ชีวิตมันเป็นของไม่เที่ยง เอาแค่เรือนกายนี้ เวลาไปโรงพยาบาล เห็นคนนั้นคนนี้เจ็บป่วยนั่งรถเข็น นอนบนเตียงเข็น ไปดูคนป่วยที่ไม่รู้สึกตัว มีสายระโยงระยางมีอะไรมาครอบจมูก มีเข็มมาทิ่มแทง อาหารก็ต้องเจาะคอลำเลียงส่งให้ มีเครื่องวัดนั่นนี่ อยู่รอบตัว ไม่หายใจ..ก็มีคนช่วยปั้น ให้หายใจ ..ดูแล้วทุกข์ทรมาน ไปดูคนป่วยติดเตียงช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ นอนรอความตายอย่างเดียว ..ต้องมีคนคอยช่วยเหลือ ช่วยตัวเองไม่ได้เลย