ในปี 1987 เกิดการลุกฮือครั้งใหญ่ของชาวปาเลสไตน์เพื่อต่อต้านการยึกครองดินแดนของอิสราเอลซึ่งรู้จักกันในนาม the First Intifada แม้ว่าจะถูกทางการอิสราเอลปราบปรามอย่างรุนแรง
แต่ชาวปาเลสไตน์ก็แสดงให้เห็นถึงความมุ่งมุ่นในการต่อสู้เพื่อเรียกร้องดินแดนและสิทธิในการปกครองตนเอง รวมถึงการกดดันอย่างหนักจากสหรัฐอเมริกาและชาติตะวันตก จนทำให้รัฐบาลอิสราเอลเปลี่ยนท่าทีเป็นการเจรจาและนำมาสู่การเจรจาเป็นครั้งแรกที่กรุง Madrid ในปี 1991 และบรรจุต้องตกลงสำคัญในการเจรจาที่กรุง Oslo ในปี 1993 ซึ่งผู้นำในการเจรจาคือชาวยกรัฐมนตรีซิมง เปเรสของอิสราเอลและยัตเชอร์ อาราฟัตของกลุ่ม PLO
รวมถึงความเปลี่ยนแปลงทางการเมืองทั้งภายในอิสราเอลและปาเลสไตน์เอง เช่น การลุกฮือครั้งที่สองหรือ Second Intifada หลังจากการไปเยือน Dome of the Rock ของนายกรัฐมนตรีอิสราเอล การเปลี่ยนแปลงรัฐบาลและกระแสชาตินิยมในอิสราเอล และการที่ฮามาสชนะเลือกตั้งในปาเลสไตน์ ทำให้แผนการมีอุปสรรค การเปลี่ยนแปลงท่าที่ไปมาของสหรัฐอเมริกาในฐานะตัวกลางเจรจา โดยเฉพาะในสมัยประธานาธิบดีทรัมป์ก็ยิ่งทำให้การเจรจาล้มเหลวและหยุดชะงักเรื่อยมา
-------------------
แม้หลายฝ่ายจะมองว่า Two-state solution เป็นสิ่งที่ยากจะเป็นไปได้จริงในทางปฏิบัติ เพราะนอกจากการต่อต้านจากฝ่ายที่มีแนวคิดสุดโต่งจากทั้งอิสราเอลและปาเลสไตน์แล้ว เหตุการณ์ทางการเมืองและความรุนแรงหลายเหตุการณ์ยังทำให้การเจรจาตามที่กำหนด Oslo Accord แทบไม่ประสบความสำเร็จ