มีนกมูลไถตัวหนึ่ง เป็นนกที่ขยันขันแข็งในการทำมาหากิน ทุกวันนกมูลไถจะบินออกจากรังไปบริเวณที่ชาวนาคราดไถดินเพื่อเตรียมปลูกข้าว นกมูลไถก็จะคอยจับกินแมลงจากมูลดินที่ชาวนาไถคราดนั้นทุกวัน
ต่อมานกมูลไถนึกอยากจะออกไปหากินในที่ที่ไม่เคยไปจึงบินออกไปไกลจากถิ่นเดิมของตนอย่างเพลิดเพลินมีความสุขที่บินผ่านและพบสิ่งที่ ไม่เคยเห็นมันบินไกลจากถิ่นเดิมของตนไปเรื่อยๆ โดยมิได้คิดว่าจะเกิดภัยอันตรายต่อตนเอง
ทันใดนั้น มันต้องตกใจแทบสิ้นสติ เมื่อมีเหยี่ยวตัวใหญ่ตัวหนึ่งบินมาอย่างรวดเร็ว เหยี่ยวได้ยินดังนั้น จึงถามว่า
“ที่ไหนล่ะเป็นถิ่นหากินของเจ้า”
นกมูลไถบอกว่า “ที่ที่เขาไถนานั่นแหละคือถิ่นที่เป็นถิ่นของข้า”
ขณะนั้นเหยี่ยวก็โฉบจับตัวของัมันไว้ นกมูลไถจึงได้คิดและรำพันในใจว่า
“สมควรแล้วที่เราจะถูกเหยี่ยวเฉี่ยวไป..เพราะไม่รู้จักหากินในที่ถิ่นที่เป็นที่เกิดของตน”
เหยี่ยวจับนกมูลไถได้ก็ผยองนึกว่าตนเป็นเจ้าถิ่นจึงพูดกับนกมูลไถว่า
“ข้าจะพาเจ้าไปปล่อยยังถิ่นเกิดของเจ้า แล้วข้าจะจับเจ้าใหม่”
ว่าแล้วก็พานกมูลไถไปยังนาที่คราดไถดินไว้เมื่อถูกเหยี่ยวปล่อยตัว นกมูลไถก็ดีใจมากจึงกระโดดขึ้นไปยืนบนรอยไถและกล่าวท้าทายเหยี่ยวว่า
“แน่จริงเจ้าก็ลงมาจับข้าสิ”
เหยี่ยวได้ฟังดังนั้นก็โมโหมาก ไม่ทันพิจารณาให้รอบคอบบินถลาลง หวังจะโฉบจับนกมูลไถไปกินเสียให้รู้สึกเหยี่ยวบินถลาลงมาด้วยความเร็ว จึงกระแทกกับก้อนดินแข็งอย่างแรงและดิ้นตายอยู่ตรงนั้นทันที..
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...“ให้รู้จักอยู่…ในที่ที่เหมาะสมกับตนเอง”
เพื่อนกัลยาณธรรม
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
