แทบไม่น่าเชื่อเลยว่าผมจะห่างหายจากการลงเพลงล่าสุดไปมากกว่า 8 เดือน เหตุด้วยตารางชีวิตของผมในทุกวันนี้มันไม่ได้ว่างเหมือนเมื่อก่อน ดังนั้นเวลาที่จะร้องเพลง หรือนั่งเขียนบทความประกอบเพลง มันจึงดูเป็นเรื่องยากมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนครับ
แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ใช่ว่าผมจะมีความรู้สึกที่อยากจะเลิกร้องเพลงไป ในใจของผมก็ยังชอบการร้องเพลงอยู่เสมอมา ดังนั้นในช่วงที่ห่างหายไปจากการลงเพลง ผมก็ยังคงร้องเพลงเก็บไว้เป็นการส่วนตัวอยู่เรื่อยๆ
สำหรับวัตถุประสงค์ในแต่ละคนที่จะร้องเพลงคงมีความแตกต่างกัน ...แล้วผมก็เช่นกัน
การร้องเพลงเก็บไว้มันเป็นเหมือนสิ่งที่บันทึกช่วงเวลานั้นๆของตัวผมเอง และผมก็เข้าใจดีว่าวันเวลาที่ผ่านไปนั้นมันมีผลกับสุขภาพเสียงของผมโดยตรง
นั่นหมายถึงเนื้อเสียง รวมถึงโทนเสียงของผมมันเปลี่ยนไปทุกวัน ดังนั้นการร้องเพลงแล้วเก็บบันทึกไว้ อย่างน้อยๆมันก็เป็นการบ่งบอกว่าครั้งหนึ่งในช่วงเวลานั้นๆในชีวิตของผมได้เคยร้องเพลงนี้ไว้ตามความสามารถที่มีครับ
...และวันนี้ผมเลือกที่จะลงเพลงนี้ครับ เพลงนี้เป็นเพลงแรกๆที่ใช้เปิดอัลบั้มแรกของวงหิน เหล็ก ไฟ หลังจากที่ที่พี่โป่งได้แยกตัวออกมาจากวงดิ โอฬาร โปรเจค
ส่วนตัวแล้วผมชอบเพลงนี้มาตั้งแต่ได้ยินครั้งแรกเลย ด้วยตัวงานเพลงเองที่มันมีเอกลักษณ์ของตัวพี่โป่งอย่างชัดเจน ไม่ว่าจะเนื้อร้อง และภาพดนตรีที่มีความฟังง่ายขึ้น รวมถึงเนื้อหาของเนื้อร้องที่ยังคงความยียวน กวนใจวัยรุ่นได้เป็นอย่างดี ดังนั้นมันจึงทำให้เพลงนี้กลายเป็นเพลงดังมาตรฐานของวงร็อควงนี้ได้อย่างง่ายดาย
ในส่วนตัวของผมมีความผูกพันเพลงนี้ค่อนข้างสูง เพราะเพลงนี้เป็นเพลงหนึ่งในจำนวนเพลงที่ผมเคยได้แกะเล่นกับวงในสมัยที่ยังเรียนที่วิทยาลัยเทคนิคลำปาง และเพลงนี้ยังเคยถูกนำไปประกวดกับวงของผมที่จังหวัดเชียงราย ผมจำได้ว่าเป็นงานประกวดของโรงเรียนในเครือสารพัดช่าง แล้วผมก็ได้มีโอกาสเข้าร่วมวงนี้ด้วยการชักชวนจากรุ่นพี่ที่สนิทกันครับ
และในส่วนของการร้องเพลงนี้ ผมก็ร้องได้ตามที่ผมเคยร้องไว้ตั้งแต่สมัยก่อน ซึ่งก็ใช้เวลาในการอัดไม่นานมากนักครับ
ผมหวังว่าเพื่อนๆจะชอบเพลงนี้ ในแบบที่ผม"ร้องเองแหละ"นะครับ 🙂
#ร้องเองแหละ #smule